Πριν από 138 χρόνια, ένας ενωμοτάρχης στη Δημητσάνα, με διαταγή του που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της ιστορικής πόλης και με ημερομηνία 3.12.1883, απαγόρευε τους σεισμούς, με μια διαταγή που έλεγε πως «απαγορεύονται αι σεισμικαί δονήσεις προς αποφυγήν καταπλήξεως του κοινού και του λαού και χάριν της τηρήσεως αναψυχής».

Τη δόξα του αρειμάνιου αξιωματικού της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής ζήλεψε ο πολιτικός προϊστάμενος της σημερινής ΕΛ.ΑΣ., που από την Ελευσίνα απείλησε τους πολίτες της Δυτικής Αττικής πως αν δεν μειωθούν τα κρούσματα στην περιοχή, δεν θα διστάσει να κλειδώσει τον κόσμο στα σπίτια του. «Κανείς δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε, να εξηγήσουμε, να συνδράμουμε, αλλά του κεφαλιού του κανείς. Σε αντίθετη περίπτωση, θα σφραγιστούν οι περιοχές, ακόμη και σπίτι - σπίτι» είπε ο ενωμοτάρχης του Μαξίμου και λύθηκε διά ροπάλου το πρόβλημα της διασποράς του ιού.

Πάμε πάλι πίσω στη Δημητσάνα του 1883, όταν ο ενωμοτάρχης μας συνέχιζε τις απαγορεύσεις με την επίσης ανεκδιήγητη διαταγή του «να θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων έμψυχων ζώων και κτηνών διαφόρων καταγωγών, γένους και φύσεως, ή και... ανθρωπογυναικών ακαταλλήλων συμπεριφοράς». Και από το 1883 επιστρέφουμε στο 2020, όπου οι πάσης φύσεως φωνασκούντες προσάγονται και συλλαμβάνονται, καθώς ο κ. Χρυσοχοΐδης με άνωθεν εντολές επιχειρεί να βάλει φίμωτρο σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας που έρχεται να διαταράξει τη μονοφωνική κανονικότητα του μιντιακού κατεστημένου, που προσπαθεί να μας πείσει πως όλα βαίνουν καλώς.

Από τον γραφικό αυταρχισμό του ενωμοτάρχη της Δημητσάνας ώς τα έργα και τις ημέρες του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη η χρονική απόσταση είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιδεολογικής ταύτισης των δύο ανδρών, μόνο που ο ένας θα μείνει στην Ιστορία σαν ανέκδοτο και ο άλλος σαν μελανό σημείο για τη Δημοκρατία.