Του Στέλιου Φωτεινόπουλου

Αλήθεια, πόσα παράνομα χημικά έπρεπε να δεχτούμε στα πνευμόνια μας για να δούμε τον μη παραιτηθέντα Υπουργό κύριο Παπουτσή να τον παραιτεί η λαϊκή ετυμηγορία; Πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να περπατήσουμε και πόσες φορές έπρεπε να κλείσει η φωνή μας στους δρόμους των απεργιών και των αγανακτισμένων για να αναγκαστεί το σύστημα να προχωρήσει σε εκλογές, έστω και έτσι; Πόσες φορές έπρεπε να πάμε έξω από την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση και να διεκδικήσουμε την παύση της αστυνομικής καταστολής, των άθλιων προληπτικών προσαγωγών, έξω από εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων όπου μέσα βρίσκονταν τραυματίες από τα δημοκρατικά χεράκια των ΜΑΤ για να δούμε επιτέλους χαμογελαστά πρόσωπα επαλήθευσης; Πόσο πολύ έπρεπε να προσπαθήσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει η φωνή και οι θέσεις της Αριστεράς σε κάθε γειτονιά και χωριό της Ελλάδας; Το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο ιστορικό χαμηλό του και την ίδια στιγμή η συντηρητική παράταξη, για πρώτη φορά από το 1958, νιώθει την ανάσα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Νέες συνθήκες και νέα δεδομένα σε ένα τοπίο τόσο ρευστό όσο η καυτή λάβα που τώρα γεννιέται από έναν μεγάλο πολιτικό σεισμό.

Νέα στοιχεία ηγεμονίας και νικηφόρας προοπτικής

Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το αποτέλεσμα αποτελεί θέρισμα των καρπών οργής. Κάτι τέτοιο νομίζω ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δεδομένης της δουλειάς και της νέας πρακτικής που έχουμε γεννήσει τα τελευταία χρόνια. Το στοιχείο της «συνέχειας» και της συνεπούς κοινωνικής παρέμβασης ως στοιχείο της συλλογικής πολιτικής μας διαδρομής, απομακρύνει το σενάριο του αποτελέσματος-πυροτέχνημα. Το κυρίαρχο φαινόμενο ήταν η πόλωση του δικομματισμού προωθούμενη από το μιντιακό σύστημα και τους κατά καιρούς εκλογικούς νόμους. Το σύστημα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, έτσι όπως εκφράστηκε κυρίως μετά το 1996 και την είσοδο του πρώτου στην εκσυγχρονιστική εποχή του, κατάφερνε και πόλωνε το προεκλογικό κλίμα γύρω από πλαστά διλήμματα, πάνω σε μία κοινή συνήθως εκβιαστική βάση. Η εκρηκτική κατάσταση όμως άνοιξε το πεδίο παρέμβασης σε αυτό τον διπολισμό με πιο έντονο τρόπο. Η τακτικισμοί της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και του ΠΑΣΟΚ, και η απουσία μιας στρατηγικής νίκης από το ΚΚΕ, οριοθέτησε με πολύ σαφή και διακριτά όρια δύο στρατόπεδα. Για πρώτη φορά το δίπολο δεν αφορούσε τις παραδοσιακές δυνάμεις, άλλα δύο δρόμους, ξεκάθαρα διακριτούς. Πέρα από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αριστερά-δεξιά, οι δύο αντικρουόμενες πλευρές σε αυτές τις εκλογές ήταν «συνεχίζουμε στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο ή αλλάζουμε πορεία». Όχι γενικά κι αόριστα όμως. Στον δρόμο της καταγγελίας του μνημονίου, της προοδευτικής διεξόδου από την κρίση και της πανευρωπαϊκής αλληλεγγύης. 

Καταφέραμε να στρέψουμε απέναντι μας όλο το μνημονιακό καθεστώς και να μεταφέρουμε το δίλημμα σε εκείνους που μας κουνούσαν το δάχτυλο τονίζοντας το «μνημόνιο ή χρεοκοπία», δημιουργώντας το μεγάλο δίλημμα «Αριστερά ή συντήρηση» . Για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός χώρος, με πρόγραμμα και θέσεις που αμφισβητούν το πολιτικό και οικονομικό status, μετέφερε το κλίμα αντίστασης που περπατούσε στους δρόμους εδώ και 3 χρόνια στην εκλογική διαδικασία, και έφερε τον λαϊκό παράγοντα στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. Το γεγονός ότι πράσινες συνδικαλιστικές δυνάμεις βρέθηκαν στους δρόμους και σε κινητοποιήσεις από κοινού με τις δυνάμεις της αριστεράς, αποτυπώνοντας έτσι το ρήγμα με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την συντηρητική στροφή του, έδωσε ώθηση και αέρα νίκης που σε μικρό χρονικό διάστημα μεταφέρθηκε σαν ρεύμα ανατροφοδοτούμενο από την ίδια του την δυναμική.

Σε τοπικό επίπεδο, υπήρξε μία ευρεία συσπείρωση της βάσης του Συνασπισμού και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας ένα όχημα προεκλογικής δράσης με ευρεία συμμετοχή και κόσμου που ήταν στις παρυφές του εδώ και καιρό και που όμως δεν έκανε το αναγκαίο βήμα λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης.

Η αντεπίθεση ως συνέχεια της αντίστασης

Βρεθήκαμε στην Κερατέα με τους κατοίκους και απέναντι από τα ΜΑΤ, συγκρουόμενοι με τα εργολαβικά συμφέροντα. Συμμετείχαμε στις δυναμικές και εξαιρετικά μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού, στα πανεπιστήμια και στους χώρους εργασίας. Μεταφέραμε μέσα στην βουλή την φωνή των κινημάτων και συμπυκνώσαμε την ουσία του δημόσιου διαλόγου όπως αυτός διεξάγεται στους κοινωνικούς χώρους. Η άρρηκτη σύνδεση του κοινωνικού με του πολιτικού επιπέδου, εκφράστηκε με τον μετασχηματισμό της κοινωνικής οργής σε πολιτική πρόταση για το μέλλον. Με αυτή μας  την τακτική προσελκύσαμε και κερδίσαμε σε διαφορετικό βαθμό κάθε φορά ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ άλλα και της Νέας Δημοκρατίας που αντιλαμβάνονταν την αδιέξοδη πολιτική της ηγεσίας της. Πρέπει όμως να δούμε με συγκροτημένο τρόπο το πώς θα κρατήσουμε αυτή την δυναμική και πως θα την εμβαθύνουμε και θα την μετουσιώσουμε σε ένα πραγματικά ριζοσπαστικό όχημα για την αριστερά, σταματώντας απλά να είναι μία θολή δύναμη που περιφέρεται με ελαφρότητα πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά. Υπάρχουν 2 τρόποι λοιπόν να συμβεί αυτό. Ο πρώτος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να στρογγυλέψει την ρητορική του, να απεμπολήσει το ταξικό του στίγμα και να αρχίσει να μιλάει πιο πολύ για την «Ελλάδα», το «έθνος», την «πατρίδα» και γενικά την «εθνική υπερηφάνεια»,  με έννοιες δηλαδή ιδεολογικά ουδέτερες για την κοινωνία, άλλα βαθιά ιδεολογικά φορτισμένες για όσους αποδέχονται τον μαρξισμό ως σύστημα ανάλυσης. Με αυτό τον τρόπο, ο λόγος του θα έρθει να αντικαταστήσει τον κυρίαρχο λόγο και θα είναι πιο αρεστός στην πλειοψηφία  τουλάχιστον των μη αριστερών ψηφοφόρων του. Έτσι θα έχει και πιο άνετη πρόσβαση στα καθεστωτικά ΜΜΕ και θα μπορεί να αναπαράγει πιο εύκολα τα επιχειρήματά του. Ο άλλος τρόπος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωτοβουλία του Συνασπισμού πρώτα και κύρια, να μπορέσει να χτίσει οργανώσεις βάσης πιο ισχυρές που να συσπειρώνουν, πέρα από αγωνιστές της αριστεράς, και ανθρώπους που πλέον δείχνουν να απεγκλωβίζονται από τον φαύλο δικομματισμό και που επιλέγουν την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη ως αρχές ζωής. Για να στηθούν αυτές οι οργανώσεις, χρειάζονται πέρα από την πρωτοβάθμια δομή, αλλαγή της εσωτερικής δομής του ΣΥΡΙΖΑ. Ας αφήσουμε πίσω την λογική που εξυπηρετούσε η γραμματεία όταν συγκροτήσαμε αρχικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, η δομή να υπηρετεί το περιεχόμενο και τον στόχο.

Η συγκυρία πυκνή, λοιπόν, χαρούμενη άλλα και δύσκολη για τα αναβαθμισμένα καθήκοντα που επιζητούσαμε τόσο καιρό. Ας αδράξουμε την ευκαιρία να γράψουμε ιστορία, πλέον όμως όχι από θέση δυναμικής αντιπολίτευσης, άλλα από θέση μίας ισχυρής κυβέρνησης της Αριστεράς με τον λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο.

Πηγή: rednotebook