Ακολουθεί φανταστικό σενάριο σε μια φανταστική χώρα. 

Ένας νέος βρίσκει επιτέλους δουλειά στο τηλεφωνικό κέντρο μεγάλης εταιρείας παροχής υπηρεσιών, που παίρνει συνέχεια μεγάλες δουλειές από τη φανταστική κυβέρνηση της φανταστικής χώρας. Κάποια στιγμή, ο φανταστικός μας υπάλληλος συνειδητοποιεί ότι εργάζεται περισσότερες ώρες απ’ ό,τι προβλέπει η σύμβασή του, χωρίς να αμείβεται για τις υπερωρίες ούτε με χρήματα ούτε με ρεπό.

Αποφασίζει τότε ο υπάλληλος να τηλεφωνήσει στην Επιθεώρηση Εργασίας του φανταστικού υπουργείου της φανταστικής χώρας. Τότε, προς μεγάλη του έκπληξη, διαπιστώνει ότι το τηλέφωνο το σηκώνει ο συνάδελφος που κάθεται δίπλα του και αυτός καταγράφει την καταγγελία του και όχι κάποιος υπάλληλος της φανταστικής Επιθεώρησης Εργασίας.

Αντιλαμβανόμενος το παράδοξο του πράγματος, ο φανταστικός μας υπάλληλος προτιμά να καταπιεί την καταγγελία και κλείνει το τηλέφωνο, αφού θα ήταν από αστείο έως και επικίνδυνο να καταγγείλει τον εργοδότη του στο τηλεφωνικό κέντρο του εργοδότη του.

Και κάπου εδώ τελειώνει το φανταστικό σενάριο στη φανταστική αυτή χώρα και επιστρέφουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Εκεί όπου το υπουργείο Εργασίας κατάργησε το πενταψήφιο τηλεφωνικό νούμερο για καταγγελίες παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας και έδωσε την υπηρεσία σε ιδιωτική εταιρεία, που, έναντι υψηλότατης αμοιβής -κάτι ακούγεται για συμβόλαιο 10 εκατομμυρίων ευρώ-, ανέλαβε να καταγράφει με το ανειδίκευτο προσωπικό της τις καταγγελίες και στη συνέχεια να τις μεταφέρει στην εδώ και καιρό υποβαθμισμένη Επιθεώρηση Εργασίας καταστρατηγώντας κάθε έννοια προστασίας των προσωπικών δεδομένων του καταγγέλλοντος και δημιουργώντας παράλληλα θέμα καχυποψίας, καθώς πολλές εταιρείες του συγκεκριμένου κλάδου έχουν απασχολήσει στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές τις ελεγκτικές αρχές για σωρεία παραβάσεων της εργατικής νομοθεσίας.

Και κάπως έτσι το φανταστικό σενάριο μπορεί εύκολα να πάρει σάρκα και οστά και να μετατραπεί σε έναν πραγματικό εφιάλτη στην Ελλάδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη…