Ο Γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, συνοδευόμενος από το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, Γιάννη Μπουρνού, συμμετέχει στη συνάντηση Αριστερών Κομμάτων με τους Ευρωβουλευτές της GUE/NGL στις Βρυξέλλες. Στο περιθώριο των εργασιών, ο Γραμματέας της ΚΕ του κόμματος συναντήθηκε με τα μέλη της Αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ πραγματοποίησε επαφές, μεταξύ των οποίων και αυτή με τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άνδρο Κυπριανού.
Στην τοποθέτησή του στη συνάντηση, ο Πάνος Σκουρλέτης επεσήμανε:
«Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, συντρόφισσες και σύντροφοι που βρίσκομαι ανάμεσά σας, ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές εμπειρίες, αλλά με κοινές αξίες και οράματα για την Ευρώπη και συνολικά για τον κόσμο της εργασίας. Νομίζω ότι όπως έχει φανεί και από τον διάλογο που αναπτύχθηκε χθες, αλλά και από τις προηγούμενες επισημάνσεις, ζούμε σε μία περίοδο όπου η Ευρώπη βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση. Και αυτή η πορεία μετάβασης είναι ιδιαίτερα κρίσιμη διότι θα καθορίσει το μέλλον των επόμενων γενιών. Οι παλιές ισορροπίες φαίνεται ότι είναι αποσταθεροποιημένες, ενώ τείνουν να δημιουργηθούν καινούργιες. Εδώ νομίζω ότι είναι οι μεγάλες προκλήσεις για τη δική μας ομάδα, για την αριστερά, για τις προοδευτικές δυνάμεις στο σύνολό τους.
Οι προηγούμενες δεκαετίες χαρακτηρίστηκαν από μία ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο υπηρέτησαν από κοινού δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες. Αυτή του δεξιού χώρου, της χριστιανοδημοκρατίας, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος από τη μία και από την άλλη του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτός ο κύκλος φαίνεται ότι αλλάζει. Και αλλάζει σε συνθήκες κρίσης της μέχρι τώρα νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Τα σημάδια, που είναι όλο και πιο έντονα, δεν γεννούν αισιοδοξία. Η άνοδος της ακροδεξιάς, του νεοφασισμού, είναι πράγματα τα οποία θα πρέπει, όχι μόνο να μας προβληματίσουν, αλλά να μας βάλουν σε μία κατάσταση εγρήγορσης. Νομίζω πως για την άνοδο αυτή, πρώτα και κύρια, η ευθύνη είναι όλων αυτών των κυρίαρχων στρατηγικών, που σε συνδυασμό με τη διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος και του προσφυγικού, έχουν σπρώξει μεγάλες κοινωνικές ομάδες σε λογικές που χαρακτηρίζονται από μια συντηρητική προσέγγιση στα πράγματα. Θεωρώ πολύ κρίσιμη την παρατήρηση που έγινε πριν για τον φόβο, που δείχνει μια ικανότητα να διαχειρίζεται ο σύγχρονος καπιταλισμός, για να έχει όμως σε ομηρία μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Κι αυτός ο φόβος είναι που πρέπει να σπάσει.
Όταν αναφέρομαι στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης και του μεταναστευτικού, δεν μιλάω για τη διαχείριση των τελευταίων ετών, όπου θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα. Εμείς υπερασπιζόμαστε μια Ευρώπη που δεν θέλουμε να είναι η Ευρώπη – φρούριο. Κυρίως όμως αναφέρομαι στις μεγάλες ευθύνες της Ευρώπης και όχι μόνο της Ευρώπης, συνολικά του πρώτου κόσμου, ως προς τις βαθύτερες αιτίες του μεταναστευτικού ζητήματος. Κι εδώ νομίζω ότι έχουμε πάρα πολλά πράγματα να πούμε, ξεκινώντας από τις μεγάλες αξίες και τα ιδανικά της αριστεράς.
Ως Ευρωπαϊκή Αριστερά νομίζω ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουμε επιβεβαιωθεί στην κριτική που έχουμε κάνει στη σημερινή αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουμε μιλήσει για το έλλειμμα δημοκρατίας. Έχουμε μιλήσει για τον ρόλο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Έχουμε μιλήσει για τον ρόλο και τη συγκρότηση της νομισματικής ένωσης. Για μη δημοκρατικά νομιμοποιημένα όργανα. Αναφέρθηκαν και πριν. Όλα αυτά σήμερα αποκτούν μια εξαιρετική σημασία και επιβεβαιώνουν τελικά, πως αυτό το μοντέλο που επικράτησε είναι η βασική αιτία της σημερινής κρίσης. Αν τώρα, που υπάρχει ο κίνδυνος να παγιωθούν πιο συντηρητικοί συσχετισμοί, δεν αναλάβουμε εμείς, η πολύμορφη ευρωπαϊκή αριστερά, με τις ιδιαιτερότητές της, αλλά και με τις κοινές της αξίες, εκείνες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να υπάρξει ένα πλατύ μέτωπο απέναντι στην άνοδο του νεοφασισμού και της ακροδεξιάς, ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει; Η αριστερά κατόρθωσε ιστορικά να βάλει το αποτύπωμά της όταν βρέθηκε και πρωταγωνίστησε στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στους μεγάλους αγώνες, όταν τροφοδότησε την ανάπτυξη κινημάτων, όταν έκανε συμμαχίες. Και όχι μόνο όταν καθόταν στην άκρη, έκανε σωστές αναλύσεις και αυτάρεσκα καθόταν επάνω στα συμπεράσματα αυτών των αναλύσεων. Οι αναλύσεις είναι απαραίτητες, αλλά ακόμη πιο απαραίτητο είναι τα συμπεράσματα να τα δοκιμάζουμε μέσα στην ίδια την κοινωνία. Έτσι θα συνδεθούμε και με τις μεγάλες ανάγκες των ευρωπαϊκών λαών. Διότι, όπως πολύ σωστά ειπώθηκε πριν, η αριστερά αυτό κυρίως πρέπει να επιδιώκει. Να απαντήσει στις μεγάλες ανάγκες του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας και, προφανώς, κατά προτεραιότητα των πιο αδύνατων, κατά προτεραιότητα στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας.
Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για την ανάπτυξη ενός πλατιού μετώπου από τις δυνάμεις της αριστεράς, τις δυνάμεις της οικολογίας και εκείνες τις δυνάμεις των σοσιαλιστών που θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω αριστερόστροφες ή που αμφισβητούν την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο είναι ένα βασικό σημείο. Με όλους αυτούς μπορούμε να βρεθούμε μαζί, όχι για να αθροίσουμε απλά και μόνο τις δυνάμεις μας, όχι σε ένα αμυντικό μέτωπο απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά σε ένα επιθετικό μέτωπο που θα καταθέσει μια εναλλακτική πρόταση για το παρόν και το αύριο της Ευρώπης. Μια πρόταση η οποία θα προβλέπει μία διαφορετική θέση για τους εργαζόμενους. Θα αποκαθιστά και θα διευρύνει τα δικαιώματά τους, θα θέτει τα ζητήματα της περιβαλλοντικής αλλαγής πολύ ψηλά ως προτεραιότητα, θα μιλήσει για τα δικαιώματα των γυναικών, θα υψώσει ένα τείχος απέναντι στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία.
Αλήθεια, πρέπει να μας προβληματίσει γιατί σήμερα, αυτό που εμφανίζεται ως ένας ακροδεξιός λαϊκισμός μ’ έναν ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό, ακροδεξιό ριζοσπαστισμό, μιλάει σε μεγάλα τμήματα λαϊκών τάξεων, λαϊκών κομματιών των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο σημάδι, αυτό είναι που εμείς θα πρέπει να διεμβολίσουμε ως διαδικασία. Και χωρίς καμιά διάθεση να αυτοαναφορικότητας, εσωστρέφειας, πρέπει να βρεθούμε με τόλμη μέσα σε ό,τι σήμερα κινείται. Μία πολύ γνωστή φράση είναι ότι “χαμένες είναι οι μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ”. Νομίζω ότι όταν χάνεται μία μάχη, όταν δεν τη δίνουμε, δεν υπάρχει μόνο η απογοήτευση που προκύπτει από την ήττα, διαμορφώνονται θεσμοί και συσχετισμοί που μας γυρίζουν πίσω. Εμείς το καταλάβαμε αυτό το πράγμα, το ζήσαμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μέσα από την κρίση, τα μνημόνια. Πολλά πράγματα χάσαμε, πολλά πράγματα διαλύθηκαν στην αγορά εργασίας. Μεγάλες κοινωνικές ομάδες περιθωριοποιήθηκαν. Και σήμερα, που κατορθώνουμε και κάνουμε ένα βήμα μέσα από μια αντιφατική πορεία, εμείς, μία κυβέρνηση με κορμό την αριστερά, με αβεβαιότητες, με ερωτηματικά, προσπαθούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα των μεγάλων αξιών και οραμάτων της αριστεράς. Και θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος στην Ελλάδα ξαναβρίσκει δειλά δειλά την αισιοδοξία του και ανοίγουν νέοι δρόμοι.
Θα μπορούσα να σας μιλήσω πάρα πολύ γι’ αυτό που υπεστήκαμε, αν και το γνωρίζετε. Αλλά θέλω να σας πω και το θεωρώ υποχρέωσή μου, ότι μια και ήμασταν, ίσως το μοναδικό τα τελευταία χρόνια, παράδειγμα μιας κυβέρνησης που ο κορμός της ήταν από τον χώρο της αριστεράς, εκείνο για το οποίο μιας πίεσαν πάρα πολύ οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι δανειστές μας, δεν ήταν απλά και μόνο να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα λιτότητας. Αυτό εφαρμόστηκε με αντιφάσεις, προσπαθήσαμε να λειάνουμε τις αρνητικές επιπτώσεις. Ήταν να μας κάνουν να αποδεχτούμε την ιδιοκτησία αυτού του προγράμματος, να πούμε ότι είναι το δικό μας πρόγραμμα. Κι αυτό το αρνηθήκαμε. Αυτό ίσως είναι που δεν θα μας συγχωρέσουν ποτέ και γ’ αυτό βλέπετε ότι παρότι υπάρχει μια ύφεση στην αντιπαράθεσή μας με τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά κέντρα, αυτό που τονίζουν τώρα που βγήκαμε από το πρόγραμμα είναι, «πότε αυτό θα γίνει δικό σας;”. Τους απαντάμε, ποτέ δεν θα γίνει δικό μας, διότι θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάναμε ένα βήμα, όπως σας είπα με μεγάλες αντιφάσεις, το οποίο κυρίως θα κριθεί από την ικανότητά μας στις επόμενες μάχες να ξανακερδίσουμε το χαμένο έδαφος. Και νομίζω ότι όλοι έχουμε συνείδηση, ότι αυτές οι ιδιαίτερες εθνικές μάχες μπορούν να κερδηθούν σε κάθε χώρα ξεχωριστά, όταν κερδίζουμε συνολικά στον ευρωπαϊκό χώρο. Όταν κατορθώνουμε να κάνουμε τις αναγκαίες συμμαχίες στο εργατικό κίνημα, στα κινήματα αλληλεγγύης, σε όλα τα επίπεδα. Η ζωή μπορεί να βελτιωθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά, όταν ταυτόχρονα μπορεί να βελτιωθεί και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στη δευτερολογία του, ο Γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, επεσήμανε:
«Η αναφορά τους στο παράδειγμα της Ελλάδας μας δημιουργεί σε όλους τη δυνατότητα να καταλάβουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι αντίπαλος μόνο σε κάθε χώρα για το εσωτερικό της, αλλά είναι ένας κοινός αντίπαλος με διαφορετικό, ίσως, πρόσωπο, αλλά συνολικά απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς. Κατά συνέπεια, η κοινή δράση, οι κοινοί αγώνες είναι πάντοτε αναγκαίοι και επίκαιροι. Θέλω επίσης να διευκρινίσω κάτι. Δεν πιστεύω στη διάχυση της αριστεράς, στη ρευστοποίηση της αριστεράς. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι όλα αυτά που συζητάμε πρέπει να είναι από το έδαφος της δικής μας ενωτικής, πολύμορφης αριστεράς. Άρα και οι συμμαχίες μας και τα μέτωπα θα πρέπει να γίνονται με βάση αυτή την προϋπόθεση. Διότι η αριστερά είναι μια αναντικατάστατη δύναμη η οποία έρχεται από πολύ παλιά, θεωρώ ότι έχει παρόν και πάρα πολύ μεγάλο μέλλον. Είναι η κατεξοχήν απελευθερωτική δύναμη για τους λαούς. Άρα, από το έδαφος του χώρου της αριστεράς πρέπει να οργανώνουμε τα μέτωπα και τις συμμαχίες μας. Ένα τελευταίο σημείο είναι το εξής: θεωρώ ότι, διατηρώντας, όπως είπαμε, τον χαρακτήρα της ομάδας, τον ομοσπονδιακό, ενωτικό της χαρακτήρα, θα ήταν προωθητικό αν μπορέσουμε μπροστά στις επόμενες ευρωεκλογές να διατυπώσουμε ορισμένα κοινά ευρωπαϊκά συνθήματα, ορισμένα κοινά ευρωπαϊκά αιτήματα, τα οποία να τα βάλουμε στα χείλη κάθε ευρωπαίου πολίτη. Να αποτελέσουν την αιτία να δημιουργηθούν αιτήματα γύρω από αυτά. Θα ήταν κάτι το οποίο θα μπορούσε να αναβαθμίσει την πορεία και την παρουσία της αριστεράς στις επόμενες ευρωεκλογές».
