Σε διάφορες στιγμές του δημόσιου πολιτικού τους λόγου, πολλά κέντρα απόφασης της Αριστεράς, αποφεύγουν να προσθέσουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους τη Χρυσή Αυγή. Αποφεύγουν έτσι να κατονομάσουν τους νεοναζί ως ακόμα μία πολιτική ενότητα με την οποία η Αριστερά οφείλει να αντιπαρατεθεί, ξεκάθαρα και μετωπικά, παράλληλα με τις μνημονιακές δυνάμεις και πρακτικές. Ορισμένοι δεν αντιλαμβάνονται τη Χρυσή Αυγή ως έναν ιδιαίτερο αντίπαλο, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά.
Συγκροτούνται έτσι δύο ομάδες: Η πρώτη ομάδα υποβαθμίζει το ρόλο της Χρυσής Αυγής ως χρυσής εφεδρείας του συστήματος. Πιστεύει ότι μέσω ενός είδους εξαγνισμού η αστική τάξη ΄΄έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος΄΄ και δεν θα χρίσει την Χ.Α. ιππότη του συστήματος Αυτή η ομάδα σκέψης ελπίζει ότι, κάπως μεταφυσικά, ΄΄δεν θα φτάσουμε ξανά εκεί΄΄. Η απάντηση σε αυτή την αντίληψη έρχεται βεβαίως από την τραγική πραγματικότητα και η αντιπαράθεση μαζί της δεν είναι δύσκολη.
Πιο δύσκολη είναι η ανασκευή της αντίληψης μιας δεύτερης ομάδας: πρόκειται για την πρόσληψη της Χ.Α. ως παρόντος κινδύνου, ως ενός αιμοσταγούς εδώ και τώρα που όμως δεν επέχει έναν σχετικά αυτόνομο πολιτικό ρόλο. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η Χρυσή Αυγή αυτοπεριορίζεται μέσα στα άκρα όρια των πρακτικών της αστικής τάξης, της οποίας είναι πιστός υπηρέτης. Έτσι η Χ.Α. δεν προτάσσει ιδιαίτερες δικές της πολιτικές φιλοδοξίες, δεν συγκροτείται με βάση μια ατόφια δική της ιδεολογία, πέρα από την πίστη στην Τάξη, στο Κράτος και τον Καπιταλισμό. Η αντίληψη αυτή αποτελεί τμήμα μιας μακράς παράδοσης η οποία, στο μεσοπόλεμο, κόστισε την ακώλυτη άνοδο στην εξουσία φασιστών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν θα εκθέσω τις πολλάκις αναλυμένες συνιστώσες αυτής της συλλογιστικής, ωστόσο υπογραμμίζω ίσως το πιο επονείδιστο λογικό απότοκό της: η Αριστερά ταυτίζει φασίστες και αστούς και έτσι εξαιρεί πολλά μεσαία και ανώτερα στρώματα από εν δυνάμει συμμάχους κατά του φασισμού.
Η στάση αυτή συνιστά αυτοπαγίδευση όχι μόνο σε τακτικό αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο.
Πρώτον, γιατί οι ναζιστές δεν ήταν ποτέ υπηρέτες της αστικής τάξης αλλά δούλοι της. Οι υπηρέτες προσλαμβάνονται και απολύονται ενώ οι δούλοι μόνο εξεγείρονται. Αυτή τη στιγμή, η Ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι σε φάση εξέγερσης απέναντι στον πατερναλισμό που της ασκεί διαχρονικά τα τελευταία 30 χρόνια η Δεξιά. Από το θεσμικό λυκόφως η Χρυσή Αυγή τολμά συχνά και βγαίνει στο παραθεσμικό ξέφωτο, και αυτό όχι απλά χωρίς κόστος αλλά με πολλαπλά κέρδη.
Δεύτερον, γιατί η ελληνική ακροδεξιά υποκουλτούρα είναι αποτέλεσμα και της συγκεκριμένης ελληνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιας εξ αρχής μη βιώσιμης ανάπτυξης με υπερκαταναλωτικά χαρακτηριστικά, χωρίς όμως να διατίθεται και ανάλογη παραγωγική βάση. Η Πατρίδα, η Θρησκεία και η Οικογένεια έγιναν τα εργοστάσια που έλειψαν από τη χώρα μας. Όταν έσκασαν τα εορτοδάνεια, φούσκωσε ο φασισμός.
Οι νεοναζί δεν αποθρασύνθηκαν μέσα σε ένα άγραφο πολιτικό τοπίο. Ακόμα και όταν βρίσκονταν σε χειμέρια νάρκη, την δουλειά τους την έκαναν τα ΜΜΕ, οι τράπεζες που τρύπωναν στις ελπίδες κάθε κατοίκου αυτής της χώρας. Ακόμα και όταν το θράσος τους το αντιμετώπιζαν περιστασιακά και μοναχικά αριστεροί και αναρχικοί αγωνιστές που μαχαιρώνονταν ή λιντσάρονταν σε στενά γύρω από την Πατησίων, ο κοινωνικός ιστός διαλυόταν αργά και θανατηφόρα. Η εκσυγχρονιστική οφθαλμαπάτη της κοινωνίας των δύο τρίτων είχε αναθέσει σε μιντιακούς υπηρέτες και δούλους να ταΐζουν με επίχρυσα κουτάλια τους αποχαυνωμένους οπαδούς του τηλεοπτικού αντιαλβανισμού του Ευαγγελάτου. Τώρα, τα παραμύθια των ΜΜΕ δεν περνούν, όχι λόγω επαναστατικής αφύπνισης των μαζών αλλά κυρίως του ίδιου του αδιέξοδου μοντέλου που υπηρετούσαν οι καναλάρχες. Έτσι, οι φασίστες που από δούλοι έγιναν ταγοί, χρησιμοποιούν τα κουτάλια με τον τρόπο που έμαθαν καλά στην ΕΑΤ-ΕΣΑ και την οδό Μέρλιν: για βασανισμό της ίδιας της κοινωνίας.
Η Χ.Α. δεν είναι πια η παραφωνία της ανάπηρης μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας. Η Χ.Α. είναι, πια, το ένα από τα κεφάλια του Ιανού. Επειδή, λοιπόν ο φασισμός εμφανίζεται εκεί που η Δημοκρατία και η οικονομία έχουν ήδη αποτύχει, ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παράλληλα αντιμνημονιακός και αντιφασιστικός.
