Κατανόηση για την απόφαση αυτή εκφράζει η εφημερίδα Die Welt του Βερολίνου. Κατ΄αρχήν ο αρθρογράφος διατυπώνει το ερώτημα: «Γιατί να μην αποτραβηχτούμε από τις συγκρούσεις του ισλαμικού κόσμου και να τους αφήσουμε όλους αυτούς να τσακώνονται μεταξύ τους;» Δίνει όμως πάραυτα την απάντηση: «Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν αποτελεί εναλλακτική λύση». Και εξηγεί: «Η αποσύνθεση κρατικών δομών στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης, στο όρος Χιντουκούς ή στην Αφρική συντελεί αποφασιστικά στη διάδοση και δικτύωση μίας νέας ʻΔιεθνούς των τρομοκρατώνʼ. Εάν (η αποσύνθεση) σταματήσει ή αναστραφεί, τότε θα αποδυναμωθεί και το αφήγημα των ισλαμιστών, όχι μόνο εκεί, αλλά και σε όλον τον κόσμο. Η Δύση μπορεί να συμβάλει σε αυτό, τόσο σε πολιτικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Εάν ωστόσο τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί απλώς να αποκοπεί από όλα αυτά τα προβλήματα, τότε ουσιαστικά συμβάλλει στη διαιώνιση του χάους στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, χωρίς να μπορεί να αποφύγει τις συνέπειές του».
«Γερμανικά όπλα για τους Κούρδους- ιστορική απόφαση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης» διαβάζουμε στο σημερινό πρωτοσέλιδο της Frankfurter Rundschau. Ο αρθρογράφος εξηγεί: «Για πρώτη φορά γερμανικός στρατιωτικός εξοπλισμός κατευθύνεται άμεσα σε μία εστία κρίσης. Δεν είναι μόνο οι Πράσινοι που ζητούν σχετική ψηφοφορία στη Βουλή. Και ο υπουργός για την αναπτυξιακή βοήθεια Γκερντ Μύλερ δηλώνει ότι «σε αυτό το θέμα δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το Κοινοβούλιο». Υπάρχουν σημαντικά πολιτικά στελέχη στον κυβερνητικό συνασπισμό, που δηλώνουν αντίθετοι στην παροχή όπλων στους Κούρδους- μεταξύ αυτών ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων στο Κοινοβούλιο, Νόρμπερτ Ρέντγκεν και ο αντιπρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών Ραλφ Στέγκνερ».
«Μέρες του ʼ90»
Κούρδοι μαχητές κοντά στο φράγμα της Μοσσούλης
Ιστορική διάσταση διαβλέπει σε σχόλιό της και η εφημερίδα Berliner Zeitung: «Στην ιστορία της ομοσπονδιακής Γερμανίας, η οποία πάντοτε επεδείκνυε εγκράτεια στον στρατιωτικό τομέα, είναι η πρώτη φορά που χορηγούνται όπλα με απευθείας παραλήπτη ένα από τα εμπόλεμα μέρη σε μία σύρραξη που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. (…) Πρόκειται για μία απόφαση, η οποία μπορεί να συγκριθεί με τη συμμετοχή του γερμανικού στρατού, για πρώτη φορά, σε διεθνείς στρατιωτικές επιχειρήσεις στη δεκαετία του ʼ90».
«Με την προθυμία της να αποστείλει όπλα στο Ιράκ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εγκαινιάζει μία στροφή στην εξωτερική της πολιτική» συμφωνεί η Rheinische Post του Ντύσελντορφ, υποστηρίζοντας ότι η εγκράτεια που είχε επιδείξει μέχρι σήμερα στο Βερολίνο, για ιστορικούς λόγους, δεν ανταποκρίνεται πλέον στις προκλήσεις της εποχής: «(Αυτή η εγκράτεια) είναι πολυτέλεια, όταν έχουμε πλέον τόσες εστίες κρίσης ανά τον κόσμο. Ύψιστο συμφέρον της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής δεν μπορεί παρά να είναι η σταθεροποίηση και η διασφάλιση της ειρήνης. Η Ευρώπη συνολικά πρέπει να επωμιστεί μεγαλύτερη ευθύνη, όταν μάλιστα οι Αμερικανοί απεκδύονται πλέον τον ρόλο του ʻπαγκόσμιου χωροφύλακα στον οποίον δεν μπορούν να ανταποκριθούν, ούτε σε οικονομικό ούτε και σε πολιτικό επίπεδοʼ».
«Το Ιράκ δεν υποφέρει από έλλειψη όπλων»
Με τον Κούρδο ηγέτη Μπαρζανί συναντήθηκε πρόσφατα ο γερμανός υπ.Εξωτερικών Στάινμαϊερ
Σε παρέμβασή του στην ίδια εφημερίδα πάντως, ο βουλευτής του γερμανικού κόμματος των Πρασίνων και πρώην υπουργός Γιούργκεν Τριτίν εκφράζει σοβαρές αντιρρήσεις: «Είναι κοντόφθαλμο να πιστεύουμε ότι μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα αποστέλλοντας ακόμα περισσότερα όπλα. Μερικά καλάσνικοφ παραπάνω για τους Κούρδους δεν πρόκειται να αναχαιτίσουν το ʻΙσλαμικό Κράτοςʼ. Οι υποστηρικτές της αποστολής όπλων δεν έχουν απάντηση στο ερώτημα, πώς θα αποφύγουμε να πέσουν τα όπλα σε λάθος χέρια ή να διατεθούν για σκοπούς που δεν ανταποκρίνονται ούτε στα συμφέροντά μας ούτε στην προσπάθεια για προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Τα «υπέρ» και τα «κατά» προσπαθεί να ζυγίσει η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου: «Η απόφαση να σταλούν γερμανικά όπλα και γερμανικός στρατιωτικός εξοπλισμός στους Κούρδους είναι ένα λάθος. Μήπως όμως θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο λάθος να μην αποσταλούν; Αυτό πιστεύουν πολλοί» αναφέρεται στο σχόλιο. Όσο για την επωδό της γερμανικής κυβέρνησης ότι η αποστολή όπλων δεν αποτελεί παρά έσχατη λύση, η οποία θα προκριθεί μόνο μετά από προσεκτική εξέταση των δεδομένων, ο αρθρογράφος εκφράζει δυσπιστία: «Αυτό (το ρητό) θυμίζει Αυγουστίνο και Καντ. Όποιος κάνει λόγο για έσχατη λύση, αφήνει να εννοηθεί ότι όλες οι υπόλοιπες (λύσεις) έχουν ήδη δοκιμαστεί. Αλλά αυτό ακριβώς δεν έχει γίνει. Το Ιράκ δεν υποφέρει από έλλειψη όπλων. Υποφέρει από έλλειψη τροφίμων και ανθρωπιστικής βοήθειας».
Γιάννης Παπαδημητρίου
