Oι αποκεφαλισμοί αμερικανών δημοσιογράφων από το «Ισλαμικό κράτος» και η συγκυρία της επετείου της 11ης Σεπτέμβρη, επέτρεψε στον «ειρηνιστή» Ομπάμα να αλλάξει το κλίμα στην κοινή γνώμη και να πετύχει χωρίς αντιδράσεις μια επέμβαση στη Συρία που πέρσι είχε γεννήσει σφοδρότατες αντιδράσεις
Ενα πραγματικά αχτύπητο ρεκόρ σημείωσε τα τελευταία 24ωρα ο Μπαράκ Ομπάμα: μέσα σε λιγότερο από δέκα ημέρες ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατάφερε να κηρύξει όχι έναν αλλά δύο πολέμους! Εναν ψυχρό, με την ντε φάκτο «περικύκλωση» της Ρωσίας από αμερικανικές και ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, που θα εδρεύουν πλέον μόνιμα στην ανατολική Ευρώπη, την Ουκρανία και τον Καύκασο· κι έναν… θερμότατο, ενάντια στους πρώην προστατευόμενους της CIA -όσο πολεμούσαν κατά του «κακού» Μπασάρ αλ-Ασαντ στη Συρία– εξτρεμιστές αντάρτες του «Ισλαμικού κράτους» (ISIS), που από την Πέμπτη αντικατέστησαν και επίσημα την ξεζουμισμένη πια Αλ Κάιντα. Αυτοί τώρα είναι ο «μπαμπούλας» εκλογής στο στόχαστρο της υπερδύναμης. Κι όλα αυτά, μάλιστα, όντας κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης!
Μιλώντας σε εθνικό δίκτυο, τη νύχτα της Τετάρτης, και εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τη συγκίνηση των Αμερικανών για τη 13η επέτειο από τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο, ο Ομπάμα ανακοίνωσε την κλιμάκωση των αμερικανικών επιχειρήσεων κατά του νεόδμητου «χαλιφάτου». Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τις βαρβαρότητες των φανατικών πρώην «μαχητών της ελευθερίας», ο πρόεδρος διέταξε την αποστολή -ή μάλλον την… επιστροφή- άλλων 475 Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ, τον συστηματικότερο βομβαρδισμό των εκεί αντάρτικων θέσεων και, το σημαντικότερο, την επέκταση των βομβαρδισμών και εντός της Συρίας.
Μ’ ένα σμπάρο δύο «εχθροί»
Προσέξτε ντρίμπλα που έκανε ο μέγας «ειρηνιστής» Ομπάμα: κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά του «Ισλαμικού κράτους», κήρυξε ταυτόχρονα τον πόλεμο ενάντια στο καθεστώς Ασαντ – τον ίδιο πόλεμο που μάταια προσπάθησε να ξεκινήσει πέρσι, με αφορμή τα (ώς και σήμερα «ορφανά») χημικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν για να σκοτώσουν εκατοντάδες αμάχους στα περίχωρα της Δαμασκού. Τότε, το «βαθύ κράτος» της Ουάσινγκτον δεν μπόρεσε να βρει (ή να κατασκευάσει) επαρκείς αποδείξεις για την ενοχή των δυνάμεων του Ασαντ – και η συστηματική δαιμονοποίηση του συριακού καθεστώτος δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ούτε στο Κογκρέσο ούτε στην αμερικανική κοινή γνώμη, που εξακολούθησαν να λένε σε υψηλά ποσοστά «όχι» σε μια νέα πολεμική εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ηρθε κι εκείνο το άτιμο το «κράξιμο» των Βρετανών βουλευτών στον στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ, τον Κάμερον, και χάλασε όλη η δουλειά…
Τώρα όμως όλα άλλαξαν: δύο Αμερικανοί πολίτες και δημοσιογράφοι (και αμέτρητοι άλλοι μη Αμερικανοί, περιλαμβανομένων και εκατοντάδων στρατιωτών του Ασαντ – αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία…) καρατομήθηκαν το τελευταίο διάστημα δημόσια, προκαλώντας ρίγη στο παγκόσμιο και φυσικά το αμερικανικό κοινό. Ασε που οι «κατσαπλιάδες» του «Ισλαμικού κράτους» βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη να απειλούν ταυτόχρονα όχι μία, αλλά τρεις-τέσσερις χώρες στη μεσανατολική «πίσω αυλή» των ΗΠΑ και του αγαπημένου τους Ισραήλ – οδηγώντας, εκτός των άλλων, στα ύψη και την τιμή του πετρελαίου.
Ετσι, ο Ομπάμα μπορεί πλέον εύκολα -επικαλούμενος την οργή του μέσου Αμερικανού για τα κομμένα κεφάλια των συμπατριωτών του- να ζητήσει το «πράσινο φως» για τον πόλεμο από το ίδιο Κογκρέσο, που πέρσι ετοιμαζόταν να του πει ένα ξεκάθαρο «όχι». Για την ακρίβεια, η μεταστροφή της κοινής γνώμης είναι τόσο ραγδαία ώστε ο Ομπάμα ξεκαθάρισε στους κοινοβουλευτικούς ηγέτες του Κογκρέσου πως δεν χρειάζεται καν την επίσημη έγκρισή τους για τον νέο πόλεμο, παρά μόνο για τα κονδύλια που θα τον χρηματοδοτήσουν. Κι εκείνοι, εν όψει και των ενδιάμεσων (midterm) εκλογών σε μόλις ενάμιση μήνα, έκλιναν ταπεινά το γόνυ στον «πλανητάρχη»…
Στο ιστορικό του διάγγελμα, λοιπόν, ο Αμερικανός ηγέτης παρουσίασε το «Ισλαμικό κράτος» σαν ένα κακό που έπεσε από τον ουρανό, ένα προϊόν διαβολικής παρθενογένεσης. Η οργάνωση, είπε, «εκμεταλλεύτηκε τις εθνοθρησκευτικές διαμάχες και τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας για να κατακτήσει εδάφη και στις δύο πλευρές των συνόρων του Ιράκ με τη Συρία» – ξεχνώντας, φυσικά, να αναφέρει πως και οι δύο παραπάνω γενεσιουργοί παράγοντες πυροδοτήθηκαν από τις ξένες και ιδίως τις αμερικανικές παρεμβάσεις στην περιοχή.
Ξέχασε (;), επίσης, να πει πως το «Ισλαμικό κράτος» δεν θα μπορούσε ποτέ να ανδρωθεί χωρίς τη συστηματική αμερικανική βοήθεια -κρυφή και φανερή, με χρήματα, εκπαίδευση και όπλα- προς τη «συριακή αντιπολίτευση», και κυρίως χωρίς τη βοήθεια των στενότερων συμμάχων των ΗΠΑ στον Κόλπο, δηλαδή του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Οπως συμφωνούν οι περισσότεροι αναλυτές, το «χαλιφάτο» πολεμά με αμερικανικά όπλα και οχήματα, τα οποία άρπαξε χωρίς μάχη από τον διαλυμένο ιρακινό στρατό που εγκατέλειψε όπως όπως τη Μοσούλη και το βόρειο Ιράκ.
Το πιο σπουδαίο και άξιο λόγου στα χρόνια που έρχονται, σημείο της ομιλίας του Ομπάμα είναι πως ο νέος «αντιτρομοκρατικός» πόλεμος που κήρυξε είναι «ανοιχτός» – δεν έχει δηλαδή κανένα γεωγραφικό ή χρονικό περιορισμό: «Η αντι-τρομοκρατική αυτή εκστρατεία μας θα διεξαχθεί μέσω μιας σταθερής, αμείλικτης προσπάθειας για την εξάλειψη [του “Ισλαμικού κράτους”] όπου κι αν αυτό βρίσκεται», είπε χαρακτηριστικά. Λαμβάνοντας υπόψη τις σημερινές θέσεις του «χαλιφάτου», αυτό σημαίνει πρακτικά πως η Ουάσινγκτον μπορεί πλέον να βομβαρδίσει ελεύθερα όχι μόνο το Ιράκ και τη Συρία, αλλά και τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Υεμένη και όποιο άλλο κράτος δεχτεί την «επίσκεψη» των ισλαμιστών στο μέλλον.
Από το ζεστό στο κρύο…
Οι τελευταίες φράσεις του Ομπάμα -«Η αμερικανική ηγεσία είναι η μόνη σταθερά σε έναν αβέβαιο κόσμο. Μόνο η Αμερική έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να κινητοποιήσει τον πλανήτη ενάντια στην τρομοκρατία. Μόνο η Αμερική έχει συσπειρώσει τον κόσμο όλο ενάντια στη ρωσική επιθετικότητα»- προκαλούν ανατριχίλα σε κάθε σώφρονα, φιλειρηνικό άνθρωπο, και ιδιαίτερα σε όσους πίστεψαν όλα αυτά τα χρόνια στον ρόλο του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ ως «ειρηνοποιού». Ετσι απλά, με τρεις προτάσεις, ο Ομπάμα εξίσωσε τη Ρωσία με τους φανατικούς της Μέσης Ανατολής, και επανέφερε την Αμερική στη θέση του «παγκόσμιου σερίφη», χρησιμοποιώντας σχεδόν αυτούσια τη ρητορική του προκατόχου του Τζορτζ Μπους.
Ολη την περασμένη εβδομάδα, σε μια δαιμονισμένη ευρωπαϊκή «τουρνέ» από τη Βαλτική ώς τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, ο Αμερικανός πρόεδρος ασχολήθηκε με την εκμετάλλευση της ουκρανικής κρίσης για να διασφαλίσει την «περικύκλωση» της Ρωσίας και την ουσιαστική κήρυξη του Δεύτερου Ψυχρού Πολέμου. Ειδικά στην Εσθονία, όπου τα αντιρωσικά συναισθήματα διαχρονικά «βράζουν», ο Ομπάμα θύμισε τη ρητορική του Ρίγκαν της εποχής της «αυτοκρατορίας του κακού»: «Είμαι εδώ για να επαναβεβαιώσω τη δέσμευση των ΗΠΑ στην ασφάλεια της Εσθονίας. Η δέσμευσή μας είναι αδιάσειστη, είναι αιώνια»…
Ο όρκος στο ΝΑΤΟ
Κι αργότερα: «Σήμερα, περισσότερα ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη περιπολούν στους ουρανούς των Βαλτικών κρατών. Περισσότερες αμερικανικές δυνάμεις είναι στο έδαφος των Βαλτικών κρατών. Περισσότερα ΝΑΤΟϊκά πλοία περιπολούν στη Μαύρη Θάλασσα… Το άρθρο 5 είναι κρυστάλλινο. Μία επίθεση σε ένα κράτος-μέλος, είναι επίθεση σε όλους. Ετσι, αν συμβεί κάτι τέτοιο και αναρωτηθείτε “ποιος θα έρθει να βοηθήσει”, ξέρετε την απάντηση: η Συμμαχία του ΝΑΤΟ, περιλαμβανομένων των ενόπλων δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών, που είναι εδώ, σήμερα, παρούσες! Θα είμαστε εδώ για την Εσθονία. Θα είμαστε εδώ για τη Λετονία. Θα είμαστε εδώ για τη Λιθουανία… Αυτό σημαίνει περισσότερες αμερικανικές δυνάμεις, περισσότερες αμερικανικές “μπότες” στο έδαφος, που θα κινούνται συνεχώς στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία», είπε με ένταση ο Ομπάμα στο Ταλίν.
Και λίγο αργότερα, στην Ουαλία, πίεσε ασφυκτικά τους Ευρωπαίους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ, όχι μόνο για να επεκτείνουν τις -αυτοκτονικές για την ευρωπαϊκή οικονομία και ενεργειακή ασφάλεια- οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, αλλά και για τη «στρατιωτική αναβάθμιση» και την ένταξη στη Συμμαχία της Ουκρανίας, της Γεωργίας και της Μολδαβίας. Κινήσεις σχεδιασμένες για να απομονώσουν και να εξοργίσουν τη Ρωσία, και να την αναγκάσουν να απαντήσει με εξίσου σκληρά οικονομικά και άλλα αντίμετρα.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο Βλαντίμιρ Πούτιν συνυπέγραφε την πολυαναμενόμενη εκεχειρία με τον Ουκρανό ομόλογό του Πέτρο Ποροσένκο, και τα όπλα σιγούσαν στην ανατολική Ουκρανία μετά από πέντε μήνες αδιάκοπης όσο και ξενοκίνητης εμφύλιας αλληλοσφαγής, που ξεκίνησε με το πραξικόπημα κατά του εκλεγμένου ηγέτη της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και την άνοδο στην εξουσία μιας ομάδας ακροδεξιών, εθνικιστικών, φανατικά αντιρωσικών δυνάμεων, και κορυφώθηκε με την απόπειρα απαγόρευσης της ρωσικής γλώσσας και τα βίαια «πογκρόμ» κατά μειονοτικών και αριστερών στην Οδησσό και στις ανατολικές επαρχίες.
