“Επωμίζεστε μεγάλη ευθύνη. Είναι η αρχή της δημιουργίας μια άλλης Ευρώπης. Μιας σύγκρουσης με την καπιταλιστική Ευρώπη, άλλα όχι με απομάκρυνση από τους λαούς της Ευρώπης” ήταν τα λόγια με τα οποία ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, μέλος της ηγεσίας του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος της Γαλλίας (ΝPA), περιέγραψε τη σημασία μιας κυβέρνησης του ΣΥΡIΖΑ στην Ελλάδα. Ο νεαρός Μπεζανσενό, που είναι Ιστορικός και εργάζεται ως ταχυδρόμος, βρέθηκε στην Αθήνα για το Διεθνές Τριήμερο του Rproject και μίλησε στην "Αυγή" για την Αριστερά, τις αραβικές εξεγέρσεις και τις ιταλικές εκλογές.
* Μόλις πρόσφατα, μετά την επίσκεψή σας στην Τυνησία, δηλώσατε: «Ξέρω τώρα ότι η επανάσταση είναι εφικτή, είναι εδώ, μπροστά στα ίδια μου τα μάτια. Καμία επανάσταση δεν μοιάζει με άλλη, δεν υπάρχει μοντέλο. Όπου έγιναν προσπάθειες να ξεπατικωθεί κάπου αλλού μια επανάσταση, η κατάληξη ήταν συχνά άσχημη». Πόσο εφικτή θεωρείτε μια επανάσταση στη Γαλλία όταν ο "εχθρός" δεν είναι ένα καθεστώς τύπου Μπεν Άλι και η φτώχεια δεν είναι τόσο γενικευμένη;
Πιστεύω πράγματι ότι δεν υπάρχει κανένα φορητό μοντέλο επαναστάσεων. Δεν υπάρχουν κανόνες κατασκευασμένοι εκ των προτέρων. Στην Ιστορία έχουμε παραδείγματα επαναστάσεων που έγιναν σε καιρό ευημερίας και άλλες που έγιναν σε καιρούς ύφεσης.
Έχουν ενδιαφέρον τα κοινά σημεία ανάμεσα στις αραβικές επαναστάσεις αλλά και σε αυτό που πραγματοποιείται προοδευτικά στην Ευρώπη. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι πάντα το ζήτημα της ριζοσπαστικής αλλαγής της κοινωνίας που επανέρχεται συνεχώς.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι για μας, στη Γαλλία, ιδιαίτερο: το γεγονός ότι μπορούμε να περάσουμε από την ιδέα της αντίστασης και της άμυνας στην ιδέα του τι μπορούμε να κάνουμε στην πράξη, δηλαδή περνάμε από την ιδέα της αντίστασης στην ιδέα της επίθεσης. Στη Γαλλία υπάρχει μια χρονική καθυστέρηση: πιστεύαμε ότι ξεφύγαμε από την κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και, όσο νομίζαμε πως η κρίση περνούσε, τόσο τελικά μεγάλωνε η κρίση στην Ελλάδα και την Ισπανία.
Επομένως πιστεύω ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε οποιαδήποτε αλλαγή ή μετατροπή χωρίς μία γενικότερη αλλαγή ανά την Ευρώπη. Κι αν υπάρξει μία επαναστατική αλλαγή σε μία χώρα, θα προκαλέσει ντόμινο και θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Και φυσικά βασιζόμαστε στους Έλληνες για μια τέτοια αλλαγή.
* To εθνικό νόμισμα που προτείνεται από μερίδες της Αριστεράς θα λειτουργούσε θετικά σε αυτό το ντόμινο που θέλουμε να προκληθεί;
Εμείς, ως διεθνιστές, δεν μπορούμε να φανταστούμε αυτή τη στιγμή ότι θα ήταν δυνατή μία τέτοια αναδίπλωση στα πλαίσια μιας μόνο χώρας. Κι αυτό γιατί δεν είμαστε διεθνιστές απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά είμαστε διεθνιστές απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτή τη στιγμή υπάρχει φυσικά ένα εθνικό ζήτημα που τίθεται στην Ελλάδα γιατί είναι θύμα της τρόικας. Η κατάσταση δεν είναι η ίδια στη Γαλλία. Ο εθνικισμός στη Γαλλία είναι ένα δηλητήριο. Επομένως, το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θα δημιουργήσουμε μια άλλη Ευρώπη που έρχεται σε ρήξη με τη σημερινή, έχοντας στο κέντρο της τους λαούς, με δημόσιες ευρωπαϊκές υπηρεσίες, με κοινωνικά ευρωπαϊκά δικαιώματα τα οποία διασφαλίζουν τα εθνικά κοινωνικά δικαιώματα, με εξ ολοκλήρου ευρωπαϊκές τραπεζικές υπηρεσίες. Θα μπορούσαμε πολιτικά να φανταστούμε μία ευρωπαϊκή συντακτική συνέλευση, στην οποία κάθε χώρα θα στέλνει τους αντιπροσώπους της με σκοπό να επεξεργαστούν και να διασφαλίσουν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
* Μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης δεν αναπτύσσεται κάποιο κίνημα εργατικής αλληλεγγύης πανευρωπαϊκά που να μπορεί να αντισταθεί.
Η οικονομική κρίση επιφέρει και μία βαθιά θεσμική πολιτική κρίση. Η εκλογική εναλλαγή των κομμάτων δημιουργεί νέους πολιτικούς χώρους για το καλύτερο ή το χειρότερο. Υπάρχει επομένως μία αντίθεση ανάμεσα στην Άκρα Δεξιά από τη μία πλευρά και στο αντικαπιταλιστικό κίνημα από την άλλη. Είναι πιο εύκολο να σπείρεις το μίσος από το να ξανακαλλιεργήσεις το πολιτικό πνεύμα. Εμείς θέλουμε κυρίως να κατασκευάσουμε μαζί μία νέα κοινωνία. Επομένως η ελπίδα και η νότα αισιοδοξίας είναι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Ευρώπη, η γενική απεργία της 14ης Νοέμβρη, μία συντονισμένη κινητοποίηση, όπως δεν είχαμε ξανά στην ιστορία.
* Ιταλικές εκλογές. Ποια είναι τα συμπεράσματά σας;
Στις ιταλικές εκλογές η Αριστερά δεν κατόρθωσε να επιτύχει κάτι αξιόλογο, αλλά κέρδισε ο Μπέπε Γκρίλο ενσωματώνοντας στην αντιφατική ρητορική του πολλά από τα συνθήματα και τις αξίες της Αριστεράς, όπως ο δημόσιος χαρακτήρας της Παιδείας, της Υγείας κ.λπ.
Τι συμπεράσματα βγάζουμε; Ότι το εργατικό κίνημα στην Ιταλία δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά. Άρα ο Μπέπε Γκρίλο δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Kατάφερε να εκμεταλλευτεί τις προσδοκίες του κόσμου που απορρίπτει τα κόμματα, αλλά και να ενσωματώσει προσδοκίες οι οποίες θα μπορούσαν να είναι κι εκείνες των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό του πρόγραμμα όμως δεν είναι καθόλου αριστερό: στο θέμα της μετανάστευσης, στο θέμα των σωματείων. Και γι' αυτόν τον λόγο η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ ιδιαίτερη για την υπόλοιπη Ευρώπη. Γιατί εδώ υπάρχει ο συνδυασμός της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης από τη μία και της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης από την άλλη.
Οι μήνες που θα έρθουν στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά το πεπρωμένο όλων των άλλων χωρών της Ευρώπης. Υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί μία νέα τομή. Είναι φανερό ότι η απάντηση στη συζήτηση που υπάρχει στην Ελλάδα για το τι θα σήμαινε η άφιξη μια αριστερής κυβέρνησης είναι ότι θα ήταν μια σύγκρουση, μία ρήξη με την υπάρχουσα καπιταλιστική Ευρώπη. Ωστόσο παράλληλα δεν θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Είναι η αρχή της δημιουργίας μια άλλης Ευρώπης. Επωμίζεστε μία μεγάλη ευθύνη.
* Tην ώρα που μερίδες της Αριστεράς -όπως το ΚΚΕ- ισχυρίζονται πως δεν θα αλλάξει τίποτα με μία ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι λαοί και η Αριστερά της Ευρώπης ελπίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την αλλαγή. Τι ισχύει;
Είναι σαφές πως εγώ είμαι εξωτερικός παρατηρητής και δεν είμαι εδώ για να δώσω μαθήματα. Είναι όμως αλήθεια ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη θεωρούμε πως η κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα είναι ελπιδοφόρα. Και φυσικά εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδιαίτερη ευθύνη, και κυρίως αν κερδίσει τις εκλογές. Συγχρόνως, όμως, πιστεύουμε ότι αυτή η εκλογική νίκη δεν είναι ο τελικός στόχος, αλλά η αρχή. Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θα εφαρμόσει μέσα σε λίγους μήνες σημαντικά μέτρα, όπως την κατάργηση του Μνημονίου ή την κρατικοποίηση των τραπεζών. Σήμερα ακόμη και τα πιο στοιχειώδη μέτρα θεωρούνται αυτομάτως από τους καπιταλιστές ως κήρυξη πολέμου. Δεν αρκούν λοιπόν οι εξαγγελίες, το κεφάλαιο δεν θα επιτρέψει εύκολα να εκδιωχθεί. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι θεσμοί, έτσι όπως λειτουργούν σήμερα, δεν επιτρέπουν παντού στην Ευρώπη να δημιουργηθεί ένα αντίπαλο δέος ώστε να εμποδίσουμε τους καπιταλιστές και να προστατευτούμε από τις καπιταλιστικές λογικές. Αλλά και πέρα από τις κυβερνήσεις τίθεται το ζήτημα πώς ο ελληνικός λαός θα έχει πραγματικά την εξουσία, πώς μπορεί να οργανώσει διαφορετικά την παραγωγή αλλά και τις τοπικές κοινότητες, τους δήμους με δημοκρατικό τρόπο.
* Προ μερικών εβδομάδων ο πρόεδρος Ολαντ ήρθε στην Ελλάδα και ζήτησε να αγοράσουμε γαλλικές φρεγάτες και η Suez να πάρει το νερό. Πώς το σχολιάζετε;
Η σημερινή γαλλική κυβέρνηση είναι μία ιμπεριαλιστική κυβέρνηση που έρχεται για μπίζνες στην Ελλάδα, διεξάγει έναν στρατιωτικό πόλεμο στο Μάλι, υπερασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντα εξόρυξης ουρανίου του γαλλικού επιχειρηματικού ομίλου Αreva. Εμείς είμαστε διεθνιστές και αντιιμπεριαλιστές και αγωνιζόμαστε ενάντια στην ίδια μας την κυβέρνηση. Ωστόσο, ένα μέρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Γαλλία, το οποίο μπορεί να έχει και σχέσεις με το ΣΥΡΙΖΑ, εγκρίνει τον στρατιωτικό πόλεμο. Επομένως ο διεθνισμός είναι κάτι πολύ σημαντικό.
