Τι μπορεί να κάνει μια ανάδοχος οικογένεια, όπως ονομάζεται, για να βοηθήσει μια άλλη; Να αναλάβει να της πληρώνει το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, τα κοινόχρηστα, να την εφοδιάζει με τρόφιμα ή φάρμακα, να την προμηθεύει με είδη ένδυσης, να παραδίδει, αν πρόκειται για εκπαιδευτικό, δωρεάν μαθήματα στα παιδιά, για γιατρό ή νοσηλευτή να προσφέρει χωρίς χρήματα φροντίδα κ.ά..
«Ανάδοχος μπορεί να είναι και μια επιχείρηση, ένας σύλλογος ή κάποιος άλλος φορέας», εξηγεί η ψυχολόγος-κοινωνική λειτουργός Αναστασία Μαρασλή, διευθύντρια Κοινωνικής Πολιτικής - Παιδείας και Πολιτισμού του δήμου και ιθύνων νους της πρωτοβουλίας. Δεν πρόκειται βεβαίως για μια απλή διαδικασία καθώς, πέρα από αυτή καθεαυτήν τη βοήθεια, υπεισέρχονται ζητήματα ηθικής, αλλά και προσωπικών δεδομένων.
Για αυτό η δημοτική αρχή είναι ιδιαίτερα προσεκτική. Δημιούργησε μια βάση δεδομένων στην οποία καταχωρίζονται οι οικογένειες ή τα πρόσωπα που ζητούν βοήθεια και εκείνες που ενδιαφέρονται να την προσφέρουν. Στη συνέχεια γίνεται η επαφή μέσω του κοινωνικού λειτουργού. «Οι δύο πλευρές έχουν δικαίωμα να επιλέξουν αν θέλουν να γνωριστούν. Αν δεν το επιθυμούν, για λόγους ευνόητους, μπορούν να παραμείνουν στην ανωνυμία με τον κοινωνικό λειτουργό να αναλαμβάνει ρόλο διαμεσολαβητή».
Μέχρις ότου όμως φτάσουν έως εκεί, γίνεται μια σημαντική και ιδιαίτερα ευαίσθητη προεργασία. «Είναι υψίστης για μας σημασίας να προλάβουμε καταστάσεις και γι’ αυτό σχηματίζουμε το προφίλ ψυχικής υγείας εκείνων που δηλώνουν ότι θέλουν βοήθεια, αλλά και όσων ανταποκρίνονται στο αίτημα. Πρέπει πρώτα να δούμε αν πράγματι κάποιοι έχουν ανάγκη και να ελέγξουμε τι άνθρωποι είναι όσοι εμφανίζονται πρόθυμοι. Ολα αυτά με εχεμύθεια».
Με το «πάτημα του κουμπιού», αμέσως μετά το Πάσχα, της έναρξης του προγράμματος, τετρακόσιες πενήντα οικογένειες της Βέροιας ζήτησαν βοήθεια. Πολλές εξ αυτών βοηθούνται ήδη μέσω άλλων κοινωνικών δραστηριοτήτων του δήμου, όπως το δημοτικό ιατρείο, το κοινωνικό παντοπωλείο, πλην όμως, όπως τονίζει η Αναστασία Μαρασλή, «οι δεξαμενές βοήθειας του είδους μπορεί να στερέψουν λόγω έλλειψης κονδυλίων και εμείς θέλουμε κάτι πιο σταθερό γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Οι ανάδοχες οικογένειες είναι μια καλή λύση».
Η ανταπόκριση δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική μέχρι στιγμής, καθώς έχουν βρεθεί μόνο πέντε ανάδοχοι. Ωστόσο οι οργανωτές αισιοδοξούν. «Ξέρουμε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο στις δραματικές οικονομικές συνθήκες που περνάει η κοινωνία μας. Σχεδιάζουμε καλύτερη προβολή με στόχο τη διείσδυση της διαδραστικής αυτής διαδικασίας στον πληθυσμό. Ετοιμάζουμε δική μας ιστοσελίδα».
Όταν η διαδικασία μιας αναδοχής ολοκληρώνεται, οι δύο πλευρές «υπογράφουν» μεταξύ τους ένα ηθικό συμβόλαιο χωρίς χρονοδιάγραμμα, μια και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για πόσο διάστημα ο ανάδοχος θα μπορεί να βοηθάει την έχουσα ανάγκη οικογένεια. «Ένας λόγος που επιδιώκεται η ανωνυμία είναι και το ότι αν γνωριστούν, θα είναι δύσκολο σε περίπτωση διακοπής της βοήθειας για εκείνον που τη δίνει να συνεχίσει να βλέπει τον άλλον».
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
