to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Οι "Θέσεις" για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ: Πολλά βήματα πίσω, κανένα μπροστά

Οι “Θέσεις”, πλήρεις βεβαιοτήτων για τις “αλήθειες” που εκφράζουν, αποκαλύπτουν όμως και κάποιες “αδυναμίες”. Αλλά για τις αδυναμίες ευθύνεται η βάση -οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που δουλεύουν στις οργανώσεις και δεν “αφομοιώνουν τη γραμμή”


“Η επικείμενη επανάσταση των εργατών και αγροτών στην Ελλάδα θα έχει αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα με τάσεις γρήγορης μετατροπής σε προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση”. Έτσι αποφάνθηκε η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Γενάρης 1934) τερματίζοντας μια μακρόχρονη συζήτηση για τον χαρακτήρα της “επικείμενης” επανάστασης, που κυριάρχησε στο κόμμα από την ίδρυσή του (Νοέμβρης 1918).

Από τότε δεν αμφισβητήθηκε η εφαρμογή της λενινιστικής έμπνευσης “Θεωρίας των σταδίων”. Η χώρα μας βρισκόταν ακόμα στο “αστικοδημοκρατικό στάδιο” και αυτό καθόρισε τον αντίστοιχο χαρακτήρα της επανάστασης, κάθε άλλο παρά “επικείμενης” βέβαια. Ώσπου να 'ρθει, το 1949, ένας άλλος Γενάρης, και σε μια άλλη (οδυνηρή) Ολομέλεια, τη γνωστή 5η, να διακηρύξει ο Νίκος Ζαχαριάδης ότι “οι εσωτερικές συνθήκες είχαν αλλάξει” (στα βουνά μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος) και η επανάσταση απέκτησε άλλο χαρακτήρα: τον σοσιαλιστικό.

Συγκλονιστικά γεγονότα μεσολάβησαν στην Ελλάδα και τον πλανήτη έως τον χρόνο που διανύουμε, το 2017. Εκατό χρόνια πέρασαν από τη μεγάλη σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση. Διαβάζουμε τώρα στις “Θέσεις για το 20ό Συνέδριο” του ΚΚΕ, που έχει οριστεί για εφέτος τον Μάρτιο: Η Λαϊκή Συμμαχία (το ΠΑΜΕ και οι συναφείς οργανώσεις), στην οποία “πρωτοπόρο ρόλο έχει το ΚΚΕ, αγωνίζεται για την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Για το ΚΚΕ η νέα εξουσία ταυτίζεται με την εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική, που ο επιστημονικός σοσιαλισμός την προσδιόρισε ως δικτατορία του προλεταριάτου, η οποία αποτελεί τον αντίποδα της δικτατορίας της αστικής τάξης, του αστικού κράτους”.

Νάτο λοιπόν! 67 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου και την τελευταία κήρυξή της, η σοσιαλιστική επανάσταση επανεμφανίζεται αιφνιδίως, και μάλιστα όχι μόνη της (όπως επί Ζαχαριάδη), αλλά συνοδευόμενη από τη δικτατορία του προλεταριάτου, κατά την επιταγή του επιστημονικού (σοσιαλιστικού) λόγου! (Θαυμάστε την κομψότητα της διατύπωσης).

Ακολουθεί στο κείμενο των “Θέσεων” λεπτομερής περιγραφή των έργων που θα επιτελέσει η δικτατορία του προλεταριάτου καθώς και αναλυτικός κατάλογος εκείνων που θα τα απολαύσουν: “Κατάργηση των μονοπωλίων, σε τελική ανάλυση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, ανατροπή της εξουσίας της”. Θα ωφεληθούν “οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι στο εμπόριο και τη βιοτεχνία, στον επισιτισμό και τον τουρισμό, στις επισκευές, στον καθαρισμό, στον καλλωπισμό κ.λπ.”. Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι, τα βιομηχανικά, εμπορικά μονοπώλια, οι τράπεζες, η φορολογία του κράτους...”.

Αλλά διατυπώνονται λεπτομερειακά και οι πολιτικές προδιαγραφές του στρατηγικού στόχου του Περισσού. Εν πρώτοις το “επαναστατικό υποκείμενο”, δηλαδή το “θεωρητικό πλάσμα” (κατά το “πλάσμα δικαίου” των αστών νομοδιδασκάλων). Η Λαϊκή Συμμαχία που μόνο Συμμαχία δεν είναι.

Οι “Θέσεις” προσπαθούν να θεωρητικοποιήσουν και να εξηγήσουν σε φλύαρες παραγράφους κάτι που “η ζωή το έδειξε” (όπως έλεγαν οι παλιοί αυθεντικοί κομμουνιστές) - ένα “κατασκεύασμα”. Βαφτίζουν “συμμαχία” την ενότητα του ΚΚΕ με τον εαυτό του. Η πολιτική συμμαχιών, από τα πιο βασικά στοιχεία της στρατηγικής ενός επαναστατικού κόμματος, απουσιάζει από το κείμενο των “Θέσεων”.

Τονίζεται ότι η Λαϊκή Συμμαχία οριοθετείται “από μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ κ.λπ.”. Δεν πάει πιο πέρα. “Οικοδομείται ‘από τα κάτω’”. “Εξελίσσεται ανοδικά ως διαδικασία ωρίμανσης της συνείδησης...”.

Το “κατασκεύασμα” είναι απολίτικο: Η πολιτική ξορκίζεται με τον απήγανο. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν έχει ορισμό. Το περιεχόμενό της αποτελείται από μια μακροσκελή περιγραφή βολονταριστικών στόχων: “Η πάλη της κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Εκφράζει (θέλει να εκφράζει...) τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Των μισοπρολεταρίων (νεολογισμός), των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών... κ.λπ.,κ.λπ.”.

Προσοχή! “Δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων”. Ποτέ! Όχι μόνο με κόμματα που υπάρχουν σήμερα, αλλά και με κόμματα που μπορεί να δημιουργηθούν στο μέλλον. “Το ΚΚΕ” -εδώ βγαίνει ανοιχτά η ψυχή της Λαϊκής Συμμαχίας- “δεν μπορεί να κάνει καμία πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις ούτε σε περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης”. Ούτε με δυνάμεις που “υιοθετούν συνθήματα φιλολαϊκά”, αλλά “η πρότασή τους για το πρόβλημα της εξουσίας είναι ενταγμένη στα πλαίσια της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή με τη μια ή την άλλη μορφή υιοθετούν στάδιο μεταξύ της αστικής και της εργατικής εξουσίας”.

Τέλος! Αυτό κι αν δεν είναι ρεβιζιονισμός (αλλά δεν το λέμε έτσι). Ένα από τα πολύχρονα ιερά δόγματα του κομμουνιστικού κινήματος, η αστικοδημοκρατική επανάσταση, εκβάλλεται εις το πυρ το εξώτερον! Και έπειτα η συνέχεια της αποπολιτικοποίησης. Το ΚΚΕ κατεβαίνει αυτοτελώς στις εκλογές και δεν κάνει εκλογικές συνεργασίες με κόμματα (δέχεται μόνο κάποιους συνεργαζόμενους στα ψηφοδέλτιά του).

Αλλά η “Λαϊκή Συμμαχία”, “ως συμμαχία των πιο ριζοσπαστικών πολιτικοποιημένων τμημάτων του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και των συμμάχων του, των οργανώσεων της νεολαίας και των γυναικών, ως συμμαχία με στόχο να προσελκύσει την ευρύτερη συσπείρωση νέων μαζών, δεν παίρνει μέρος στις εθνικές και τοπικές εκλογές, στις ευρωεκλογές, σε δημοψηφίσματα”.

Δηλαδή, όταν έρθουν οι εκλογές, ΚΚΕ και Λαϊκή Συμμαχία, ένα σώμα με μία ψυχή, θα κοπούν σε φέτες όπως το σαλάμι -οι μεν για τις εκλογές, οι δε για τα υπόλοιπα. Εκτός αν οι λόγοι είναι ιδεολογικοί: να διαφυλαχθεί η παρθενικότητα του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος και των νέων μαζών και να ενταθεί η αποπολιτικοποίηση του Περισσού.

Τα αποκαλυπτήρια της Λαϊκής Συμμαχίας στις “Θέσεις” έχουν συνέχεια. Επιτρέπουν μια πρόγευση της “λαϊκής εξουσίας” και του δικού της κώδικα νοηματοδότησης, που πρέπει -σ’ αυτήν την πεποίθηση στηρίζονται- να διαφέρει, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

“Για τη Λαϊκή Συμμαχία”, τονίζουν οι “Θέσεις”, “οι έννοιες δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ιμπεριαλισμός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχουν βαθύτερο ταξικό περιεχόμενο”. Τι θα πουν όλα αυτά; Υπάρχει και ελαφρύτερος, αταξικός ιμπεριαλισμός; Για την ισότητα δεν συζητούμε, γιατί η Λαϊκή Συμμαχία ξεχωρίζει τις “εργατικές και λαϊκές δυνάμεις με χαμηλή πολιτική πείρα” από τις υπόλοιπες λαϊκές δυνάμεις. Οι πρώτες είναι προφανώς “λιγότερο ίσες”.

Οι “Θέσεις”, πλήρεις βεβαιοτήτων για τις “αλήθειες” που εκφράζουν, αποκαλύπτουν όμως και κάποιες “αδυναμίες”. Αλλά για τις αδυναμίες ευθύνεται η βάση -οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που δουλεύουν στις οργανώσεις και δεν “αφομοιώνουν τη γραμμή”. “Αυτές οι υποκειμενικές αδυναμίες”, τονίζεται, “αναδεικνύουν τη λειψή κατανόηση της στρατηγικής σημασίας κοινωνικής συμμαχίας, αλλά και υποτίμηση της συνθετότητας και δυσκολίας του συγκεκριμένου καθήκοντος”.

Πάλι καλά όμως! Αναγνωρίζονται και ελαφρυντικά γι’ αυτές τις “υποκειμενικές αδυναμίες” των μελών του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συμμαχίας. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που φταίει τελικά. Είχε “τη μεγαλύτερη δυνατότητα χειραγώγησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων... Αξιοποίησε αντιλήψεις προηγούμενων περιόδων που παραμένουν στη συνείδηση πλατιών εργατικών - λαϊκών μαζών. Οι αντιλήψεις αυτές αφορούν το χαρακτήρα των αγώνων, τον ρόλο του αστικού κοινοβουλίου και της αστικής δημοκρατίας, τον ρόλο των ξένων δυνάμεων...”.

Για φανταστείτε! Κακόμαθαν οι εργαζόμενοι και η νεολαία με τους αγώνες τους εναντίον του Ιουλιανού πραξικοπήματος και με την αντίσταση κατά της δικτατορίας. Έγιναν ευάλωτοι. Έτσι απέκτησαν αδυναμίες και το ΚΚΕ έχασε 320.000 ψήφους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 Ο “Ριζοσπάστης” έχει “χαμηλή κυκλοφορία, πολύ πίσω από τις πραγματικές δυνατότητες, και η πτωτική τάση συνεχίζεται”. Το ίδιο και η ΚΟΜΕΠ.

Φυσικά ο σατανικός ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω από αυτά, επειδή έχει “την ικανότητα να αμβλύνει τις λαϊκές αντιστάσεις, να ενσωματώνει στο σύστημα, να αποπροσανατολίζει, να εξαπατά μαζικά και επαναλαμβανόμενα τα λαϊκά στρώματα. (...) Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η τακτική της κυβέρνησης να καπηλεύεται χυδαία την ιστορία και τους αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος, να εμφανίζεται ως περίπου κομμουνιστική δύναμη...”.

Τι να πει κανείς! Κατ' αρχήν, έτσι “θα ισχυροποιηθεί το ΚΚΕ” και οι οργανώσεις του θα “ατσαλωθούν” και θα γίνουν “παντός καιρού”; Εδώ οι “Θέσεις” παίρνουν διαζύγιο από τη διαλεκτική. “Παντός καιρού”, δηλαδή αναλλοίωτες, ίδιες, χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις. Ο Λένιν ονόμαζε τη διδασκαλία για τις αντιφάσεις “πυρήνα” της μαρξιστικής διαλεκτικής. “Η ανάπτυξη είναι πάλη των αντιθέσεων” τόνιζε.

Φαντάζεστε ένα επαναστατικό κόμμα που δεν αναπτύσσεται; Αν δεν υπήρχαν εσωτερικές αντιφάσεις στα αντικείμενα και στα φαινόμενα, τότε αυτά θα έμεναν ταυτόσημα με τον εαυτό τους, αμετάβλητα. Θα ήταν αδύνατη η ανάπτυξη, η ποιοτική αλλαγή, όλα θα βρίσκονταν σε κατάσταση στασιμότητας. “Κόμμα παντός καιρού” -αυτή είναι η εικόνα της κατάστασης στασιμότητας. Ένας βράχος ακινησίας, το πολύ - πολύ κατάλληλος για άμυνα.

Αλλά η επανάσταση που επαγγέλλονται οι “Θέσεις” είναι πρώτα απ’ όλα κίνηση εκτίναξης προς τα εμπρός: επίθεση. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που έχουν εγκλωβιστεί στο γκέτο των οργανώσεων του ΚΚΕ πώς είναι δυνατόν να εμπνευστούν και να ωφεληθούν στους αγώνες τους από ένα κείμενο όπως αυτό των “Θέσεων”; Ωστόσο δεν μπορούμε παρά να τους απευθύνουμε συντροφικές ευχές για επιτυχία στο Συνέδριό τους.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)