Την συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης:
Εκατό ημέρες συμπληρώνονται από την ιστορική καταδικαστική απόφαση του Εφετείου, που κήρυξε τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση στις 7 Οκτωβρίου, γεννώντας μια λαϊκή γιορτή δεκάδων χιλιάδων συγκεντρωμένων αντιφασιστών. Ένας από τους βασικότερους θετικούς πρωταγωνιστές αυτής της δίκης, ο συνήγορος πολιτικής αγωγής Θανάσης Καμπαγιάννης, μιλάει στην ΑΥΓΗ για το πού βρισκόμαστε σήμερα αναφορικά με τον φασιστικό κίνδυνο.
Ο Θ. Καμπαγιάννης καλεί το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να αρθεί στο ύψος της ιστορικότητας εκείνης της απόφασης και να συλλάβει τους φυγόποινους χρυσαυγίτες, επισημαίνει ότι ο φασιστικός κίνδυνος τρέφεται από τις σημερινές κυβερνητικές πολιτικές, χαρακτηρίζει ανιστόρητη τη σύγκριση της εισβολής ακροδεξιών στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ με το κίνημα των πλατειών, ενώ εκδηλώνει την ανησυχία του για την ύπαρξη μιας μόνιμης αυταρχικής κυβερνητικής ατζέντας πίσω από τα μέτρα που έχουν παρθεί για την πανδημία.
Πέρασαν πάνω από δύο μήνες από την ανακοίνωση των ποινών για τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και πάνω από τρεις από την ιστορική καταδικαστική απόφαση, όμως αρκετοί από τους καταδικασμένους παραμένουν ελεύθεροι, ανάμεσά τους και δύο ηγετικά στελέχη, ο Παππάς και ο Λαγός. Πώς αισθάνεστε γι' αυτό οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής, που δώσατε τη μάχη επί 5,5 χρόνια;
Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν αποτέλεσμα μιας συντριπτικής αποδεικτικής διαδικασίας και ταυτόχρονα μιας απαίτησης της κοινωνίας απέναντι στους θεσμούς, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η απόφαση για καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης ήταν πραγματικά μια ιστορική απόφαση κι έστειλε μήνυμα μη ανοχής προς τη ναζιστική βία.
Παρ' όλα αυτά, δύο μήνες μετά, οι αρμόδιες αρχές εξακολουθούν να μην μπορούν να εφαρμόσουν αυτή την απόφαση. Με τις δύο πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, τον μεν Λαγό να βρίσκεται κρυπτόμενος στις Βρυξέλλες και την άρση της ευρωβουλευτικής ασυλίας του να καθυστερεί εντελώς καταχρηστικά, τον δε Παππά, παρά το γεγονός ότι ήμασταν εν αναμονή της τελικής απόφασης και η αστυνομία διέδιδε ότι τον έχει υπό τον στυγνό της έλεγχο, υπό επιτήρηση, να καταφέρνει να της ξεφύγει μέσα από τα ίδια της τα χέρια. Είναι προφανής η ευθύνη της ηγεσίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Ο κύριος Χρυσοχοΐδης πρέπει να πάψει πλέον να λέει λόγια και να κάνει δηλώσεις στα διεθνή πλέον μέσα ενημέρωσης που ρωτάνε σχετικά, όπως ο Guardian, και να προχωρήσει σε πράξεις. Και η πράξη αυτή τη στιγμή είναι να οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης και εντέλει στη φυλακή αυτούς οι οποίοι έχουν ήδη καταδικαστεί.
Να θυμίσω εδώ ότι δεν είναι αυτοί οι δύο οι μόνοι χρυσαυγίτες οι οποίοι διαφεύγουν, αλλά και ο κατηγορούμενος για την τέλεση της απόπειρας δολοφονίας κατά της συναδέλφου μας Ελευθερίας Τομπατζόγλου Θεοδώρου, του οποίου έχει διαταχθεί η σύλληψη. Είναι πολλά και επαναλαμβανόμενα όλα αυτά για να είναι τυχαία και θα πρέπει να επιμείνουμε, από τη δική μας πλευρά, στην απαίτηση οι διωκτικές αρχές να επωμισθούν την ιστορικότητα της απόφασης την οποίαν είχαμε πριν από δύο μήνες.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι περισσότεροι χρυσαυγίτες βρίσκονται στη φυλακή και η Χρυσή Αυγή έχει κηρυχθεί παράνομη, ο φασιστικός κίνδυνος έχει εκλείψει από την ελληνική κοινωνία; Ή οι «ιδέες» και οι πρακτικές της παραμένουν ζωντανές;
Είναι προφανές ότι μια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να τελειώσει οριστικά με τον φασισμό. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το κάνει με τον ρατσισμό και με τις πολιτικές που τον γεννούν. Οι ρατσιστικές πολιτικές και οι πολιτικές που τρέφουν τον φασισμό είναι εδώ και σήμερα εκπροσωπούνται από μια κυβέρνηση η οποία συνθέτει με αξιοθαύμαστο τρόπο τις πιο νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές με τις πιο σκληρές κατασταλτικές πολιτικές σε επίπεδο κράτους, νόμου και τάξης και ρατσισμού σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών.
Προφανέστατα, αυτές είναι πολιτικές που μπορούν να ξαναθρέψουν το φασιστικό φαινόμενο και γι' αυτό τον λόγο δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός, αλλά διαρκής επαγρύπνηση και διαρκής κινητοποίηση του αντιρατσιστικού και του αντιφασιστικού κινήματος.
Τα πρόσφατα γεγονότα στις ΗΠΑ ανέδειξαν ότι ο κίνδυνος της Ακροδεξιάς και μάλιστα μιας Ακροδεξιάς με «ακτιβιστική» δράση μπορεί να φτάσει και πέρα από το περιθώριο, μέχρι τον Λευκό Οίκο. Στην Ελλάδα ωστόσο αρκετοί δοκίμασαν να συνδέσουν αυτά τα γεγονότα με το κίνημα των πλατειών.
Η σύγκριση είναι απαράδεκτη. Η εισβολή στο Καπιτώλιο και η χρήση από πλευράς Τραμπ των οπαδών του ως πολιορκητικού κριού ενάντια στη δημοκρατική θέληση του αμερικανικού λαού δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατική κινητοποίηση που εκδηλώθηκε το 2011 εναντίον των Μνημονίων. Οποιοσδήποτε προβαίνει σε μια τέτοιου τύπου σύγκριση και μια τέτοιου τύπου αναλογία είναι πρώτα και κύρια ανιστόρητος. Δεν θυμάται ότι η Χρυσή Αυγή, ο βασικός φορέας του φασιστικού και ακροδεξιού χώρου στην Ελλάδα, κατήγγειλε το κίνημα των πλατειών. Αν θέλουμε να κάνουμε μια τέτοιου τύπου αναλογία με πρόσφατες κινητοποιήσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα, θα έπρεπε μάλλον να κάνουμε τη σύγκριση με τις κινητοποιήσεις για το μακεδονικό και με τις απόπειρες των ομάδων του Λαγού, το 2018, να εισβάλουν στη Βουλή. Και όχι βέβαια με το κίνημα των Αγανακτισμένων.
Βλέπετε μια γενικευμένη κίνηση να περάσει ο φασισμός από το περιθώριο προς τις κυβερνήσεις; Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη;
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα textbook από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωπαϊκής Δεξιάς για το πώς αντιμετωπίζεται η άνοδος της Άκρας Δεξιάς, και είναι η ένταξη της Άκρας Δεξιάς στο πολιτικό σύστημα και την πολιτική διαχείριση. Αυτό το οποίο έκανε ο Μητσοτάκης στον τελευταίο ανασχηματισμό, με την ανάληψη από τον Βορίδη του υπουργείου Εσωτερικών, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά για να θεωρηθούν μεμονωμένα ή τυχαία. Ο Σαλβίνι ως υπουργός Εσωτερικών στη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά στην Ιταλία, ο Στράχε ως αντιπρόεδρος στην αυστριακή κυβέρνηση συνεργασίας, ο Ζεεχόφερ ως υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Μέρκελ στη Γερμανία.
Η ευρωπαϊκή Δεξιά θεωρεί ότι μπορεί να εντάξει την Άκρα Δεξιά στους σχεδιασμούς της, να της δώσει ακόμα και την πολιτική διαχείριση του κράτους βαπτίζοντας παλιούς ακροδεξιούς ή μετα-φασίστες ως υπουργούς Εσωτερικών, την ίδια στιγμή, φυσικά, που η κυβέρνηση τελεί υπό τον σιδηρούν κανόνα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, με νεοφιλελεύθερο υπουργό Οικονομικών και με μια ηγεσία η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι προφανές ότι αυτή η πολιτική, η οποία αγκαλιάζει την Άκρα Δεξιά, κάθε άλλο παρά την τιθασεύει.
Στην πραγματικότητα, είναι ένας μηχανισμός γέννησης καινούργιων, όλο και πιο ακραίων φασιστικών και ρατσιστικών μορφωμάτων και γι' αυτό πρέπει αυτή η στρατηγική να απαντηθεί από ένα μαζικό αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, το οποίο θα στοχοποιεί και τις φασιστικές οργανώσεις, αλλά και τις κυρίαρχες πολιτικές που τις εκτρέφουν.
Ανεξάρτητα από την αναγκαιότητα λήψης περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, πολλά από τα απαγορευτικά μέτρα που έχουν ληφθεί το τελευταίο διάστημα σάς γεννούν -και ως νομικό- μια ανησυχία για την εγκαθίδρυση ενός σταθερού αυταρχικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους;
Τον Μάρτιο του 2020, όταν ελήφθησαν τα πρώτα περιοριστικά μέτρα, το λοκντάουν, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, υπήρξε αυτό το ερωτηματικό σε πολύ κόσμο, αλλά υπήρξε και αρκετή καλοπιστία τότε σχετικά με το αν ελλοχεύει κίνδυνος για μια αυταρχική ατζέντα πίσω από τα συγκεκριμένα μέτρα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία πλέον στον οποιονδήποτε καλόπιστο, που έχει παρακολουθήσει ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες και τη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, ότι υπάρχει ακριβώς μια ολοκληρωμένη αυταρχική ατζέντα πίσω από τα μέτρα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζονται ούτε από τους βασικούς όρους ισονομίας και ισοπολιτείας.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με αυταρχικό τρόπο όλες τις πολιτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην πολιτική της, την ίδια στιγμή που τα μέτρα δεν εφαρμόζονται με τον ίδιο τρόπο όταν πρόκειται για περιστάσεις στις οποίες υπάρχει εν δυνάμει εκλογική της πελατεία.
Ο πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης, το είπε ρητά στη συνέντευξή του στον κ. Χατζηνικολάου, ότι υπήρξε μια «προσωρινή διαφοροποίηση», όπως την αποκάλεσε, όσον αφορά την εφαρμογή των μέτρων εις βάρος της Εκκλησίας. Αυτή η «προσωρινή διαφοροποίηση» είναι, στην πραγματικότητα, ο κανόνας της μη ύπαρξης ισονομίας στα συγκεκριμένα μέτρα. Έχουμε να κάνουμε με μια ατζέντα η οποία ξεδιπλώνεται και η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί για την προστασία των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών.
