Στερείται, για παράδειγμα, πράγματι πλέον νοήματος η διάκριση Αριστεράς/Δεξιάς ή μήπως η θεμελιακή αυτή διαιρετική τομή της πολιτικής νεωτερικότητας πρέπει να θεωρείται κάθε άλλο παρά ξεπερασμένη στο σημερινό περιβάλλον των διαδοχικών κρίσεων και της ανόδου της Ακροδεξιάς, που ξαναφέρνουν την αξιακή πολιτική σύγκρουση στο προσκήνιο; Πόσο χρήσιμη είναι και πού εξαντλούνται τα όρια της έννοιας του λαϊκισμού; Αν, όπως υποστηρίζει ο συνομιλητής μας, η ανάγνωση της πολυσύνθετης (πολιτικής) πραγματικότητας υπό το πρίσμα του λαϊκισμού συχνά συσκοτίζει όψεις του πραγματικού, αποκρύπτοντας κρίσιμες διαφορές μεταξύ ανταγωνιστικών πολιτικών προγραμμάτων και ηθικοποιώντας εντέλει την πολιτική, τότε μήπως θα ήταν λυσιτελέστερη η «επιστροφή σε μια πιο μινιμαλιστική εκδοχή του λαϊκισμού», ως ένα ανάμεσα σε πολλά ερμηνευτικά εργαλεία κατανόησης της πραγματικότητας;
Πώς και σε ποιο βαθμό επηρεάζουν τον πολιτικό ανταγωνισμό και την πολιτική ταυτότητα και συμπεριφορά οι πολιτισμικές μεταβλητές, όπως οι αξίες, οι ιδέες ή οι προτιμήσεις μας; ο Γ. Μπαλαμπανίδης υπογραμμίζει εδώ την κρισιμότητα της σύνθεσης του πολιτισμικού με το υλικό επίπεδο της πολιτικής για ένα σύγχρονο αριστερό/προοδευτικό πολιτικό πρόταγμα, ιδίως σε μια εποχή όξυνσης των υλικών ανισοτήτων, όπως η σημερινή. Παράλληλα, μας καλεί να προσεγγίσουμε τις πολιτικές και πολιτισμικές νεολαιίστικες ταυτότητες ως μέρος των δομικών συγκρούσεων της εποχής μας και των πολιτικών αποτελεσμάτων που παράγουν οι διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και εμπειρίες, προτείνοντας μια διαφορετική ανάγνωση της σύγκρουσης π.χ. της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς των boomer με τη γενιά των νέων που ενηλικιώθηκαν μετά την κρίση του 2010.
Αντλώντας εν πολλοίς από το αμερικανικό πολιτικό παράδειγμα, το οποίο, κατά τη γνώμη του, συνιστά το πιο ενδιαφέρον εργαστήρι της προοδευτικής πολιτικής σήμερα, ο συνομιλητής μας επιχειρεί, τέλος, να απαντήσει στο ερώτημα εάν η Σοσιαλδημοκρατία επανέρχεται στις μέρες μας (υπό όρους και προϋποθέσεις) στο προσκήνιο. Σύμφωνα με τον Γ. Μπαλαμπανίδη, η Σοσιαλδημοκρατία καλείται σήμερα να υπερβεί την κληρονομιά της δεκαετίας του ’90 και της σύγκλισης με τους πολιτικούς της αντιπάλους. Για να το πετύχει, χρειάζεται, όπως υποστηρίζει, να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της, χωρίς να είναι η κυρίαρχη δύναμη του παρελθόντος, και να ανανεώσει την ταυτότητα και την προγραμματική της πρόταση σε ένα περιβάλλον πληθυντικής Αριστεράς και δυνάμει συμμαχιών ή (συγκρουσιακής) συμβίωσης με άλλες πολιτικές οικογένειες και δυνάμεις, διεκδικώντας το «πρωτείο της πολιτικής».
