Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή περιοδεία, με τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ στην Καρδίτσα και τις γύρω τοπικές κοινότητες, για τον έναν χρόνο από το καταστροφικό πέρασμα του Ιανού απόρροια του Μεσογειακού κυκλώνα πέρσι. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό εκείνων που επλήγησαν, τώρα καταγράφει τα προβλήματα των πολιτών που έχουν μείνει μόνοι τους να παλεύουν να επουλώσουν τις πληγές τους. Πληγές που έναν χρόνο μετά παραμένουν ανοικτές παρά τα περί του αντιθέτου λόγια των αρχών – κυβερνητικών και τοπικών.

Από τη συνοικία του Αλιάκ Μαχαλά στην Καρδίτσα ως το Μουζάκι, την Αγία Τριάδα, το Καρποχώρι ή την Ιτέα Παλαμά και την περιοχή της Λίμνης Πλαστήρα, η αίσθηση που εκπέμπεται είναι κοινή. Πρόκειται για δύο κόσμους χωριστούς. Από τη μια η “πραγματικότητα” των αριθμών που ευημερούν και από την άλλη πραγματικότητα, χωρίς εισαγωγικά, όπως τη βιώνουν καθημερινά δήμαρχοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, πολίτες, που δίνουν μάχη για τα αυτονόητα. Δηλαδή για τα κονδύλια που όλο έρχονται αλλά δεν φθάνουν, για τη διαφάνεια των διαδικασιών της αποκατάστασης των μεγάλων ζημιών στις υποδομές, σε φράγματα και ρέματα, για τις καθυστερήσεις στην καταβολή αποζημιώσεων και ενισχύσεων, για τα εγγειοβελτιωτικά και αντιπλημμυρικά έργα που βαλτώνουν γιατί μάλλον δεν προσφέρονται για εγκαίνια με κορδέλες και παράτες, για τις εκκρεμότητες ετών για κρίσιμα τεχνικά έργα, για τον καθαρισμό των ποταμών, για την ανύπαρκτη πρόνοια για τη ψυχολογική στήριξη των πληγέντων, για, για, για... Ο κατάλογος είναι μακρύς και δυστυχώς δεν αφορά μόνο την Καρδίτσα.

Τα μηνύματα που έρχονται από όλη τη χώρα, από τις περιοχές που επλήγησαν από πλημμύρες, φωτιές, σεισμούς, αποτυπώνουν τις ίδιες διεκδικήσεις, την ίδια απόγνωση. Το ίδιο χάσμα μεταξύ του επίσημου κράτους και της καθημερινότητας που βιώνουν οι πληγέντες. Δεν πρόκειται για “δεξιά” ή “αριστερά” αιτήματα. Αλλά για αιτήματα της λογικής. Αιτήματα που αφορούν την αποτελεσματικότητα της άσκησης διοίκησης σε επίπεδο κυβέρνησης και περιφερειακής διοίκησης. Όμως μεταξύ αυτού του επιπέδου κι εκείνου των τοπικών κοινοτήτων, των πληγέντων, το χάσμα, αντί να μειώνεται, βαθαίνει. Οι “πάνω” και οι “κάτω”. Οι σχεδιασμοί των μεν δεν διασταυρώνονται ποτέ με τις προσδοκίες των δε. Πολλώ δε μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με τις τοξικές πολιτικές της κυβέρνησης που στα δύσκολα, αντί να ενώσει, διχάζει. Και το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για πολιτική επιλογή που συμβαδίζει πλήρως με τις ιδεοληψίες της κυβέρνησης που επιμένει σε ημετέρους, ιδιωτικοποιήσεις, αδιαφάνεια, απευθείας αναθέσεις, πελατειακές σχέσεις, κοκ.

ΥΓ: Και κάπως έτσι φθάνουμε στο 2021 με την κυβέρνηση να επιγράφει υπερηφάνως “Ελλάδα 2.0” το σχέδιο της για το Ταμείο Ανάκαμψης (το ανθεκτικότητας, όχι τυχαία, συνήθως το ξεχνά) αλλά να παραμένουν ζητούμενα όσα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι προ πολλού δεδομένα. Όπως ο συνεκτικός σχεδιασμός αποκατάστασης ζημιών από καταστροφές, η διαφάνεια, η λογοδοσία, ο έλεγχος αποτελεσματικότητας, κ.α..