Όταν εκπρόσωπος της επενδυτικής εταιρείας του Ελληνικού παρουσίαζε στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το σχέδιό της για το Μητροπολιτικό Πάρκο, γινόταν σαφές ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κομπορρήμονες και ανιστόρητοι οι εν λόγω κύριοι πρέσβευαν ούτε λίγο ούτε πολύ την... απόσυρση της Ακρόπολης ως τοπόσημου της Αθήνας και έβαζαν στη θέση της τους ουρανοξύστες του Ελληνικού, προσπαθώντας να χωρέσουν στα στενά μαύρα σακάκια τους, τύπου post mondern γιάπι, έναν ολόκληρο πολιτισμό.
Μια κουλτούρα, έναν τόπο και μια ανθρωπογεωγραφία που, όσο κι αν έχει πληγώσει την έννοια της αισθητικής, απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από το φωσφοριζέ γούστο της νεοσύστατης αισθητικής Ντουμπάι.
Από εκείνες τις πολύκροτες ημέρες των συνεδριάσεων του ΚΑΣ, την ανελέητη πολεμική απέναντι σ' όσους εξέφραζαν διαφορετική άποψη από αυτή των επενδυτών, μέχρι την προχθεσινή παρουσίαση της αρχιτεκτονικής πρότασης για το ολοκληρωμένο κέντρο αναψυχής που θέλει να δημιουργήσει στο Ελληνικό η αμερικανική MGE, εφόσον κερδίσει στον εν εξελίξει διαγωνισμό για την παραχώρηση της άδειας του καζίνο, δεν έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η ρητορική ωστόσο παραμένει η ίδια, από πλευράς συμμετεχόντων στο επενδυτικό πλάνο. Από την αλλαγή του τοπόσημου της Αθήνας περάσαμε στο αντιστοίχως ανάλογο όραμα του Ελληνοαμερικανού διευθύνοντα σύμβουλου της Mohegan Μάριου Κοντομέρκου ότι η συγκεκριμένη πρόταση «θα επαναπροσδιορίσει τη σύγχρονη ταυτότητα της Ελλάδας για πάντα».
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν τα εμπνευσμένα από τις "Καρυάτιδες", σύμφωνα με το αμερικανικό αρχιτεκτονικό γραφείο, σχέδια για το καζίνο, έγινε εμφανές οτι η αισθητική που προβάλλουν "κουμπώνει" με την ηθική της σύλληψης του ίδιου του επενδυτικού πλάνου στο Ελληνικό. Βέβαια, το μιντιακό σύστημα φρόντισε να τα πασπαλίσει με χολυγουντιανή χρυσόσκονη, ωστόσο οι... ιθαγενείς τα έλουσαν με μια μεγάλη γκάμα "κοσμητικών" επιθέτων στο Διαδίκτυο.
Στην πραγματικότητα, αυτά τα δυο πανύψηλα κτήρια, που οι εμπνευστές τους επιδιώκουν να εγκαταστήσουν στο Ελληνικό, εισβάλλουν άκομψα και άγαρμπα σε ένα περιβάλλον προσπαθώντας να αλλοιώσουν τα ταυτοτικά στοιχεία του και την ανθρωπογεωγραφία του. Έτσι όπως εισέβαλε πριν περίπου ενάμιση χρόνο στη δημόσια σφαίρα εκείνη η περίφημη ερώτηση: "πείτε μου τώρα, το παιδί των 17 ετών που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, τι το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963;". Προφανώς η δολοφονία του Λαμπράκη, η ιστορική μνήμη γενικά, μοιάζει γεγονός ανάξιο λόγου μπροστά σ' αυτού του είδους την αισθητική της ανάπτυξης, χαρακτηριστικά δείγμα της οποίας είναι η απεικόνιση του Παρθενώνα στα μπουκάλια της Coca - Cola και προφανώς η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική πρόταση. Πρόταση που αναδεικνύει μια αρχιτεκτονική γυμνή, άσεμνη και άξεστη. Η καλλιέργεια άλλωστε αυτής της αισθητικής δεν είναι τυχαίο που συνοδεύεται από κάτι πολύ πιο ύπουλο και διαβρωτικό. Την προσομοίωση δηλαδή ενός πολιτισμού, από τους παλαιότερους του πλανήτη, με τα πιο ευτελή δείγματα μιας εμπορικής διαδικασίας στην οποία η ιστορική διαχρονία και μνήμη είναι στοιχεία περιττά.
Ωστόσο, επειδή το μάτι του ειδικού μπορεί να εντοπίζει λεπτομέρειες και συνδέσεις με μεγαλύτερη ευκρίνεια, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε με περισσότερη σαφήνεια την αρχιτεκτονική πρόταση για το καζίνο του Ελληνικού, απευθυνθήκαμε σε πέντε γνωστούς αρχιτέκτονες. Ο Σόλων Ξενόπουλος, κοσμήτορας στο Πανεπιστήμιο Πάφου, ο Σταύρος Σταυρίδης και ο Τάσης Παπαϊωάννου καθηγητές Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, ο Ματθαίος Παπαβασιλείου, αναπληρωτής καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, και η αρχιτέκτονας και ζωγράφος Άννα Φιλίνη μας βοηθούν να κατανοήσουμε την οπτική της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής πρότασης.
Επιμέλεια: Πόλυ Κρημνιώτη
