to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Οι νοσηλευτές γιατρεύουν και τη μοναξιά

Λειτουργοί της Υγείας μιλούν στην «Αυγή» της Κυριακής και μας μεταφέρουν εικόνες από τα Χριστούγεννα μέσα σε ένα νοσοκομείο


Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν σκέφτονται «νοσοκομείο», το τελευταίο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι τα Χριστούγεννα. Χιλιάδες είναι ωστόσο οι εργαζόμενοι που περνούν τις γιορτινές ημέρες και νύχτες δουλεύοντας σε φρενήρεις ρυθμούς, τόσο μέσα στα νοσοκομεία όσο και στους δρόμους. Αυτοί οι «φύλακες άγγελοι» δεν έχουν ρεπό, μετρούν τα επείγοντα περιστατικά να διαδέχονται το ένα το άλλο και βρίσκονται σε ετοιμότητα να υπερασπιστούν κάθε ζωή που κινδυνεύει. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που ο γιορτές τους βρίσκουν αναγκαστικά σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ενώ δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που επιδιώκουν να μπουν σε ένα ίδρυμα, για να νικήσουν τη μοναξιά τους. Λειτουργοί της Υγείας μιλούν στην «Αυγή» της Κυριακής και μας μεταφέρουν εικόνες από τα Χριστούγεννα μέσα σε ένα νοσοκομείο.

Στο άκουσμα αυτών των τελευταίων λέξεων, η πρώτη σκέψη της Φωτεινής, αναισθησιολόγου στον «Ευαγγελισμό», είναι «μακριά από την οικογένεια». «Όταν δουλεύουμε ανήμερα», μας λέει, στολίζουμε όλοι παντού, ανταλλάσσουμε ευχές, φέρνουμε γλυκά και μαγειρεμένα φαγητά από το σπίτι, ώστε στα διαλείμματά μας να τρώμε γιορτινά, σε βάρδιες». Έγνοια όμως του προσωπικού είναι και εκείνοι που νοσηλεύονται στο ίδρυμα. «Προσπαθώ να κάνω έναν ασθενή μου να νιώσει όσο γίνεται πιο ζεστά αυτές τις μέρες. Δεν είναι η ιδανικότερη ψυχολογική συνθήκη να χειρουργείσαι ανήμερα», εξηγεί.

Χαρές και λύπες γύρω από το δένδρο

Η δημιουργία γιορτινής ατμόσφαιρας είναι μια ανάγκη που απαντάται σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο των ασθενών. Η Αναστασία, νοσηλεύτρια στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου, μας αφηγείται μια παλαιότερη χριστουγεννιάτικη ιστορία, που αφήνει γλυκόπικρη αίσθηση: «Είχαμε μαζευτεί αρχές Δεκεμβρίου οι εργαζόμενοι για να στολίσουμε το δένδρο και γρήγορα όλοι οι ασθενείς του ορόφου άρχισαν να βάζουν κι εκείνοι στολίδια. Οι περισσότεροι ήταν καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο και ήξεραν ότι μπορεί να ήταν τα τελευταία τους Χριστούγεννα. Παρ' όλ' αυτά, είχαμε περάσει όλοι μας πολύ όμορφα. Μετά από καιρό είδα τις φωτογραφίες από εκείνη την ημέρα και οι μισοί δεν ζούσαν», λέει συγκινημένη. Όπως μας εξηγεί, σε κάποιους ασθενείς η χριστουγεννιάτικη περίοδος προκαλεί κατάθλιψη, καθώς «πολλοί μένουν τελείως μόνοι, αφού η οικογένεια έχει μαζευτεί αλλού για να γιορτάσει». Σε άλλους, πάλι, προκαλεί αισιοδοξία: «Και του χρόνου σπίτια μας» είναι μια ευχή που συνοδεύει τα «χρόνια πολλά» με περιπαικτική διάθεση, ενώ για κάποιους αναπτερώνονται οι ελπίδες ότι με την αλλαγή του χρόνου μπορεί να γίνει κάποιο «θαύμα» και να αναρρώσουν γρηγορότερα.

«Όσοι ασθενείς είναι μέσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά έχουν κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα και είναι δύσκολο να δημιουργήσεις ευχάριστο περιβάλλον. Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε έναν ευχάριστο χώρο, κυρίως για τους ασθενείς, αφού εμείς θα βιώσουμε τη γιορτινή ατμόσφαιρα στα σπίτια μας, ενώ εκείνοι όχι», σημειώνει ο Γιώργος Κότσαλης, χειρουργός στο «Αγ. Όλγα» της Ν. Ιωνίας. Οι ευχάριστες στιγμές μέσα σε ένα νοσοκομείο σπανίζουν, ωστόσο θυμάται μια φορά, «όταν άλλαξε ο αιώνας, που, για κάποιον λόγο που δεν κατάλαβε κανείς, είχαν κηρύξει σε ετοιμότητα όλα τα νοσοκομεία, υποχρεώνοντας όλους τους γιατρούς να μείνουν στο νοσοκομείο, σαν να ήταν κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ήταν παράλογο», λέει, «αλλά εκείνη ήταν μια από τις ωραιότερες πρωτοχρονιές, επειδή ήμασταν όλοι οι συνάδελφοι μαζί και τραγουδούσαμε, γιορτάζαμε... Υπάρχει όμως κόσμος που είναι μόνος του» θυμάται και πάλι αμέσως. «Άστεγοι, που τους λες ότι είναι καλά και ρωτούν 'Πού να πάω; Προτιμώ να μείνω εδώ που θα έχω φαΐ, ζεστασιά και μια κουβέντα να πω'».

Κλήσεις στο ΕΚΑΒ ως αντίδοτο στη μοναξιά

Τα Χριστούγεννα έχουν καθιερωθεί ως οικογενειακή γιορτή και για εκείνους που ζουν μόνοι τους μπορεί να είναι μια επώδυνη περίοδος. «Συχνά, πηγαίνουμε σε σπίτια συνανθρώπων που μένουν μόνοι τους και καλούν ασθενοφόρο γιατί θέλουν να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο», μας λέει με ελαφρά πικρία ο Γιώργος Μαθιόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του ΕΚΑΒ. Όμως αυτό το φαινόμενο, άνθρωποι να εγκαταλείπουν τη στέγη τους για να βρουν συντροφιά σε ένα νοσοκομείο, δεν παρατηρείται μόνο στις γιορτές, συμπληρώνει η Φωτεινή. «Σε πολλές γενικές εφημερίες στον 'Ευαγγελισμό' έρχονται παππούδες με τη βαλιτσούλα τους, για να μείνουν εκεί και να βρουν παρέα».

Επίσης, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οικογενειών που «ψάχνουν να βρουν τρόπο να φέρουν έναν δικό τους, ηλικιωμένο άνθρωπο στο νοσοκομείο, για 4-5 ημέρες, με μια αποκλειστική νοσοκόμα να τον φροντίζει, ώστε να μπορέσουν να πάνε διακοπές. Εμείς, σε αυτές τις περιπτώσεις, μιλάμε για 'πάρκινγκ ασθενών'», προσθέτει με μελαγχολικό τόνο ο Γιάννης Πλαγιανάκος, τραυματιοφορέας και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο «Αττικόν».

Οι ζωές που έρχονται κι εκείνες που φεύγουν

Στα νοσοκομεία, η ζωή πάντα διαδέχεται την απώλεια και το αντίστροφο, σε έναν αέναο κύκλο. «Έχει τύχει σε πολλούς συναδέλφους να μεταφέρουμε εγκύους για να γεννήσουν, σε κάποιους έχουν τύχει και οι πρώτες γεννήσεις του χρόνου», σημειώνει ο κ. Μαθιόπουλος. Ωστόσο, οι βάρδιες είναι πολύωρες και ένα ευτυχές γεγονός γρήγορα μπορεί να το διαδεχθεί ένα δυσάρεστο. «Θυμάμαι την περίπτωση συναδέλφου τραυματιοφορέα, που μετέφερε μια κυρία για να γεννήσει στο νοσοκομείο το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Ανήμερα τα ξημερώματα, πήρε και ένα τροχαίο. Ένα νέο παιδί που έχασε τη ζωή του. Έπρεπε να γίνει όλη η διαδικασία των πρωτοκόλλων, να ενημερωθούν οι γονείς του μέσω της αστυνομίας... Είναι φοβερές οι εναλλαγές των συναισθημάτων στη βάρδια», μας λέει, «πως φεύγει μια ζωή και έρχεται μια άλλη".

Μια προσφορά... ανεκτίμητη

Υγειονομικοί υπάλληλοι σε ολόκληρη τη χώρα βρίσκονται επί ποδός και αυτές τις ημέρες και δίνουν μάχη για να εξασφαλίσουν καλή υγεία σε όσους το έχουν ανάγκη. Κάποιοι μετρούν 2-3 συνεχόμενα χρόνια που περνούν τις γιορτές μακριά από τις οικογένειές τους, σε βάρδιες σε νοσοκομεία, στους δρόμους με ασθενοφόρα ή σε αεροδιακομιδές. Σε συνθήκες λιτότητας, οι ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά δυσχεραίνουν το έργο τους, ενώ προβλήματα προκύπτουν και στις αμοιβές τους.

«Όταν, σε ημέρα εφημερίας, στο τμήμα επειγόντων περιστατικών είμαστε δύο ή τρία άτομα στη βάρδια, αντί για 10-12, αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργείται πρόβλημα με τις καθυστερήσεις και ταλαιπωρείται ο κόσμος. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι συνοδοί των ασθενών αναλαμβάνουν χρέη τραυματιοφορέα, ενώ, αν δεν υπάρχει συνοδός, ο ασθενής μπορεί να περιμένει ώρες ατελείωτες να εξυπηρετηθεί», υπογραμμίζει ο Γ. Πλαγιανάκος. Την ίδια στιγμή, το ωρομίσθιο στην υπερωριακή απασχόληση έχει μειωθεί από τα 5 στα 2,5 ευρώ την ώρα. «Είμαστε δίπλα στους πολίτες, δουλεύουμε όλες τις ημέρες του χρόνου και δυστυχώς δεν "αμειβόμαστε", προσθέτει ο Γ. Μαθιόπουλος: «Πέρυσι δεν πληρώθηκε κανείς το 10ήμερο των Χριστουγέννων και φέτος αναμένεται να συμβεί το ίδιο».

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)