to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

14:33 | 31.01.2013

Πολιτισμός

Οι νέες ταινίες, του Στράτου Κερσανίδη

Ακόμη μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εβδομάδα με ταινίες για όλα τα γούστα. Ανάμεσά τους, μια ευχάριστη έκπληξη, η ταινία «Οδηγός αισιοδοξίας» αλλά και η εξαιρετική «Μετά τη Λουτσία» από το Μεξικό.


Οδηγός Αισιοδοξίας
The Silver Linings Playbook
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ο' Ράσελ
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Τζούλια Στάιλς, Κρις Τάκερ, Τζάκι Γουίβερ, Άνουπαμ Κερ

Μάθημα ζωής αποτελεί η εν λόγω τρυφερή κωμωδία και ταυτόχρονα μια ταινία που μας εξέπληξε ευχάριστα.

Ο Πατ Σολατάνο, σοκαρισμένος από την εικόνα που αντίκρισε μπαίνοντας στο σπίτι του, βλέποντας τη γυναίκα του στην αγκαλιά ενός άλλου άνδρα, καταλήγει στο ψυχιατρείο. Τέσσερα χρόνια μετά, βγαίνει με δικαστική απόφαση και είναι αποφασισμένος να ξανακερδίσει τη ζωή του αλλά και τη γυναίκα του. Η Τίφανι είναι μια κοπέλα που ο άνδρας της πέθανε και αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα τα οποία προσπαθεί να ξεπεράσει, έχοντας γίνει «συλλέκτρια εραστών». Ο Πατ γνωρίζει την Τίφανι και είναι πολύ χαρούμενος όταν αυτή προθυμοποιείται να τον βοηθήσει να έρθει σε επαφή με τη γυναίκα του. Με τον καρό γνωρίζονται καλύτερα και δημιουργείται ανάμεσά τους ένα περίεργο δέσιμο.

Εντάξει, η εξέλιξη είναι αυτή που φαντάζεστε, αλλά η ταινία παρά το προβλέψιμο φινάλε, δεν είναι μια από τα ίδια. Κι αυτό επειδή ο σκηνοθέτης δεν παρασύρεται στην ευκολία της εύπεπτης ρομαντικής κομεντί, αλλά «ανοίγεται» και σε μια σειρά άλλα θέματα.

Πρώτα απ’ όλα επιχειρεί μια πολύ εύστοχη προσέγγιση στην «παράνοια» της αμερικανικής μεσαίας τάξης. Οι ήρωές του είναι δύο άνθρωποι οι οποίοι κινούνται έξω από τις νόρμες του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας, ερχόμενοι σε αντίθεση με τον περίγυρό τους. Είναι δύο χαρακτήρες οι οποίοι δεν έρχονται από το πουθενά αλλά τοποθετούνται με σαφήνεια μέσα στην μεσοαστική καθημερινότητα και η συμπεριφορά τους δεν μετεωρίζεται ανάμεσα στην καρικατούρα και το μελό. Αναλύονται σε βάθος, παρουσιάζονται ως άνθρωποι με σάρκα και οστά, με αδυναμίες, προβλήματα, αντιφάσεις, αγωνίες αλλά και διάθεση να αρπάξουν ό,τι τους ανήκει από τη ζωή.

Ο Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ δε λοξοδρομεί. Δίνει μια ταινία με σκηνοθετικό ρυθμό, καλοδουλεμένο σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες. Μια κωμωδία που λικνίζεται μέσα στην τρυφερότητα, με το γέλιο να αποτελεί στοιχείο εμπλεκόμενο με τη συγκίνηση που προσφέρει η ανθρώπινη ανάγκη. Η ταινία είναι ρομαντική κι αγαπησιάρικη την ίδια ώρα που είναι ρεαλιστική και έξυπνη. Μα πάνω απ’ όλα είναι μια ταινία αισιόδοξη που μιλάει για τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως ο «Οδηγός αισιοδοξίας» διεκδικεί οκτώ βραβεία Όσκαρ.

Μετά τη Λουτσία
Después de Lucía
Σκηνοθεσία: Μισέλ Φράνκο
Πρωταγωνιστούν: Τέσα Ια, Γκονζάλο Βέγκα Τζούνιορ, Ταμάρα Γιάζμπεκ, Χερνάν Μεντόζα

Έξι μήνες μετά τον θάνατο της συζύγου του σε τροχαίο, ο Ρομπέρτο και η έφηβη κόρη του Αλεχάντρα κάνουν ένα καινούριο ξεκίνημα μετακομίζοντας στην Πόλη του Μεξικού. Πατέρας και κόρη προσπαθούν ο καθένας να ξεπεράσει το πένθος του με τον δικό του τρόπο. Όσο ο πατέρας παραμένει απρόσιτος, η κόρη αρχίζει να συναναστρέφεται με μια μάλλον επικίνδυνη παρέα στο καινούριο της σχολείο. Η Αλεχάντρα θα γίνει σταδιακά το θύμα μιας ολοένα και πιο απάνθρωπης συμπεριφοράς από τη μεριά των συμμαθητών της, χωρίς να τολμάει να αντιδράσει ή να μοιραστεί κάτι από την προσωπική της κόλαση με τον πατέρα της.
Εξαιρετική ταινία που προβλήθηκε στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο σκηνοθέτης σε σημείωμά του γιαν βτην ταινία, γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Πριν να κάνω την ταινία, είχα διστάσει να πω ότι δούλευα πάνω σε μια ‘σπουδή για τη βία’ από φόβο ότι θα ακουγόμουν πολύ φιλόδοξος. Αλλά τώρα που τελείωσε η ταινία, πιστεύω ότι είναι ακριβώς αυτό: μια μελέτη της βίας σε όλες τις μορφές της. Υπάρχει παντού, και όχι μόνο στον τραμπουκισμό. Υπάρχει στον δρόμο, υπάρχει στο εργασιακό περιβάλλον του πατέρα. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούν ο πατέρας με την κόρη – ή αποτυγχάνουν να επικοινωνήσουν- καταλήγει να είναι ένα είδος βίας. Είναι σημαντικό για μένα ότι κρατήσαμε τα περισσότερα πραγματικά σκληρά στοιχεία εκτός κάδρου, και έτσι αποφύγαμε τον εντυπωσιασμό και διατηρήθηκε η απόσταση από αυτό που βλέπουμε. Αυτό που έχει σημασία για τους χαρακτήρες είναι η συναισθηματική ανταπόκριση στη βία και το αντίκτυπο που έχει στις σχέσεις τους».

No
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν
Πρωταγωνιστούν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Αλφρέντο Κάστρο, Αντονία Ζέγκερς, Αλεχάντρο Γκόιτς, Ρικάρντο, Λούις Γκνέκο, Νέστορ Καντιλιάνα

Το 1988, όταν ο Πινοσέτ ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ’ ένα νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της. Αυτός, παράλληλα με την δική του μάχη στην προσωπική του ζωή, επιστρατεύει τους πιο δυνατούς όρους μάρκετινγκ και με τη βοήθεια των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης καταστρώνουν ένα σχέδιο κι έχουν 27 ημέρες για να το εκτελέσουν σωστά, να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν την χώρα τους.
Πολιτική ταινία η οποία αναβιώνει με ρεαλιστικό τρόπο την ατμόσφαιρα τρόμου την οποία βίωνε η Χιλή στα χρόνια της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Πινοσέτ.
Ενδιαφέρουσα πολιτικά αλλά με κάποιες αδυναμίες από κινηματογραφική άποψη.

Η ταινία είναι υποψήφια για ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η όπερα της πεντάρας
Die dreigroschenoper
Σκηνοθεσία: Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ
Πρωταγωνιστούν: (στη γερμανική εκδοχή) Ρούντολφ Φόρστερ, Καρόλα Νέχερ, Ράινχολντ Σούνζελ, Φριτς Ρασπ, Βαλέσκα Γκερτ,Λότε Λένια
(στη γαλλική εκδοχή) Άλμπερτ Πρεχεάν, Φλορέλ, Ζακ Χενιό, Γκαστόν Μοντότ, Λούσι ντε Μάθα, Μαργκό Λιόν, Βλαντιμόρ Σοκόλοφ

Η «Όπερα της πεντάρας», γράφτηκε από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1928, την παραμονή του μεγαλύτερου ως τότε παγκόσμιου οικονομικού κραχ. Αποτελεί διασκευή του έργου του Τζον Γκέι, «H Όπερα του ζητιάνου» (1728), μέσα από την οποία ο μεγάλος γερμανός θεατρικός συγγραφέας καυτηριάζει την αστική υποκρισία. Το 1931 o Παμπστ έκανε την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Μπρεχτ ενώ η μουσική είναι του Κουρτ Βάιλ, στενού συνεργάτη του Μπρεχτ.

Ογδόντα χρόνια μετά, η ταινία παραμένει επίκαιρη, και αποτελεί μετωπική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, που εκμεταλλεύεται τους αδύναμους, δηλαδή τους ανέργους και την ανάγκη τους για δουλειά. Πρωταγωνιστές, ένας στυγνός «επιχειρηματίας» με εταιρεία-βιτρίνα που εκμεταλλεύεται τους επαίτες του Λονδίνου αλλά δηλώνει φτωχός, ένας επίορκος αστυνομικός, ένας ληστής που λιγουρεύεται τα μεγάλα «πορτοφόλια», μια διάσημη πόρνη. Πρόκειται για μορφές βγαλμένες από τη φαντασία του Μπρεχτ  με φόντο την αστική τάξη του βικτοριανού Λονδίνου, οι οποίες όμως παραμένουν αναγνωρίσιμες, τηρουμένων των αναλογιών, και σήμερα.

Η ταινία γυρίστηκε σε δύο εκδοχές, τη γερμανική και τη γαλλική, κάτι που συνηθιζόταν την εποχή του βωβού κινηματογράφου, ώστε να αποκτήσει διεθνές κύρος.

Η εταιρεία παραγωγής σκόπευε να γυρίσει και αγγλική εκδοχή, κάτι που δεν έγινε ποτέ, εξαιτίας της δικαστικής διαμάχης του Μπρέχτ και του Βάιλ με την εταιρία. Οι δύο δημιουργοί θεωρούσαν πως το έργο τους είχε διαστρεβλωθεί. Αργότερα, αποδείχτηκε πως ο ίδιος ο Μπρεχτ είχε κάνει μόνος τους πολλές αλλαγές στο σενάριο της ταινίας του Παμπστ και έτσι έχασε το δικαστήριο, αλλά ο Βάιλ κέρδισε παίρνοντας και αποζημίωση.

Η ταινία προβάλλεται και στις δύο εκδοχές της, δηλαδή στη γερμανική και τη γαλλική. 

Συντροφικότητα
Kameradschaft
Σκηνοθεσία: Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ
Πρωταγωνιστούν: Αλεξάντερ Γκράναχ, Φριτς Κάμπερς, Ερνστ Μπους, Ελίζαμπεθ Βέντ, Γκουστάβ Πιτιέρ, Όσκαρ Χιούκερ
Η ταινία, η οποία γυρίστηκε το 1931, βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός, που συνέβη το 1906, στη βόρεια Γαλλία. Μια έκρηξη προκάλεσε το θάνατο 1060 ανθρώπων και, τότε, Γερμανοί ανθρακωρύχοι από την περιοχή της Βεστφαλίας είχαν έρθει στη Γαλλία για να βοηθήσουν στην αποστολή διάσωσης. Ο Παμπστ μεταφέρει το συμβάν στα χρόνια αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το τοποθετεί στα γαλλο-γερμανικά σύνορα. Βρισκόμαστε στη Γερμανία, το 1919, τα δύσκολα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η ήττα για τη Γερμανία είναι βαριά, η ανεργία και ο πληθωρισμός καλπάζουν, οι συνθήκες εργασίες έχουν επιδεινωθεί, ενώ περισσότερο από ποτέ δοκιμάζεται η αγάπη για τον συνάνθρωπο, πόσο μάλλον όταν ανήκει σε άλλη εθνικότητα. Οι Γάλλοι, ύστερα από την -ταπεινωτική για τους Γερμανούς- συνθήκη των Βερσαλλιών, θεωρούνται εχθροί περισσότερο από ποτέ. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται μια ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία να ανατρέψει τα ανθρώπινα μίση, εθνικισμούς και διαφορές. μετατρέποντας την ιστορία σε ένα μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Η ταινία μπορεί να ειδωθεί και ως συνέχεια της προηγούμενης ταινίας του «Στο Δυτικό Μέτωπο» (1930), μια αντιπολεμική ταινία, με σχεδόν το ίδιο καστ και τα ίδια μέλη στην παραγωγή.

Jack Reacher
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μακ Κουόρι
Πρωταγωνιστούν: Τομ Κρουζ, Ρόζαμουντ Πάικ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Μάικλ Ρέιμοντ-Τζέιμς, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Βέρνερ Χέρτζογκ

Ο αστυνόμος Τζακ Ρίτσερ, καλείται να καταδιώξει έναν ελεύθερο σκοπευτή που δολοφονεί με έξι βολές πέντε τυχαία άτομα. Η αστυνομία συλλαμβάνει τον φερόμενο ως ένοχο κι η υπόθεση πάει για κλείσιμο, μέχρι τη στιγμή που ο άντρας που έχουν συλλάβει ζητά να του φέρουν τον Τζακ Ρίτσερ που τον γνωρίζει από παλιά κι έχει πολλούς λόγους να θέλει να τον δει να καταδικάζεται. Μια καταιγιστική περιπέτεια με αγωνία, δράση και συνεχείς ανατροπές.

Αγάπησα ένα ζόμπι
Warm Bodies
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Λιβάιν
Πρωταγωνιστούν: Τερέζα Πάλμερ, Νίκολας Χουλτ, Ντέιβ Φράνκο, Τζον Μάλκοβιτς, Ρομπ Κόρντρι, Άναλι Τίπτον

Ένας ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι.

Πηγή: alterthess.gr

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)