to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας: Το βλέμμα του θύτη

Πως μπορεί ένας δολοφόνος να μιλά μπροστά στην κάμερα και να μην αισθάνεται μετανιωμένος για τους ανθρώπους που έχει σκοτώσει; Το ερώτημα αυτό ακολουθεί το θεατή ο οποίος βλέπει το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ “Η όχη της σιωπής” του Τζόσουα Οπενχάιμερ, με θέμα τις σφαγές ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στην Ινδονησία το 1965, με την κατηγορία πως ήταν κομμουνιστές!


Στον αντίποδα της βίας βρίσκεται ένα άλλο ντοκιμαντέρ, “Η κυνηγός με τον αετό”, το οποίο με ποιητική ματιά μιλά για την επιθυμία ενός 13χρονου κοριτσιού να ακολουθήσει την παράδοση του κυνηγιού με αετό των νομάδων στη Μογγολία.
 
Όπως και την προηγούμενη εβδομάδα, έτσι και αυτή, δηλώνει παρών ο Μάρκο Μπελόκιο με τη νέα του ταινία, “Όνειρα γλυκά”.
 
Η πεντάδα των νέων ταινιών συμπληρώνεται με τη “Διπλή εκδίκηση” του Γουόλτερ Χιλ και την “Ημέρα των ηρώων” του Πίτερ Μπεργκ, οι οποίες κινούνται σε μετριότατα επίπεδα.
 
 
Η ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
THE LOOK OF SILENCE
Σκηνοθεσία: Τζόσουα Οπενχάιμερ
 
 
Το 2012 στο ντοκιμαντέρ «Η πράξη του φόνου», ο Τζόσουα Οπενχάιμερ αποκαλύπτει το μέγεθος μιας σφαγής. Δύο χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης συνεχίζει με το εξiσου συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ «Η όψη της σιωπής» (The look of silence) προχωρώντας ακόμη πιο βαθιά.
 
Το ιστορικό πλαίσιο έχει ως εξής. Το 1965, στην Ινδονησία, πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές της Ιστορίας. Υπό τις ευλογίες της Δύσης, υπονομεύτηκε ο πρόεδρος Σουκάρνο, ο οποίος ηγήθηκε στον αγώνα για την ανεξαρτησία της χώρας από τους Ολλανδούς και παρέμεινε στην προεδρία μέχρι την αποπομπή του το 1967.
 
Αυτό που δεν άρεσε στη Δύση ήταν πως ο Σουκάρνο προτίμησε να έχει προνομιακές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, εθνικοποίησε πάνω από 200 ολλανδικές εταιρίες ενώ συγκυβερνούσε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας. Για να εδραιώσει την εξουσία του πήρε ορισμένα αντιδημοκρατικά μέτρα, διέλυσε το ισλαμικό κόμμα, ενώ έγινα επανειλημμένες απόπειρες δολοφονίας του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο στρατός και οι κομμουνιστές είναι οι δύο πιο ισχυροί πόλοι στην πολιτική ζωή της Ινδονησίας. Οι στρατιωτικοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ενίσχυση του Κομμουνιστικού Κόμματος και τις στενές σχέσεις του προέδρου μαζί του και έτσι, την 1η Οκτωβρίου 1965, εκδηλώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα με την ονομασία Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου το οποίο κατέλαβε την εξουσία. Ο πρόεδρος τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1967, όταν αποπέμφθηκε και τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο υποστράτηγος Σουχόρτο ο οποίος επέβαλλε σκληρή δικτατορία μέχρι το 1998 που ανετράπη μετά από λαϊκή εξέγερση.
 
Το 1965 λοιπόν, ο στρατός με τη βοήθεια φανατικών ισλαμιστών ξεκίνησε μια εκστρατεία εκκαθάρισης της χώρας από τους κομμουνιστές με αποτέλεσμα να σφαγιαστούν περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι.
 
Ο Οπενχάιμερ κινηματογραφεί έναν νεαρό άνδρα, τον Άντι, ο αδελφός του οποίου, ο Ραμλί, υπήρξε θύμα των σφαγών, τρία χρόνια πριν από τη δική του γέννηση. Τη ζωή των ηλικιωμένων γονιών του έχει στοιχειώσει η άγρια δολοφονία του Ραμλί και ο Άντι έρχεται σε επαφή με τους δολοφόνους για να μάθει τι ακριβώς συνέβη στον αδελφό του.
 
Είναι κυριολεκτικά απερίγραπτες οι αφηγήσεις των ηλικιωμένων πλέον παραστρατιωτικών οι οποίοι αμετανόητοι εξηγούν πως δολοφονούσαν τα θύματά τους. Και δεν είναι μόνον αμετανόητοι, μερικοί είναι μέχρι και περήφανοι ακόμη επειδή «τώρα πλέον η χώρα είναι ασφαλής»!
 
Ανατριχιαστικές είναι οι αφηγήσεις δύο από τους δολοφόνους, οι οποίοι μιλούν για το πώς έπιναν το αίμα των θυμάτων τους! «Αν δεν πίναμε ανθρώπινο αίμα θα τρελαινόμασταν. Ο μόνος τρόπος για το αποφύγεις είναι να πιεις το αίμα των θυμάτων σου, τότε μπορείς να κάνεις τα πάντα. Είναι αλμυρό και γλυκό στη γεύση. Το ξέρω από πείρα», λέει ο ένας. Και ο άλλος περιγράφει: «Είχα ένα ποτήρι. Τους έκοβα το λαρύγγι και μάζευα το αίμα τους. Το έβαζα στο ποτήρι και μετά το έπινα. Για να μην τρελαθώ!».
 
Και γιατί τα έκαναν όλα αυτά; «Επειδή οι κομμουνιστές δεν έχουν θρησκεία και κάνουν σεξ ο ένας με τη γυναίκα του άλλου», απαντούν! Κάποιος δε από τους ηγέτες των παραστρατιωτικών ομάδων, με απόλυτη ψυχραιμία λέει πως όλα αυτά είναι πολιτική. Και το εξηγεί: «Πολιτική είναι η διαδικασία υλοποίησης της ιδεολογίας κάποιου. Με διάφορους τρόπους!».
 
Ο Οπενχάιμερ αποκαλύπτει το έγκλημα αλλά και την ανθρώπινη φύση. Η κάμερά του εστιάζει στα πρόσωπα, κινηματογραφεί τις εκφράσεις και τις συσπάσεις των μυών του προσώπου, τα μάτια, τις κινήσεις των χεριών. Είναι εκείνες οι στιγμές που μιλά η σιωπή των πρωταγωνιστών και λέει πολύ περισσότερα ενώ ο θεατής προσπαθεί να ανακαλύψει τα πραγματικά τους συναισθήματα. Νιώθουν ενοχές, τύψεις ή είναι έτοιμοι να επαναλάβουν παρόμοια εγκλήματα;
 
Μια ταινία για γερά νεύρα, αποκαλυπτική και, δυστυχώς, επίκαιρη. Γιατί τα εγκλήματα και οι επεμβάσεις των δυτικών «δημοκρατιών» δεν έχουν σταματήσει. Ίσως να έχουν αλλάξει μορφή.
 
Η ΚΥΝΗΓΟΣΜΕ ΤΟΝ ΑΕΤΟ
THE CEAGLE HUNTRESS
Σκηνοθεσία: Ότο Μπελ
 
Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί και καταγράφει την επιθυμία της 13χρονης Αϊσολπάν να γίνει κυνηγός με αετό μέχρι την πραγματοποίηση της επιθυμίας της. Και το ενδιαφέρον είναι πως ο πατέρας της, παρά τις αντιδράσεις -επειδή η παράδοση πηγαίνει από πατέρα σε γιο και όχι σε κόρη-  τη στηρίζει και της μαθαίνει την πατρογονική τέχνη.
 
Με φόντο τις απέραντες μογγολικές στέπες, ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί την καθημερινή ζωή των νομάδων, τη θέση των γυναικών, τους οικογενειακούς δεσμούς, τις παραδόσεις, τη σχέση με τη φύση. Η κάμερα «ταξιδεύει» στην απεραντοσύνη και σκαρφαλώνει μαζί με την Αϊσολπάν στη φωλιά του αετού για να αιχμαλωτίσει ένα μικρό, που θα γίνει ο δικός της αετός-κυνηγός. Ο οποίος αφού «υπηρετήσει» τον άνθρωπο για 7 χρόνια, θα απελευθερωθεί τιμώμενος με τη θυσία ενός προβάτου.
 
Η Αϊσολπάν θα εκπαιδεύσει τον αετό, θα πάρει μέρος σε τοπικό διαγωνισμό, θα περάσει όλες τις δοκιμασίες και θα γίνει κυνηγός με αετό.
 
Θαυμάσιες εικόνες κινηματογραφημένες με ποιητικό τρόπο οι οποίες μαγνητίζουν τα μάτια και τις αισθήσεις των θεατών. Ένα ανθρωπολογικό, οικολογικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ ένα επικό ποίημα αγάπης για τον πλανήτη και τον άνθρωπο.
 
Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε από μια φωτογραφία του ισραηλινού φωτογράφου Άσερ Σβιντένσκι, η οποία απεικόνιζε ένα κορίτσι σε κάποιο βουνό να αφήνει στον αέρα έναν αετό. Το 13χρονο αυτό κορίτσι του κέντρισε το ενδιαφέρον και σκέφτηκε πως «πρέπει να γίνει μια ταινία γι’ αυτό».
 
ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ
FAI BEI SOGNI
Σκηνοθεσία: Μάρκο Μπελόκιο
Πρωταγωνιστούν: Μπερενίς Μπεζό, Εμανουέλ Ντεβός, Βαλέριο Μασταντρέα, Γκίντο Καπρίνο, Μπάρμπαρα Ρόντσι
 
Μια εβδομάδα μετά από την προβολή της ταινίας “Αίμα από το αίμα μου” που γύρισε ο Μπελόκιο το 2015, προβάλλεται στις αίθουσες η τελευταία του ταινία.
 
Στις 31 Δεκεμβρίου 1969 ο 9χρονος Μάσιμο βιώνει την τραγική απώλεια της μητέρας του. Μετά από χρόνια, ενήλικας πια, εργάζεται ως δημοσιογράφος και καλύπτει για λογαριασμό της εφημερίδας του τον πόλεμο στη Βοσνία. Πηγαίνει στο νοσοκομείο με κρίσεις πανικού και εκεί γνωρίζει την Ελίζα, μια γιατρό η οποία θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει το παρελθόν του.
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάσιμο Γκραμελίνι.
 
Λέει ο Μπελόκιο: “Η ιστορία με επηρρέασε βαθιά γιατί αναγνώρισα πολλά θέματα από τις ταινίες μου. Οικογένεια, μητέρες, πατέρες, το σπίτι σε περίοδο 30 ετών, σε περίοδο ραγδαίων εξελίξεων στην Ιταλία. Οι αλλαγές είναι κυριολεκτικά ορατές από το παράθυρο του σπιτιού του- Ρώμη, Σαράγεβο, Τορίνο- μέσα από τα μάτια ενός δημοσιογράφου. Ο Μάσιμο είναι χρονικογράφος της πραγματικότητας, ένας αποστασιοποιημένος μάρτυρας. Ίσως λαχταρά να συμμετέχει περισσότερο στα παγκόσμια γεγονότα...”.
 
ΔΙΠΛΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ
THE ASSIGNMENT
Σκηνοθεσία: Γουόλτερ Χιλ
Πρωταγωνιστούν:Μισέλ Ροντρίγκεζ, Σιγκούρνι Γουίβερ, Τόνι Σαλούμπ, Κέιτλιν Γκέραρντ, Τέρι Τσεν, Άντονι Λαπάγκλια, Πολ Λάζενμπαϊ
 
Η δρ. Ρέιτσελ Κέιλ, κορυφαία χειρούργος αλλαγής φύλου, θέλει να πάρει εκδίκηση για τη δολοφονία του αδελφού της από έναν πληρωμένο φονιά, τον Φρανκ Κίτσεν. Όταν τον ανακαλύπτει αφαρμόζει επάνω του τις γνώσεις της και τον μεταμορφώνει σε γυναίκα. Ο Φρανκ βασανίζεται μέσα στο νέο του σώμα αλλά δεν έχει χάσει τις φονικές του δεξιότητες. Το μόνο που θέλει τώρα είναι να πάρει με τη σειρά του (της;) εκδίκηση.
 
Η ταινία έχει ένα ενδιαφέρον, κυρίως επειδή θέτει το ζήτημα της ταυτότητας φύλου, κάτι το οποίο τδε γνωρίζω εάν ήταν στις προθέσεις του σκηνοθέτη. Η αφήγηση είναι χτισμένη επάνω σε φλας μπακ και η ερμηνεία της Σιγκούρνι Γουίβερ, στο ρόλο της γιατρού, είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει. Η ταινία κουράζει και δεν καταφέρνει να φτάσει ούτε στο ελάχιστο την ταινία “Ο ωραίος Τζόνι”, που γύρισε ο Χιλ το 1989 με πρωταγωνιστή το Μίκι Ρουρκ και της οποίας αποτελεί παραλλαγμένο ριμέικ.
 
Η ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
PATRIOTS DAY
Σκηνοθεσία: Πίτερ Μπεργκ
Πρωταγωνιστούν: Μελίσα Μπενουά, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μισέλ Μόναγκαν, Τζ. Κ. Σίμονς, Κέβιν Μπέικον, Τζον Γκούντμαν
 
Το 2013 μια τρομοκρατική ενέργεια σκορπούσε τον τρόμο στη Βοστόνη κατά τη διάρκεια του μεγάλου ετήσιου Μαραθώνιου που διεξάγεται στην αμερικανική μεγαλούπολη.
 
Η ταινία ακολουθεί πιστά τα όσα στοιχεία είναι γνωστά και μέσα από παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν τα αιματηρά γεγονότα επιχειρεί μια ιστορική αναπαράσταση.
 
Το Χόλιγουντ πολλές φορές έχει μεταφέρει παρόμοια γεγονότα στη μεγάλη οθόνη συνήθως με μία δόση υπερπατριωτισμού και υποβόσκουσας προπαγάνδας. Το ίδιο συμβαίνει και με τη “Μέρα των ηρώων”, ταινία η οποία επί πλέον, παραπαίει και καλλιτεχνικά.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)