Μάλιστα φέρνει ένα τέτοιο νομοσχέδιο σε μια περίοδο που οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν φέρνουν ξανά το προσφυγικό ως πρώτο θέμα στην παγκόσμια επικαιρότητα. Κάτω από το δόγμα της αποτροπής προτάσσει για ακόμα μια φορά τις επιστροφές, τις απελάσεις και την κράτηση για όλους ως πανάκεια και βασικό τρόπο διαχείρισης ενός πολυσύνθετου ζητήματος. Ενα ακόμα παραμύθι της κυβέρνησης που δεν έχει δράκο καθώς οι επιστροφές που γίνονται, ακόμα και οι οικειοθελείς, είναι ελάχιστες. Μάλιστα δεν διστάζει να εισαγάγει «σαλβινικής» έμπνευσης ρυθμίσεις ποινικοποιώντας σε έναν βαθμό τη διενέργεια επιχειρήσεων διάσωσης στη θάλασσα, θεσπίζοντας ένα πλαίσιο πρακτικά ανεφάρμοστο και νομικά και ανθρωπιστικά απαράδεκτο.
Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν στις φωτογραφίες και τα επικοινωνιακά σόου των υπουργών στον Εβρο, τη στιγμή που στα σύνορα δημιουργούν κλειστές δομές –φυλακές– χιλιάδων ανθρώπων, σε μια άπελπι προσπάθεια αλλαγής ατζέντας για να σωθεί η κυβέρνηση από τη δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού για την κατάσταση της οικονομίας, λόγω όλων των λαθών στη διαχείριση της πανδημίας, τις φωτιές, το τέλος των εργασιακών δικαιωμάτων και της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.
Η όποια επίφαση ανθρωπισμού έχει χαθεί εδώ και καιρό από τη Νέα Δημοκρατία που επιμένει να κάνει λόγο για «ορδές μεταναστών από το Αφγανιστάν» προς τέρψιν του ακροδεξιού ακροατηρίου, χωρίς καν να τη νοιάζει ότι και μόνο η διατύπωση ισοδυναμεί με έμμεση αναγνώριση του καθεστώτος των Ταλιμπάν.
Παράλληλα δεν αναστέλλει τις επιστροφές προς το Αφγανιστάν, όπως έκαναν άλλες χώρες της Ευρώπης, γεγονός εγκληματικό. Ενώ επιμένει στην εφαρμογή της ΚΥΑ με την οποία η Τουρκία κρίνεται ως ασφαλής τρίτη χώρα, καθιστώντας τις αιτήσεις των Αφγανών a priori απαράδεκτες και δημιουργώντας αποθήκες απορριφθέντων, αφού οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν διέξοδο ούτε εμπρός ούτε πίσω.
Το τι θα έπρεπε να έχει κάνει η κυβέρνηση είναι ξεκάθαρο. Καταρχάς θα έπρεπε να πιέσει την Ε.Ε. ώστε να συνεδριάσουν εκτάκτως τα αρμόδια όργανα και να αναλάβει πρωτοβουλίες και σε συνεργασία με τον ΟΗΕ να διαμορφώσει έναν μηχανισμό πρώτης μετακίνησης όσων κινδυνεύουν σε ασφαλείς για εκείνους όμορες χώρες και στη συνέχεια επανεγκατάστασής τους σε χώρες της Ε.Ε. και της Δύσης γενικότερα, με τρόπο αναλογικό και δίκαιο για τις χώρες προορισμού, όπου και θα ολοκληρώνεται η εξέταση των αιτημάτων τους.
Θα έπρεπε στο πνεύμα αυτό να ενταθεί η πίεση προς την Επιτροπή ώστε να επαναδιατυπωθεί το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Ασυλο στην κατεύθυνση της θεσμικής αλληλεγγύης και να έχει ως βασικό άξονα τον δίκαιο και αναλογικό επιμερισμό των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων σε όλα τα κράτη-μέλη, με ισχυρές δημοσιονομικές ρήτρες σε περίπτωση μη συμμόρφωσης.
Θα έπρεπε, τέλος, να κάνει ξεκάθαρο ότι η φύλαξη των συνόρων και η διασυνοριακή διαδικασία θα γίνεται με την απαρέγκλιτη τήρηση των προβλέψεων του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου και όχι με λεονταρισμούς, επικοινωνιακά τρικ και επαναπροωθήσεις όπως γίνεται μέχρι σήμερα.
* Βουλευτής Κορινθίας, τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
