Για πολλούς λόγους με πιο σημαντικό ότι συμμερίζομαι την άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών που λέει ότι μέχρι στιγμής τα κατάφεραν καλά . Έδωσαν έγκαιρα κατευθύνσεις τις οποίες αποδέχθηκε η κυβέρνηση και σε πρώτη φάση λειτούργησαν εμποδίζοντας την διασπορά του ιού.
Παρακολουθώ ταυτοχρόνως όσο μπορώ και την συζήτηση που διεξάγεται διεθνώς για την τελική αποτελεσματικότητα της κρατούσας στρατηγικής του lockdown. Την ανησυχία του επιστημονικού κόσμου για την περίπτωση όπου δεν θα έχει βρεθεί φάρμακο ή εμβόλιο όταν χώρες με μικρό ποσοστό ανοσίας στον γενικό πληθυσμό αρχίσουν να επιστρέφουν σε μια εκ των πραγμάτων επικίνδυνη κανονικότητα.
Όσοι διάβασαν προσεκτικά την συνέντευξη του Σουηδού Τσιόδρα θα βρήκαν την βάση της επιχειρηματολογίας της άλλης στρατηγικής που ακολουθεί η Σκανδιναβική χώρα. Μια στρατηγική με ρίσκο μεγάλο που μέχρι στιγμής δεν δικαιώνεται αλλά ευελπιστεί ότι το τελικό, μακάβριο – σε κάθε περίπτωση- αποτέλεσμα θα την δικαιώσει. Αμφότερες πάντως οι στρατηγικές θα κριθούν στο τέλος.
Ενώ λοιπόν για το υγειονομικό σκέλος έχει επιτευχθεί μια ευρεία συναίνεση , αυτό δεν μπορεί να συμβεί στην οικονομική και κοινωνική πλευρά αντιμετώπισης της κρίσης. Και δεν έχει νόημα η πάση θυσία επιδίωξη μιας συναίνεσης που θα θυμίζει σιωπή νεκροταφείου, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση και προσπαθούν να επιβάλλουν τα ΜΜΕ που βρίσκονται στην υπηρεσίες της. Δηλαδή σχεδόν όλα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρά πολιτικές επιλογές, με διαφορετικά σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης και ο δημόσιος διάλογος και η αντιπαράθεση μπορεί να οδηγήσει σε ευτυχέστερες επιλογές. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα που δεν κάμπτεται κάτω από οιανδήποτε συνθήκη. Και η συζήτηση αυτή δεν περιορίζεται στην γενική κατεύθυνση των μέτρων (πιο εμπροσθοβαρή σύμφωνα με το σχέδιο της αντιπολίτευσης , πιο συγκρατημένα κατά την κυβερνητική εκδοχή). Το πρόβλημα οξύνεται όταν γίνεται προσπάθεια να μείνουν στο απυρόβλητο επιλογές της κυβέρνησης όχι μόνο πρόχειρες και ασυνάρτητες, αλλά όζουσες σκανδάλου. Η απόσυρση από την κυβέρνηση μετά δεκαπέντε ημέρες ένοχης σιωπής της τηλεκατάρτισης των επιστημόνων αποτελεί άθλο των ελάχιστων δημοσιογράφων που τιμούν το επάγγελμα τους και δεν έχουν μετατραπεί σε κυβερνητικούς κονδυλοφόρους, της κοινωνίας των πολιτών που ενεργοποιήθηκε μέσα στα σοσιαλμίντια και των κομμάτων της αντιπολίτευσης που ανέδειξαν το θέμα. Και όπως όλα δείχνουν θα υπάρξει συνέχεια και με άλλα συναφή θέματα. Γιατί φαίνεται ότι ορισμένοι παρενόησαν ή ερμήνευσαν διασταλτική και εγωιστικά την προτροπή των ημερών « να κάνουν την κρίση ευκαιρία». Και αν σε συνθήκες κανονικότητας οι επιπτώσεις αυτής της εξόφθαλμα προκλητικής , ευνοιοκρατικής ( με στοιχεία αρπαχτής) συμπεριφοράς είναι μετρήσιμες , σε συνθήκες έκτακτες ( πολεμικές μάλιστα κατά την προσφιλή αναφορά της ίδιας της κυβέρνησης) είναι ανυπολόγιστες. Να το δώσω και με ένα παράδειγμα.
Έχει άλλο βαθμό απαξίας η πράξη του μπακάλη, του χασάπη και του φούρναρη που έκλεβε στο ζύγι το 1939 και άλλο του μαυραγορίτη που έκρυβε τρόφιμα όταν ο λαός πέθαινε από την πείνα στην Αθήνα. Που έκανε, δηλαδή, την Κατοχή ευκαιρία. Τηρουμένων, βέβαια, των αναλογιών έχουμε τους πρώτους μαυραγορίτες του κορωνοϊού που πιάστηκαν στα πράσα.
Και δεν μιλάμε μόνο ούτε κυρίως για τους Σκοιλ Ελικίκου επιμορφωτές αλλά για τους ανώτατους κυβερνητικούς παράγοντες που σκηνοθέτησαν ένα έργο, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να ανέβει . Και δεν ανέβηκε, όχι λόγω ευαισθησίας αλλά γιατί η σκιά του εισαγγελέα και του πολιτικού κόστους είχε αρχίσει να πέφτει βαριά πάνω στους πρωταγωνιστές.
