Οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης ευθύνονται για την αργοπορία στην ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, όπως και εν γένει για την οικονομική στασιμότητα, μας είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ κατά την πρόσφατη συνέλευση του Συνδέσμου.

Όπου ιδεοληψίες, εννοεί: Επιστροφή συλλογικών διαπραγματεύσεων, φορολόγηση επιχειρήσεων για να αναδιανεμηθεί ο πλούτος, και, το βασικότερο: Απόσπαση εκτεταμένων κομματιών της παραγωγικής βάσης από τον ιδιωτικό τομέα προς όφελος του Δημοσίου.

Κάλεσε, ακόμα, την κυβέρνηση να εφαρμόσει από τώρα, και όχι από το 2019, τα μέτρα που ψηφίστηκαν πρόσφατα σαν πλαίσιο μεσοπρόθεσμης δημοσιονομικής προσαρμογής. Τα οποία η κυβέρνηση τα ψήφισε ακριβώς για να ξεμπλοκάρει η διαπραγμάτευση, πιέζοντας έτσι ώστε να βρεθεί μια προωθητική ως προς την έξοδο της χώρας από την μνημονιακή επιτροπεία διεθνώς αποδεκτή λύση για το χρέος.

Αυτή και αν είναι πολιτική τοποθέτηση! Και, μάλιστα, έρχεται μετά την προ μηνών ηχηρή τοποθέτηση/διαμαρτυρία του Συνδέσμου πως εν γένει ο τρέχον προϋπολογισμός είναι ο πιο ταξικός στην νεοελληνική Ιστορία. Από τα ψηλά προς τα χαμηλά, ασφαλώς.

Την τάξη του κοιτάει, και την δουλειά του κάνει ο ΣΕΒ-θα πει κανείς, και ορθά. Το ζήτημα είναι όμως ότι οι παρεμβάσεις του ΣΕΒ βρίσκονται σε κοινή γραμμή-εντυπωσιακά κοινή γραμμή-με εκείνη της αντιπολίτευσης. Της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του μπλοκ εκείνων των δυνάμεων που συστρατεύονται μαζί της στο αντικυβερνητικό μέτωπο, που εσχάτως παίρνει και ιδεολογική βάση καθαρή: Είναι το μέτωπο ενάντια στον λαϊκισμό, και με δύναμη από την Ευρώπη. Όπου «λαϊκισμό», εννοούν την μάχη για στοιχειώδη εθνική ανεξαρτησία, την αποκάλυψη των πάμπολλων σκανδάλων της μεταπολιτευτικής (τους) διαχείρισης, τις προσπάθειες, τις οποιασδήποτε προσπάθειες, για αναδιανομή προνομίων και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Σε αυτό το μέτωπο χωράνε σχεδόν όλοι. Και εδώ είναι ένα σημείο που η υπόθεση καθώς εξελίσσεται παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας κλασικής μητσοτακικής συμμαχίας, αλά 1989. Τότε, ενάντια στο ΠΑΣΟΚ-και σε όσα, βασικά, υποδήλωνε στο ιστορικό πλαίσιο που εμφανίστηκε και όπως εξελίχθηκε, ανεξάρτητα κιόλας από τις προθέσεις του-είχαν συστρατευθεί και πάλι ετερόκλητα στοιχεία.

Βασικά, από την άποψη των προσωπικοτήτων περισσότερο (ο κομματικός διασκορπισμός ήταν πολύ περιορισμένος σε σχέση με σήμερα): Κλασικοί κεντρώοι, προσωπικότητες της Αριστεράς, μετανιωμένοι και μετανοημένοι ''προοδευτικοί'' καλλιτέχνες. Και η κλασική Δεξιά, αλλά και η ακροδεξιά, οπωσδήποτε, σε ρόλο νταβατζή της μητσοτακικής διαχείρισης, την οποία και εξάλλου διάλεξε σαν μόνη λύση ενάντια στο φαινόμενο Ανδρέα Παπανδρέου.

Σήμερα βλέπουμε μια παρόμοια προσπάθεια. Ακούς, ας πούμε, τον οποιοδήποτε παράγοντα αυτού του μπλοκ, από οπουδήποτε και αν προέρχεται επαγγελματικά, ιδεολογικά κτλ, τον ακούς στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, και είναι σαν να ακούς την ίδια κασέτα.

Τώρα που ο κουμπάρος και παιδικός φίλος της οικογένειας, ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε τον έλεγχο σε ένα μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ-παραμερίζοντας, ταυτόχρονα, και τις μεγάλες του κόντρες με άλλα κομμάτια της αστικής τάξης στα πλαίσια του μεγάλου κοινού σκοπού, ενάντια στον μεγάλο εχθρό-αυτή την κασέτα θα την ακούμε ακόμα πιο συχνά.

Θα πρέπει, όμως, να πούμε το εξής: Η εξέλιξη των πραγμάτων στον εξαιρετικά μεγαλύτερο βαθμό θα κριθεί από τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαχειριστεί την κατάσταση, και όχι από τα δικά τους κόλπα και τις δικές τους κουραστικές επαναλήψεις. Και, ένα δεύτερο, είναι εκείνο που είχε άλλωστε τονίσει και ο Στάλιν, στο συνέδριο του κόμματος του, όπου το ζήτημα έμπαινε σε σχέση με την κόντρα του με ένα ετερόκλητο αντιπολιτευτικό μπλοκ που με κάθε τρόπο συγκροτημένο επιχειρούσε να κερδίσει την εξουσία;

Νομίζετε, τους είπε τότε, λίγο ως πολύ, ότι το να συγκεντρώνεις όλες τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις από όπου να ναι, και χωρίς άλλες αρχές, νομίζετε, λοιπόν, ότι αυτό συνιστά πρόσθεση από μόνο του. Όμως εκτός από την αριθμητική, υπάρχει και η άλγεβρα. Και στην άλγεβρα αποδεικνύεται ότι ορισμένες δυνάμεις έχουν αρνητικό πρόσημο. Και φέρνουν, ακόμα και όταν τις προσθέτεις, αντίθετο πρόσημο στο τελικό συνολικό αποτέλεσμα. Άραγε η αντιπολίτευση στην Ελλάδα σήμερα, έχοντας στο πλευρό της όλα αυτά τα αρνητικά φορτία, από τον Σόιμπλε μέχρι τον τελευταίο μιντιακό υποβαστάζο, νομίζει αλήθεια ότι στην κοινωνία το αποτέλεσμα της βγάζει θετικό πρόσημο;