Ι) Ανεξαρτήτως συσχετισμών δύναμης στην Ε.Ε. (διότι αυτά είναι οικουμενικά και δεν έχουν σχέση με πρόσκαιρους ή διαρκέστερους πολιτικούς συσχετισμούς) καταγράφω ένα απόσπασμα από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1948): «Η βούληση του λαού είναι το θεμέλιο της αρχής των δημόσιων εξουσιών». Όποιος, λοιπόν, εύχεται μια ενιαία λαϊκή βούληση στην Ε.Ε., ας δημιουργήσει μία πολιτική ένωση, μία κοινή οικονομία, ένα χρέος, μία ενιαία διοίκηση με μεταφορά πόρων (όπως συμβαίνει σε όλα τα ομοσπονδιακά κράτη του πλανήτη), ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με διαφανείς, αποφασιστικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες και στενή διασύνδεση με τα τοπικά κοινοβούλια.
ΙΙ) Μέχρι τότε, η ελληνική κοινωνία δεν είναι υποχρεωμένη να εκβιάζεται αιματηρά, επειδή οι δύο βασικοί νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί άξονες της Ε.Ε. δεν θέλουν να αποδεχτούν τι ακριβώς έκαναν και με ποιούς πολιτικούς ομόλογους-συνεργάτες στην Ελλάδα. Δεν είναι υποχρεωμένη να εκχωρήσει τη βούλησή της, επειδή ο «Βούλγαρος», ο «Σλοβάκος» ή ο «Αυστριακός» υποτάσσονται (εφόσον όντως το επιλέγουν) σε ένα κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο, που γίνεται όλο και πιο αβίωτο. Είναι ευρωπαϊκή προοπτική ο ανταγωνισμός ως προς την έκταση της φτώχειας; Σαφέστατα πια, η Ε.Ε. πασχίζει να παγιώσει τις ανισορροπίες της σε επίπλαστη ενότητα, μέσα σε ένα κράμα ετεροβαρών εθνικών ανταγωνισμών και τροφοδοτούμενων εθνικών αυτοματισμών.
ΙΙΙ) Αυτό είναι και το έδαφος όπου αναπτύσσονται οι ακροδεξιές, οι οποίες, αναλόγως με τις τοπικές τους ιδιαιτερότητες, υιοθετούν και μια διαφορετική οπτική για το τακτικό τους παιχνίδι. Η εκπαίδευση ευρύτερων στρωμάτων στον κοινωνικό δαρβινισμό του κεντρικά σχεδιασμένου νεοφιλελευθερισμού εξηγεί γιατί οι λεγόμενοι σοσιαλδημοκράτες ομονοούν με την ακροδεξιά της λιτότητας για τους άλλους, δηλαδή με την CSU. Η αποδοχή των ιδεολογημάτων της «μηδενικής ανοχής» και η αναγόρευσή τους σε «κεντρώα» αντιμεταναστευτική πολιτική και σε όργανο για τους διακανονισμούς ισχύος εδραιώνει την Λε Πεν, παρά τη φτηνή σπέκουλα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ τόξου, ελλείψει στερεότερων πολιτικών επιχειρημάτων. Και, τέλος, αυτός που με διπλή γλώσσα, εμπάργκο χρήματος και αντιπολιτικές συνωμοσίες προσπαθεί να συνθλίψει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση είναι ακροδεξιός χωρίς δεύτερη κουβέντα: το πραξικόπημα, μουλωχτό ή απροκάλυπτο, δεν είναι συμβατό με κανένα φιλελεύθερο σύνταγμα από το 1791 και δώθε.
IV) Ως προς τα προηγούμενα, προκύπτει μια εύλογη διερώτηση: τι σόι ευρωπαϊκές αρχές είναι αυτές, οι οποίες διεξάγουν επιθετική εκστρατεία υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα, παρακάμπτουν προκλητικά μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ως άχρηστο βαρίδι, παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τι σημαίνει «όχι», επειδή δεν τους συμφέρει, καλλιεργούν ρατσιστικές γενικεύσεις εναντίον της Ελλάδας με άξονα τη διαφθορά, αλλά συμπορεύονται αδιατάρακτα στο «ναι» τους με ό, τι πιο διεφθαρμένο έχει ξεβράσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα επί τριάντα και πλέον χρόνια. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για το «τέλος της λιτότητας», οι ίδιες ευρωπαϊκές αρχές απογυμνώνουν τη νεφελώδη δημοκρατικότητά τους από ρητορικά στολίδια και ουσιαστικά απαντούν: «επειδή θέλεις τέλος της λιτότητας, να φύγεις από το μαγαζί». Διότι ως μαγαζί αντιλαμβάνονται την Ε.Ε., εχθρικοί προς κάθε αναθεώρηση και ιστορική μεταβολή. Και, μάλιστα, η κινητήρια υπέρ των λόμπι του κεφαλαίου αρχή τους παρουσιάζει αναλογίες με την κυνική παραδοχή του ρεπουμπλικάνου Penrose, από το 1896: «Πιστεύω στον καταμερισμό της εργασίας. Μάς εκλέγετε στο Κογκρέσο κι εμείς περνάμε νόμους που σάς επιτρέπουν να κερδίζετε χρήματα».
V) Επομένως, όποιος παρακωλύει αυτόν τον επικερδή καταμερισμό, πρέπει να συντρίβεται, ακόμα κι αν φέρει μια εις διπλούν δημοκρατική νομιμοποίηση, ακόμα -και, κυρίως- αν επικαλείται δημοκρατικότερες αρχές για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αν μετά τη μνημονιακή στρατηγική του σοκ στην Ελλάδα, οι καλές μας ευρωπαϊκές αρχές περνούν στη στρατηγική της πρέσας (με πρέσα την υστερία περί grexit), αυτό συνιστά έμμεση ομολογία ότι στην Ε.Ε. μοναδικός επιθυμητός νόμος είναι αυτός της ζούγκλας. Και στη ζούγκλα τους, λειτουργικό είναι το syrizexit, για να συναναστρέφονται εκ νέου, ανακουφισμένοι, με τον ευπειθή Βαγγέλα, τον δοτό Σταύρο, την ακίνδυνη Φώφη, τον επιβιωτικό Κύρτσο, τις μικρές και μικρομέγαλες ελληνικές ελίτ, με τις οποίες μοιράζονται κοινά συμφέροντα στη συρρίκνωση της δημοκρατίας, στην ένταση της πολιτικής ανωμαλίας, στη διεύρυνση της λεηλασίας, σε μια διαχειριστική κατίσχυση στην Ε.Ε., μακριά από οποιαδήποτε χειραφετητική παρέμβαση των εκλογέων. Κατολίσθηση προς τον ολοκληρωτισμό, με μικρά και μεγάλα ιδεολογικά ρόπαλα εις βάρος των εννοιών.
VI) Όταν μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, ένα σύμβολο της ζοφερής προπαγάνδας του 2012, η Σπυράκη, αυτοσκηνοθετείται σε έλλογη συνείδηση της Ελλάδας, δεν μάς απομένει παρά να στραφούμε προς τον Κάφκα: Ως Ε.Ε. προσφέρεται μια logificatio post festum από τη «Σωφρονιστική Αποικία». Ψηφίζεις δημοκρατικό ρυθμό στη ζωή σου; Πρέπει να τιμωρηθείς! Ψηφίζεις με όρους τάξης απέναντι στο εμπάργκο του χρήματος; Πρέπει να τιμωρηθείς! Ψηφίζεις συμμετρία κοινωνικής δικαιοσύνης στην ασυμμετρία της κερδοσκοπίας; Πρέπει να τιμωρηθείς! Δεν θεωρείς τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό φυσική επιλογή για την Ευρώπη; Πρέπει να τιμωρηθείς! Δεν εγκρίνεις τα ΜΜΕ της διαφθοράς ως εξ απορρήτων του ευρωπαϊσμού; Πρέπει να τιμωρηθείς! Δεν αντέχεις να καταστρέφεσαι από τη φρεναπάτη της λιτότητας; Πρέπει να τιμωρηθείς! Ποιά προοπτική μπορεί να εμπνεύσει η «Σωφρονιστική Αποικία», εκτός από ένα καινούργιο τείχος που θα καταρρεύσει στα κεφάλια των αδυνάτων; Πώς είπατε, ελλογιμώτατοι διανοητές των καθ’ ημάς journals;
VII) Όταν έμπρακτη αρχή της «Σωφρονιστικής Αποικίας» γίνεται η πρέσα του τρόμου, του εκβιασμού, του βιασμού των εννοιών και της ενημέρωσης, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη μετατόπιση από βασικές συνταγματικές αρχές σε μαζικά πειράματα κοινωνικής ψυχολογίας, για την κάμψη του πολιτικού φρονήματος των πολιτών και την εξαναγκασμένη αναδιάρθρωση των κοινωνικών συμμαχιών εις βάρος μιας αριστερής εναλλακτικής λύσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τόσο η υποκειμενιστική προσέγγιση της συνθηκολόγησης όσο και ο μαξιμαλιστικός βολονταρισμός δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αναγκαίες διεξόδους, όπου απαραίτητες τακτικές κινήσεις δεν θα αναιρούν, αλλά θα διατηρούν μαχητό τον στρατηγικό στόχο απέναντι στη «Σωφρονιστική Αποικία». Γι’ αυτό, σε σχέση με μια οργάνωση του μέλλοντος, προέχει η οργάνωση της στιγμής: «όποιος ενδιαφέρεται για το μέλλον, είναι λιγότερο προνοητικός από αυτόν που ενδιαφέρεται μόνο για τη στιγμή, διότι αυτός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη στιγμή, αλλά μόνο για τη διάρκειά της». Έτσι μίλησε ο Κάφκα.
