Ποιος ακριβώς ανθρωπολογικός τύπος είναι αυτός που συγκροτεί το πελατειακό κοινό στο οποίο απευθύνεται η Νέα Δημοκρατία, διά των κραυγών της, στο ζήτημα της Eldorado Gold; Κοινώς, από τους πολίτες της χώρας, ποιοι, και πόσοι, συναποτελούν τα ευήκοα ώτα που πείθονται πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ηράσθη αίφνης τον κόσμο της εργασίας και κόπτεται για τα δικαιώματά του; Και, εν τέλει, υπάρχει τέτοιος άνθρωπος ή η εκπροσωπούσα την αστική τάξη Ν.Δ. πασχίζει να τον δημιουργήσει με κάθε μέσο (ΜΜΕ ή άλλο) που διαθέτει;
Ότι τα κόμματα της Δεξιάς –από την πιο μαλακή έως την πλέον σκληρή και μαύρη εκδοχή τους- έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της εργατικής τάξης, είναι, θεωρητικά και πρακτικά, εμπεδωμένο: όχι, ο λαός, οι από κάτω, δεν είναι το ιστορικό υποκείμενο που γράφει ιστορία, αλλά το υποκείμενο – υποζύγιο στις πλάτες του οποίου πρέπει να γραφτεί, και γράφεται, η ιστορία.
Τούτο, φυσικά, δεν αποτελεί ελεύθερη ανάγνωση της πολιτικής φιλοσοφίας της Δεξιάς αλλά, απεναντίας, την πεμπτουσία της. Στις βασικές αρχές, δηλαδή, αυτού που σήμερα ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό περιλαμβάνεται πρωτίστως η προστασία των δυνατών: εκείνων που μπορούν να εκμεταλλεύονται υπεραξία και να την επανεπενδύουν με το μέγιστο δυνατό διάφορο για λογαριασμό τους. Έτσι χοντρικά –και χονδροειδώς- λειτουργούν οι αγορές, όπου εξάλλου κυριαρχούν οι «άριστοι», οι ξύπνιοι, οι καπάτσοι.
Το προλεταριάτο, οι πτωχοί πλην τίμιοι εργάτες, με μαύρα ή λευκά κολάρα, δεν είναι παρά το απαραίτητο υποζύγιο: με τη διαφορά πως τούτο, σε αντίθεση με τα ά-λογα, τα γαϊδούρια, τα βοοειδή κ.ο.κ. συλλογάται –ενίοτε ελεύθερα.
Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις και οι πολιτικοί υποστηρικτές τους επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό. Να στρεβλώσουν τη συνείδηση, ταξική και άλλη, του ήδη αλλοτριωμένου εργάτη θεωρείται σχετικώς εύκολη υπόθεση. Αφού, «κάτω από το νεκρό βάρος της φτώχειας» (Μαρξ), έχει επέλθει ο διανοητικός ξεπεσμός, να στραφεί ο αλλοτριωμένος εργαζόμενος εναντίον του ειδώλου του, λησμονώντας τον όντως αντίπαλο, μοιάζει να μην θέλει και πολλή πολλή δουλειά. Οι εξεγερμένοι εργάτες της Eldorado Gold όχι πλέον εναντίον του αφεντικού, αλλά υπέρ των συμφερόντων του, αυτό πιστοποιούν.
Τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα για το «δικαίωμα στην εργασία», ήτοι την απεργοσπασία κ.ο.κ., σε συνδυασμό με τη αντιμετώπιση του ανθρώπου ως μηχανικό εξάρτημα παραγωγής, καταδεικνύει επίσης πως ο καπιταλισμός δεν είναι μοναχά οικονομικό σύστημα αλλά και σύστημα κοινωνικών σχέσεων, αλληλοδιαπλεκόμενων και συγκρουσιακών. Κοντά σ’ αυτά, ομνύοντας σε ατομικότητες, αφού η ύπαρξη της κοινωνίας αμφισβητείται (Θάτσερ), και τοποθετώντας τα υπερκέρδη υπεράνω της φύσης, η οποία και καταστρέφεται και εκδικείται (η Φλόριντα της φτώχειας και των τυφώνων είναι εδώ), η νέα Δεξιά ασχημονεί επί των συνειδήσεων.
Φυσικά, ο ηθικός υποβιβασμός και η πολιτική ανυποληψία, δεν αφορά τους, έτσι κι αλλιώς σε τούτη τη φάση του καπιταλισμού ηττημένους, εργάτες. Εξάλλου, η όποια μελλοντική νίκη «θα ανθίσει στο έδαφος αυτών των ηττών». Η διολίσθηση αφορά εκείνους μόνον που επενδύουν την εξουσία τους στο φόβο και στον πόνο, που διαιρούν για να βασιλέψουν, που απεχθάνονται τους συνολικούς μετασχηματισμούς υπέρ των δικαιωμάτων των λαών.
Και αν, φυσικά, ο τρόπος που πολιτεύεται η Ν.Δ., αλλά και οι θέσεις της καθαυτές, αφορούν την κοινωνία των ανθρώπων εν γένει ή το ανθρωπολογικό πρότυπο των τηλεθεατών συγκεκριμένου καναλιού, το οποίο και προσπαθούν να συντηρήσουν, αποτελεί ερώτημα επί του οποίου οφείλει να στοχαστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
