Είναι οι λεγόμενοι δεξιοπόδαροι των γηπέδων. Οι ποδοσφαιριστές που κοντρολάρουν με το δεξί, που πασάρουν με το δεξί, που ντριπλάρουν με το δεξί και φυσικά σουτάρουν με το δεξί. Είναι αυτοί οι παίκτες που, σύμφωνα με την ορολογία της κερκίδας το αριστερό πόδι το έχουν μόνο για να στηρίζονται. Ένα πόδι σχεδόν «διακοσμητικό», που απλώς υπάρχει για την ισορροπία και μόνο του ποδοσφαιριστή. Είναι ο μπαλαδόρος με το καλό δεξί κι ένα αριστερό πόδι που το χρησιμοποιεί μονάχα για να μην πέσει.

Στο δικό μας γήπεδο τώρα η μπάλα βρίσκεται στην κατοχή ενός δεξιοπόδαρου ηγέτη, που συνήθως κάνει κοντρόλ και σουτάρει με το εξωτερικό του δεξιού του ποδιού. Για πάσες ούτε λόγος φυσικά, μιας και η ώς τώρα αγωνιστική του συμπεριφορά τον έχει κατατάξει στην κατηγορία των δεξιοπόδαρων παικτών, που δεν αλλάζουν την μπάλα ούτε με το αριστερό τους πόδι. Κλασική περίπτωση ατομιστή που χρησιμοποιεί το αριστερό του πόδι ως αναγκαίο υποστήριγμα για να κρατιέται όρθιος. Είναι μάλιστα ο ίδιος τύπος παίκτη που και την παραμικρή στραβοκλωτσιά, ακόμα και με το καλό δεξί, θα την χρεώσει σε λάθος πάτημα του αριστερού. Και το αριστερό, σαν δεκανίκι να είναι πάντα εκεί. Να στηρίζει και να κρατάει όρθιο τον δεξιοπόδαρο ηγέτη. Κάτι σαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που έχει αποδεχτεί τον ουδόλως τιμητικό ρόλο του αριστερού ποδιού ενός δεξιοπόδαρου πρωθυπουργού.

Ενός πρωθυπουργού που πολύ θα ήθελε να έχει δύο δεξιά πόδια, αφού και μόνο στην ιδέα της αριστερής πλευράς της ύπαρξής του ανατριχιάζει. Ενός ηγέτη που κάνει τα πάντα με το δεξί και η ανάγκη και μόνο της πολυπόθητης ισορροπίας τον υποχρεώνει να χρησιμοποιεί και το «αριστερό» στήριγμα που του προσφέρει πλέον μόνο το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, αφού το έτερο «αριστερό» ανταλλακτικό της ΔΗΜ.ΑΡ. βρίσκεται πια στον πάγκο της εξουσίας. Το πρόβλημα πάντως με τους φανατικούς δεξιοπόδαρους των γηπέδων ήταν πάντα οι κράμπες στο αριστερό, που πολλές φορές τους αναγκάζουν να εγκαταλείπουν κουτσαίνοντας το γήπεδο ή την εξουσία.