Στο μακρινό πια 1976 η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φέρνει στη Βουλή τον περιβόητο “Νόμο 330” περί “εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών”. Ήταν ο νόμος που επιχείρησε τότε να περιορίσει δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, να κατοχυρώσει την ανταπεργία (λοκ άουτ), να νομιμοποιήσει τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, να απαγορεύσει την “πολιτική απεργία” με τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας Κ. Λάσκαρη να περιγράφει στην εισηγητική έκθεση ότι δεν υπάρχει πλέον “εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο” και να δηλώνει με αυστηρότητα στους δημοσιογράφους πως “δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων”!
Σαράντα χρόνια μετά η Ντόρα Μπακογιάννη ήρθε κι αυτή με τη σειρά της να υποστηρίξει την άποψη του ανεκδιήγητου Λάσκαρη διαβεβαιώνοντας πως “η Ελλάδα δεν έχει τάξεις”, δηλαδή φτωχούς και πλούσιους, εργαζόμενους και βιομήχανους, ιδιοκτήτες και ενοικιαστές ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να περιγράψει την οικονομική διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η επιμονή με την οποία κάποιοι εκπρόσωποι της Δεξιάς επιχειρούν να πείσουν το ακροατήριό τους για τη μετάβαση της χώρας μας σε μια “αταξική κοινωνία” εντός του καπιταλισμού, όπου σύμφωνα με την κ. Μπακογιάννη “ένας φτωχός μπορεί να γίνει τρανός μέσα σε μια γενιά” εκτός από αφελής και ανιστόρητη πρωτίστως υποκρύπτει την ταξική μεροληψία που διαχρονικά διαπερνά την παράταξή τους. Η “κατάργηση των τάξεων” σε συνδυασμό με την προώθηση του ιδεολογικού νεφελώματος της “αριστείας”, που μπορεί να λειτουργήσει σαν διαβατήριο από τη φτώχεια στον πλούτο και σαν ελιξήριο οικονομικής ανόδου, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα παραπέτασμα καπνού που επιχειρεί να κρύψει την ταξική εξαγρίωση και εξαχρείωση του κεφαλαίου εις βάρος του κόσμου της εργασίας, όπως αυτή ξεδιπλώθηκε ανεξέλεγκτα από το 2010 και μετά.
Και μόνο η αναφορά σε τάξεις και ταξικές διαφορές προκαλεί ιδεολογική ανατριχίλα στους πολιτικούς απογόνους του Λάσκαρη που επιμένουν σε μια κοινωνική και οικονομική “δευτέρα παρουσία”. Εκεί που οι άριστοι και οι δουλευταράδες θα βρουν μια θέση εκ δεξιών του κεφαλαίου και οι αχαΐρευτοι τεμπέληδες θα κατακρημνισθούν στην κόλαση του τρεις κι εξήντα.
Όσο κατανοητή μπορεί να είναι η αλλεργία όλων αυτών στο άκουσμα και μόνο της ύπαρξης τάξεων και στη μεταξύ τους πάλη σε περιόδους διεκδικήσεων και συγκρούσεων τόσο ακατανόητη ήταν η σπασμωδική τους αντίδραση σε ατυχείς δηλώσεις περί “ταξικότητας” ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που συντάραξε την κοινή γνώμη και σχεδόν όλοι θεώρησαν υποχρέωσή τους να καταθέσουν την άποψή τους και περί αυτού.
Η αναφορά και μόνο σε ένα αδιαμφισβήτητα ταξικό σύμβολο, όπως αυτό του συγκεκριμένου αυτοκινήτου, έγινε η αιτία να ξεσπάσουν οι αλησμόνητοι διακινητές του κοινωνικού αυτοματισμού ανακαλύπτοντας “μίσος” και “ζήλια” των ανεπρόκοπων έναντι των επιτυχημένων και ξεθάβοντας την πάλη των τάξεων που πριν από σαράντα χρόνια φρόντισε να θάψει ο αλησμόνητος Λάσκαρης.
