Είμαστε στην παιδική χαρά με την κόρη μου. Είναι μια χειμωνιάτικη μέρα μάλλον τσουχτερή από κρύο, είναι αργά το απόγευμα και η παιδική χαρά είναι έρημη. Οπότε η κόρη μου τη μετατρέπει σε λούνα παρκ δικής της ιδιοκτησίας. Κοινώς, ξεσαλώνει. Κάποια στιγμή αποφασίζει να κάνει «κούνια-μπέλα» τον …σκούφο της. Αλλά δεν της αρκεί αυτό. Για αυτήν δεν έχει νόημα το παιχνίδι αν δεν με εμπλέξει σε αυτό. Για την κόρη μου μοναχικά παιχνίδια δεν υπάρχουν. Απαιτεί λοιπόν το εξής παιχνίδι. Βάζει τον σκούφο της στην κούνια, με βάζει από τη μια μεριά της κούνιας, πηγαίνει από την άλλη και με βάζει να τραγουδώ μαζί της ενθουσιασμένος σπρώχνοντας την κούνα:

- Κούνια-μπέλα έσπασε η κουτέλα!

Κάποια στιγμή αρπάζω τη σκούφια από την κούνια. Όρμησε αμέσως φωνάζοντας μυξοκλαίγοντας:

- Είναι δικό μου. It’s mine!

Γλωσσομαθής η νεαρά. Η κόρη μου έχει μάθει κάποιες αγγλικές λέξεις ακούγοντας παιδικά τραγουδάκια στο διαδίκτυο και βλέποντας την Πέππα το γουρουνάκι μερικές φορές στα αγγλικά. Κράτησα για λίγο τη μια άκρη του σκούφου προσποιούμενος ότι δεν της τον δίνω φωνάζοντας:

- No, it’s mine!

Τράβαγε η Ισαβέλλα τη μια άκρη, εγώ την άλλη. Στο τέλος κέρδισε η Ισαβέλλα σαν πιο δυνατή:

- Πω-πω πόσο δυνατή είσαι!

Πριν ξαναβάλει τον σκούφο στην κούνια με έδειξε με το δάκτυλο και πρόσταξε:

- Μπαμπά, κλαις!

Ακολούθησε το εξής παιχνίδι. Κούνια-μπέλα το σκούφο, «αρπαγή» του σκούφου από εμένα, «κλάματα» από τη Ισαβέλλα, αρπαγή από τα χέρια μου του σκούφου, «κλάματα» από εμένα, κούνια-μπέλα το σκούφο. Τρελάθηκε με αυτό το παιχνίδι και μου ζητούσε ξανά και ξανά να το κάνουμε. Λίγο αργότερα εξελίξαμε το παιχνίδι. Κρατούσε τον σκούφο με το χεράκι της από τη μια μεριά και εγώ από την άλλη και αρχίσαμε να τρέχουμε γύρω-γύρω στην παιδική χαρά «κλαίγοντας», γελώντας και τσιρίζοντας.

Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε.