Ο Όσκαρ Ολιβέρα, ακτιβιστής, συγγραφέας και συνδικαλιστής από τη Βολιβία, πρωτοστάτησε στο αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού που άρχισε τον Απρίλιο του 2000 στην Κοτσαμπάμπα (“Πόλεμος του Νερού”) καθώς και στη δημιουργία της Συντονιστικής Επιτροπής για την Υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής (La Coordinadora de Defensa del Agua y de la Vida). Όταν το σύστημα του νερού στην Κοτσαμπάμπα ιδιωτικοποιήθηκε και παραδόθηκε στην εταιρεία Bechtel με έδρα το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, ο κόσμος ξεσηκώθηκε και απάντησε με διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και οδοφράγματα που κατέληξαν στην ανάκτηση της διαχείρισης του νερού.
Η εξέγερση της Κοτσαμπάμπα υπήρξε καθοριστική για την πτώση των σκληρών νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων του Γκονζάλο Λοσάδα αρχικά και του Κάρλος Μέσα στη συνέχεια και οδήγησε το 2005 στην εκλογική νίκη του MAS (Movimiento al Socialismo) και του Έβο Μοράλες.
Θεωρείται εμβληματική μορφή για τα κινήματα στη Λατινική Αμερική και διεθνώς. Για τον καθοριστικό και κρίσιμο ρόλο του στον αγώνα αυτό έχει λάβει το βραβείο Moffit Lettelier των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (2000) και το βραβείο Goldman για το περιβάλλον (2001).
Η ανακτημένη μνήμη, η αξιοπρέπεια και η οικοδόμηση του παρόντος γίνονται λόγος και αναφωνούν: Όχι στον εκβιασμό! Όχι στον θάνατο! Όχι στη λεηλασία!
Στις αδερφές μας
Στους αδερφούς μας
Στον ελληνικό λαό, σε όλους και όλες που έρχονται από κάτω και αριστερά, όπως λένε οι ζαπατίστας
Από τη Βολιβία, από την Κοτσαμπάμπα, τόπο με αγώνες, με ήττες και με νίκες, με χαρές και με λύπες, όπως όλοι οι τόποι όπου οι λαοί αντιστεκόμαστε για να μη ζούμε καταδικασμένοι στην εκμετάλλευση, τη λεηλασία, την αδικία, και παλεύουμε καθημερινά για την Ελευθερία, δηλαδή για τη χαρά μιας γεμάτης ζωής, από εδώ, τόπο τόσο μακρινό και ταυτόχρονα τόσο κοντινό, γράφουμε σε εσάς, σας χαιρετίζουμε, σας μιλάμε, σας νιώθουμε.
Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κοτσαμπάμπα, Ελ Άλτο, Τσιάπας, Αρεκίπα, Νεουκέν, Οαχάκα, Ελ Κάουκα, Σαντιάγο, Κόρβοδα, Σάο Πάουλο, παντού οι λαοί είναι ίδιοι, κόκκινο είναι το αίμα, ζοφερός ο θάνατος, πράσινη η ελπίδα, γαλάζια η δίψα, ίδια η χαρά του ουράνιου τόξου.
Σε όλες τις χώρες, ο κόσμος έχει σηκωθεί στα πόδια του, κοιταζόμαστε στα μάτια, γνωριζόμαστε ξανά κι αποφασίζουμε να προχωρήσουμε μαζί με τον λόγο, αυτόν που γεννιέται ξανά από τις εμπειρίες μας, τους αγώνες μας, τα βάσανα της καθημερινότητας, αλλά και από την αδιάλειπτη δημιουργία χώρων αυτονομίας και αυτοκυβέρνησης, οι οποίοι, πέρα από το κράτος, πέρα από τις κυβερνήσεις, βρίσκουν ξανά τη ΦΩΝΗ μας και πλάθουν τις δικές μας αντιλήψεις και πρακτικές ώστε να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους εχθρούς που σήμερα αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια ο απλός και εργαζόμενος κόσμος της αγαπημένης Ελλάδας.
Τον ρόλο, την πρόκληση, το έργο που αναλογεί σήμερα στον ελληνικό λαό το έχουμε αναλάβει οι λαοί του κόσμου, μερικοί με περισσότερο ρίσκο και με πολλούς κινδύνους, αρκετές φορές στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Σήμερα ο ελληνικός λαός αναλαμβάνει το έργο να ανοίξει τον δρόμο προς την πραγματική χειραφέτηση των λαών της Ευρώπης και του κόσμου.
Ή θα ζήσουμε γονατιστοί και με το βλέμμα χαμένο, έτσι όπως θέλει να μας καταδικάσει το Κεφάλαιο, η μαφιόζικη θεσμική τάξη επιχειρηματιών, πολιτικών και τραπεζιτών· ή θα σταθούμε όρθιοι για να δημιουργήσουμε, μαζί με άλλους λαούς του κόσμου, χώρους για την αυτονομία, την οριζοντιότητα, τον σεβασμό, την αμοιβαιότητα, τη συμπληρωματικότητα, τη χαρά, με άλλα λόγια την επανάσταση, από τα κάτω, από τα εργοστάσια, από τους αγρούς της σποράς, της καλλιέργειας και της συγκομιδής, από τις σχολικές αίθουσες, από τα καφενεία, από τα γήπεδα, από τις πλατείες, από τα πάρκα, τους δρόμους και τα σοκάκια, από τους τόπους του ιδρώτα και της δουλειάς, από τους δικούς μας χώρους· γιατί είναι δικοί μας και ήρθε η ώρα σ’ αυτούς να καθιερώσουμε και να πλάσουμε ξανά τους δικούς μας κανόνες για την κοινωνική συνύπαρξη, την αρμονική ισορροπία με την Πάτσα Μάμα, τη Μητέρα Γη. Κι αυτό ο ελληνικός λαός, μαζί με άλλους λαούς του κόσμου, το έχει ήδη αποφασίσει και θα το επικυρώσει, για μια ακόμα φορά, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου: ΟΧΙ!
Αυτό το «Όχι!», αυτό το «No!», το «Non!», «Nein!», «Não!», «Нет!», το «Mana!» και το «Janiwa!» θα ακουστεί και θα φτάσει στα αυτιά και τις καρδιές, σε άντρες, γυναίκες, νέους, κορίτσια κι αγόρια, γέρους και γερόντισσες, πολεμιστές και πολεμίστριες της ζωής από όλο τον κόσμο, γιατί σήμερα το «Όχι!» του ελληνικού λαού είναι το δικό μας «No!» στον εγκληματικό κλοιό που έχουν στήσει εκείνοι που λεηλατούν και δολοφονούν τους δικούς μας ανθρώπους, τα χωράφια και τις πόλεις μας, τα παιδιά μας, τους γέρους, τους νέους και τις νέες. Από κάθε γωνιά του πλανήτη τούς συντροφεύουμε με την ελπίδα, τη χαρά, αλλά και με τη βέβαιη πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός ΔΕΝ θα αποτελέσει μια πρωτοπορία, αλλά ένα φως στο τέρμα του τούνελ, δάδα που θα φωτίσει τον δρόμο των λαών μας, έτσι ώστε όλοι και όλες μαζί, με τα δικά μας φώτα, να φωτιστούμε και να προχωρήσουμε και να δημιουργήσουμε, όλες και όλοι, τον κόσμο που θέλουμε· γιατί αυτό θέλουμε να κάνουμε, με την απλότητα και με την ταπεινότητά μας, με την απλότητα και την αξιοπρέπειά σου, αγαπημένη Ελλάδα!
¡Hasta la victoria siempre! Για τη νίκη την παντοτινή!
Κοτσαμπάμπα, Βολιβία, 2015,
όπου οι ημέρες περνούν με αγώνες, αξιοπρέπεια, νίκες και χαρές,
ημέρες που κάθε μέρα φτιάχνουμε οι λαοί.
Οσκάρ Ολιβέρα Φορόντα
εργάτης μεταλλουργός, επί του παρόντος απλά φροντίζω το περιβόλι
(Μετάφραση: Νίκος Κοκκάλας)
