Μια δεύτερη ανάγνωση του αποτελέσματος των τοπικών εκλογών στην Ισπανία αναδεικνύει ένα μήνυμα που αφορά το σύνολο της Ευρωζώνης: Ενα «όχι» στη σταθερότητα με οποιοδήποτε κόστος, μια ψήφος που προκύπτει περισσότερο ως καταδίκη των πεπραγμένων της απερχόμενης κυβέρνησης και όχι υψηλών προσδοκιών για το όποιο διάδοχο σχήμα. Με δυο λόγια, ένα σκηνικό στο οποίο δεν αποδίδουν, αντίθετα κινδυνεύουν να γίνουν μπούμερανγκ οι επικοινωνιακές στρατηγικές που επενδύουν στον φόβο.

Μια πλειοψηφία πολιτών στην Ισπανία δήλωσε ότι δεν την αφορά η ανακήρυξη της Μαδρίτης και της Λισαβόνας ως success story, ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα όταν ζουν στον εφιάλτη του σπιράλ αποπληθωρισμού, στην παρατεταμένη ύφεση και τη μακροχρόνια ανεργία. Μια πλειοψηφία που φοβάται ότι με τη μονοκομματική σταθερότητα θα συνεχισθεί και θα ενταθεί η δημοσιονομική λιτότητα και έτσι, αντί να φοβάται, θέλει την αστάθεια μιας κυβέρνησης συνασπισμού η οποία δεν θα μπορεί εκ των πραγμάτων να συνεχίσει την ίδια πολιτική.

Αλλωστε την εικόνα και την ατμόσφαιρα πλασματικής ευφορίας για μια Ευρωζώνη που αφήνει πίσω της την κρίση την αποδόμησε προσεκτικά ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι, σε ομιλία του το Σάββατο σε ημερίδα τραπεζιτών και πανεπιστημιακών που οργάνωσε η Κεντρική Τράπεζα της Ευρωζώνης κοντά στην Λισαβόνα. Ο Ντράγκι προειδοποίησε ότι η ποσοτική χαλάρωση από μόνη της δεν μπορεί να δημιουργήσει δυναμική σταθερής επιστροφής στην ανάπτυξη και ζήτησε μεταρρυθμίσεις και διόρθωση γραμμής πλεύσης στη διαχείριση της κρίσης.

Μια ματιά στα ΜΜΕ της Πορτογαλίας αναδεικνύει επίγνωση της πραγματικής κατάστασης της χώρας. «Εγιναν μεταρρυθμίσεις αλλά ασυντόνιστες, και έτσι δεν υπάρχει αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγής» λέει στο Reuters επικεφαλής οικονομικός αναλυτής μεγάλου τραπεζικού ομίλου. Ασυντόνιστες μεταρρυθμίσεις είναι η πολιτικά ορθή ονομασία των οριζόντιων περικοπών που έχουν ως μοναδικό στόχο να εμφανίσουν τη χώρα συνεπή με τα όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές της.

Ετσι, η σπουδή του Βερολίνου και των Βρυξελλών να ανακηρύξουν την Ισπανία και την Πορτογαλία ως επιτυχή παραδείγματα προσαρμογής στη δημοσιονομική πειθαρχία και εξόδου από την κρίση προφανώς είχε κοντόφθαλμα πολιτικά κριτήρια και σκοπιμότητες: Αυτό που μέτρησε δεν ήταν η έστω με οδυνηρό κόστος ανύπαρκτη επιστροφή στην ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη, αλλά η σταθερή και αδιατάρακτη πειθαρχία των κυβερνώντων στη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα απέναντι στην πολιτική της Γερμανίας στη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη από την άνοιξη του 2010 και μετά.