Ζούμε σε παράξενη χώρα. Αυτοί που μάς έβαλαν και μάς κρατάνε στο Μνημόνιο, δίνουν όρκους εναντίον του. Ο Μιχαλολιάκος καταδικάζει τη βία και το ναζισμό. Και η κυβέρνηση διακηρύττει ότι δίνει τη  μάχη εναντίον της τρόικας για τους πλειστηριασμούς, την ίδια ακριβώς στιγμή που ανοίγει τη διαδικασία για να δημευτούν τα σπίτια των πολιτών.

Ζούμε σε μια χώρα που όσο λιγοστεύει η κοινωνική ευαισθησία των κυβερνώντων,  τόσο περισσεύουν η υποκρισία και ο κυνισμός τους. Έτσι οι απολύσεις μπορούν να ονομάζονται «διαρθρωτικές αλλαγές», το άνοιγμα των μαγαζιών την Κυριακή «αναπτυξιακή μεταρρύθμιση», το φορολογικό χαράτσι «αντιμετώπιση της υποφορολόγησης». Η μνημονιακή κυβέρνηση έχει πετύχει ένα άνευ προηγουμένου πλεόνασμα ψέματος, συκοφάντησης και προπαγάνδας.

Ωστόσο, προς θλίψη των κυβερνώντων, η πολιτική επιβεβαιώνει σταθερά τον ορισμό που της είχε δώσει ο Λένιν: «τέχνη του συγκεκριμένου». Όταν τα ζητήματα τίθενται με πολιτικό, δηλαδή με συγκεκριμένο, τρόπο, χρήζουν και πολιτικών, δηλαδή συγκεκριμένων, απαντήσεων. Εκεί, στην ενδοχώρα του συγκεκριμένου, τα επικοινωνιακά παιχνίδια τελειώνουν και το νέφος της προπαγάνδας καθαρίζει.

Η τροπολογία που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για απαγόρευση των πλειστηριασμών (για απαιτήσεις που δεν ξεπερνούν τις 200.000), καθώς και της μεταβίβασης των «κόκκινων» δανείων σε ληστρικά funds, δεν δίνει οριστική λύση στο πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους –τέτοια λύση μπορεί να προέλθει μόνο από μια συνολική ρύθμιση των χρεών πολιτών κι επιχειρήσεων προς τις τράπεζες. Διασφαλίζει όμως τους πολίτες από την καταστροφή που συνεπάγεται η δήμευση των σπιτιών τους, ανοίγει το δρόμο για τη συνολική ρύθμιση των χρεών, και, πράγμα που είναι το κυριότερο, αναγκάζει τους πάντες να πάρουν συγκεκριμένες θέσεις. Από το πώς θα τοποθετηθούν η κυβέρνηση και τα κόμματα, θα φανεί αν όντως θέλουν να προστατεύσουν τα σπίτια ή απλά προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να αποφύγουν το σκόπελο των ευρωεκλογών.

Είπαμε: τα συγκεκριμένα ερωτήματα απαιτούν συγκεκριμένες απαντήσεις. Τέρμα τα παιχνίδια με τα σπίτια.