Πρόκειται για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ ο «Μανάβης» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, με το οποίο ανοίγει την Πέμπτη, 16 του μηνός, ο θερινός κινηματογράφος Λαϊς, της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Ένα ντοκιμαντέρ- οδοιπορικό στα απομακρυσμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου και τους ανθρώπους της, με οδηγό τον πλανόδιο μανάβη, Νίκο Αναστασίου που εδώ και τριάντα χρόνια γυρίζει με το φορτηγό του τα χωριά της περιοχής ξεκινώντας από τα Τρίκαλα, καλύπτοντας μια διαδρομή 75 χιλιομέτρων. Μαζί με την γυναίκα του Σοφία κάνουν το ίδιο δρομολόγιο, μια φορά την εβδομάδα σε όλη την διάρκεια του χρόνου. Στην καρότσα του φορτηγού και οι δύο τους γιοι.

Κι όλοι περιμένουν τον μανάβη γιατί φέρνει μαζί του προϊόντα που δεν ευδοκιμούν στην περιοχή. Και όχι μόνον. Φέρνει και φάρμακα, είδη χρωματοπωλείου, υδραυλικά κάνει και τον κουρέα ακόμα και τον κούριερ. Ο ήρωας της ταινίας παίζει πολλούς ρόλους στη ζωή, υποκαθιστώντας ανάγκες των ξεχασμένων αγροτών της Πίνδου. Ο μανάβης, είναι η επαφή τους με τον έξω κόσμο.

Και το ταξίδι του σκηνοθέτη ακολουθώντας την διαδρομή του μανάβη και τις τέσσερις εποχές του χρόνου, άκρως γοητευτικό και αποκαλυπτικό σε μια άλλη Ελλάδα «μακρινή αλλά και πολύ πιο κοντά μας, απ' ότι νομίζουμε» λέει ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ο ΜΑΝΑΒΗΣ from Dimitris Koutsiabasakos on Vimeo.

Είναι η τρίτη ταινία που γυρίζει ο διακεκριμένος σκηνοθέτης ορμώμενος από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Αρματολικό Τρικάλων. Τόσο στο ντοκιμαντέρ του «Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η γιαγιά μου» (1997) όσο και στην πρώτη του μεγάλου μήκους «Ο γιος του φύλακα» (2006), ο τόπος του ήταν καθοριστικός , με διαφορετική προσέγγιση κάθε φορά. «Ας πούμε ότι στην πρώτη ταινία δεσπόζει το μυθολογικό στοιχείο, η τραγωδία, η παράδοση. Στην επόμενη ταινία «Ο γιος του φύλακα» είναι παρούσα η μνήμη του τόπου. Στον «Μανάβη», αυτό που κυριαρχεί είναι ένα διαρκές παρόν» απαντά ο σκηνοθέτης.

«Ο κινηματογράφος που κάνει ο καθένας είναι η προέκταση των καταβολών του και της παιδείας του» σχολιάζει ο ίδιος. Ο μανάβης ήταν οικεία φιγούρα για εκείνον. Τον θυμάται από τα παιδικά του καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς του, πώς τον περίμενε το χωριό κάθε εβδομάδα.

Ένα «δούναι και λαβείν», διαφορετικό, που πυροδότησε την ιδέα του ντοκιμαντέρ. Είδε ότι «αυτό που συμβαίνει με τον μανάβη και τους κατοίκους της Πίνδου δεν είναι μια απλή πράξη αγοροπωλησίας αλλά ουσιαστικά μια πράξη ανθρώπινης επικοινωνίας. Είναι ένα μάθημα ζωής πραγματικά απολαυστικό». Πώς αντιδρά στην κρίση ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος; «Δημιουργικά» είναι η απάντηση του. Ολοκληρώνει αυτή την περίοδο δύο ντοκιμαντέρ και γράφει το σενάριο μιας ταινίας μυθοπλασίας. Το ντοκιμαντέρ «Προσωπεία» αφορά την πόλη και την εξέλιξη μέσα σε αυτήν μιας ομάδας νέων ανθρώπων που σπουδάζουν ηθοποιοί. «Πώς εξελίσονται, πώς βελτιώνονται, πώς αλλάζουν αυτοί οι νέοι που σε δύσκολους καιρούς, προσπαθούν να διεκδικήσουν τα όνειρά τους». Το άλλο ντοκιμαντέρ, είναι, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη «ένα βιογραφικό πορτρέτο της παλιάς φυλακής Τρικάλων, από τα πρώτα δημόσια κτίρια της πόλης μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881, το οποίο λειτούργησε έως το 2006. Από εκεί πέρασαν ληστές των βουνών, σύντροφοι του Αρη Βελουχιώτη, πολιτικοί κρατούμενοι.

Στο ντοκιμαντέρ συμμετέχουν πολιτικοί και ποινικοί κρατούμενοι, ο τελευταίος ιερέας της φυλακής, ο διευθυντής και μια ιστορικός που μελετά τα αρχεία της φυλακής.»

News Room «Κέρδος» με πληροφόρηση από το ΑΠΕ - ΑΜΠ