Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος έγινε γνωστός ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και ως τηλεοπτική περσόνα. Στη συνέχεια εκλέχτηκε πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, ενός δεξιού γκρουπούσκουλου. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία και ο Βαλλιανάτος, ως πολιτικός, δεν θα παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον (δεδομένων των καταστροφικών εκλογικών αποτελεσμάτων τους) αν δεν αποτελούσαν τους εν Ελλάδι πιο σκληρούς ιδεολογικούς εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού.
Με πολύ πιο συνεκτικό τρόπο απ’ ό,τι ο Μάνος, καθώς και με μεγαλύτερο ιδεολογικό βάθος από τον Τζήμερο (πράγμα όχι δύσκολο, εδώ που τα λέμε…) η Φιλελεύθερη Συμμαχία ακολούθησε κατά γράμμα τη σκέψη του Φρίντριχ Χάγιεκ και του Άνταμ Σμιθ ή τουλάχιστον τον τρόπο που αυτή αναβίωσε με τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Συνοψίζουμε τα βασικά σημεία της νεοφιλελεύθερης προσέγγισης: η αγορά μπορεί να αυτορρυθμιστεί χωρίς την παραμικρή κρατική παρέμβαση, ο δημόσιος τομέας πρέπει να συρρικνωθεί σε βαθμό εξαφάνισης, η πλήρης απελευθέρωση των αγορών και η άρση της προστασίας της εργασίας είναι απολύτως αναγκαίες για την οικονομική ανάπτυξη, η χωρίς προσκόμματα δράση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μπορεί να δημιουργεί ανισότητα, αλλά εντέλει οδηγεί στην ευημερία των περισσότερων.
Είναι εμφανής η ομοιότητα αυτών των αντιλήψεων με τις ακολουθούμενες πολιτικές στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία –καθώς και με την παροξυμένη μνημονιακή εκδοχή τους. Ωστόσο, υπάρχουν δύο διαφορές. Πρώτον, η Φιλελεύθερη Συμμαχία τράβηξε το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα (το οποίο έχουν πια υιοθετήσει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) στο απώτατο άκρο του. Δεύτερον, η Φιλελεύθερη Συμμαχία και ο Βαλλιανάτος πρόβαλλαν τις νεοφιελελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις ως απολύτως θεμιτές, και όχι ως αναγκαία κακά (λόγω της πίεσης των αγορών ή της κρίσης), όπως έκαναν τις περισσότερες φορές οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Ο Βαλλιανάτος αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη και στο στίβο των εκλογών για το Δήμο Αθηναίων, μπαίνοντας επικεφαλής ενός συνδυασμό με τον ρετρό τίτλο «Αθήνα Διαμαντόπετρα». Η καμπάνια δεν πήγε καλά και προχτές ανακοίνωσε την απόσυρση της υποψηφιότητας του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το σκεπτικό βάσει του οποίου αιτιολογήθηκε αυτή τη απόσυρση. Αντιγράφουμε από τη δήλωσή του:
«Η πρόταση της Αθηνα Διαμαντόπετρα διατυπώθηκε απλά, λιτά, σύγχρονα και σύντομα σε 16 σελίδες αλλά και σε 15 λεπτά οπτικού υλικού σε 5 ξεχωριστά βιντεάκια που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο. Και από τότε επικράτησε η σιωπή. Η λογοκρισία. Ο αποκλεισμός. Οι βδομάδες περνούν και ο λόγος μας δεν ακούγεται, δεν προσκαλείται, δεν προβλέπεται, δεν είναι ανεκτός.
Ανιαρή και επιλεκτική επανάληψη των θέσεων των συνυποψήφιων δημοτικών συνδυασμών, αυτάρεσκες μοναδικότητες αλλά εμείς απόντες και αποκλεισμένοι από τα κυρίαρχα μέσα. Τρεις εβδομάδες για τις εκλογές και τα μηνύματα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απαγορευτικά.»
Η αιτιολόγηση της απόσυρσης του Βαλλιανάτου δεν πείθει. Τις αιτίες θα πρέπει μάλλον να τις αναζητήσουμε στις χαμηλές δημοσκοπικές επιδόσεις του, που όμως είναι αντίστοιχες (επί τα βελτίω μάλιστα) των εκλογικών αποτελεσμάτων της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Ωστόσο, ο Βαλλιανάτος έχει απόλυτο δίκιο όταν καταγγέλλει ότι ο συνδυασμός του δεν είχε πρόσβαση στα (ιδιωτικά, υπενθυμίζουμε) ΜΜΕ. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλους τους «μικρούς» συνδυασμούς. Αντίστοιχη ανάλογη κατάσταση αντιμετωπίζουν επίσης οι συνδυασμοί της Αριστεράς. Ακόμα και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η θεσμικά κατοχυρωμένη αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται να επηρεάζει τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Όπως δείχνουν οι σχετικές στατιστικές, αλλά όπως διαπιστώνει και κάθε τηλεθεατής ιδίοις όμμασι, η τηλεοπτική ενημέρωση πνίγεται μέσα στην υπερχειλίζουσα ροή της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ο διαρκής κυβερνητικός μονόλογος ακυρώνει τον τόσο αναγκαίο για μια δημοκρατία προεκλογικό διάλογο.
Η καταγγελία του Βαλλιανάτου μπορεί να επαληθεύεται από την καθημερινή εμπειρία όλων μας, εντούτοις, διαψεύδει την ίδια την καρδιά του νεοφιλελεύθερου επιχειρήματος το οποίο και ο ίδιος πρεσβεύει. Η τηλεόραση στην Ελλάδα είναι πλήρως (μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ) ιδιωτικοποιημένη. Πρόκειται για μια ανοιχτή αγορά στην οποία το κράτος ασκεί προσχηματική εποπτεία. Και όμως! Αυτή η πλήρως ανοιχτή κι «ελεύθερη» αγορά δεν αυτορρυθμίζεται. Αντιθέτως, καταστρατηγεί την αρχή του «ελεύθερου» ανταγωνισμού ασκώντας ολιγοπωλιακές τακτικές. Ολιγοπωλιακές τακτικές που στοχεύουν τόσο στην υπόγεια προώθηση συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων όσο και στην πέραν κάθε δεοντολογίας ενίσχυση «αρεστών» πολιτικών δυνάμεων. Η ανοιχτή κι «ελεύθερη» τηλεοπτική αγορά δεν οδηγεί στην καλύτερη πληροφόρηση του κοινωνικού συνόλου, αλλά στο όργιο της προπαγάνδας και τη γενίκευση της παραπληροφόρησης.
Ο Βαλλιανάτος ως υποψήφιος ένοιωσε ότι από πρώτο χέρι ότι η «ελεύθερη» αγορά δεν οδηγεί σε μια unequal (άνιση) but (αλλά) fair (δίκαιη) κοινωνία. Η κοινωνία της αγοράς είναι και άνιση και άδικη.
