Έκπληξη αποτελεί η ανάθεση της σκηνοθεσίας του Βαφτιστικού στον Σίμο Κακάλα. Ο πολύ ιδιαίτερος κόσμος που έχει δημιουργήσει στις προηγούμενες παραστάσεις του ο Κακάλας, όπως η Γκόλφω, το Λιωμένο Βούτυρο, η Ερωφίλλη, ο Ορέστης, προκαλεί το ενδιαφέρον να δούμε τη ματιά του πάνω σε μια οπερέτα και μάλιστα τον Βαφτιστικό.

   Η απόσταση που χωρίζει τα μπουλούκια και τα καφενεία, από τα σαλόνια της Κηφισιάς του 1920, προβληματίζει τον σκηνοθέτη; «Μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους, τους οποίους όμως συνδέει μια σχέση, όχι και τόσο μακρινή» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σίμος Κακάλας. «Από την έρευνα μου στην Γκόλφω διαπίστωσα ότι τα μπουλούκια και οι περιφερειακοί θίασοι είχαν στο ρεπερτόριό τους οπερέτες. Πολλές φορές έπαιζαν πέρα από τα τραγούδια, τα οποία είναι εξαιρετικά και γραμμένα για να γίνουν επιτυχίες και την πρόζα. Αυτές τις κωμωδίες, τις ανέβαζαν διαφορετικά ωστόσο η σχέση είναι φανερή» σημειώνει. «Κι εδώ, στον Βαφτιστικό, έχουμε μια πολύ καλογραμμένη φάρσα. Είναι θαυμαστή η οικονομία του κειμένου, η ισορροπία του. Οι τύποι που διακωμωδεί ο Σακελλαρίδης. Πρόσωπα και πράγματα τόσο γνώριμα και οικεία, που έχεις την αίσθηση ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά μέσα στον χρόνο».

   Η κωμωδία είναι είδος το οποίο αγαπά ιδιαίτερα ο Σίμος Κακάλας: «Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο είδος που δεν είχε ποτέ ακαδημαϊκή αναγνώριση». Κι αν ένας κωμικός δεν θα πάρει ποτέ Όσκαρ, έχει σαν αντίβαρο την αγάπη του κοινού, όπως λέει ο σκηνοθέτης. «Η κωμωδία παίρνει την εκδίκησή της με τη λαϊκή απήχηση που έχει» τονίζει. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι πρόκειται για ένα είδος βασισμένο στην κριτική, «η απάντηση στο αν η κωμωδία πρέπει νάχει όρια, είναι σαφέστατα όχι. Όχι απλά τής επιτρέπεται να ξεπερνά τα όρια, αλλά τής επιβάλλεται, για το καλό όλων μας, να τα ξεπερνά. Η λογική του νάμαστε προσεκτικοί και του "πολίτικαλ κορέκτ" οδηγεί τελικά σε δρόμους ακριβώς αντίθετους από εκείνους που θα θέλαμε. Αυτή τη στιγμή, ο Ντόναλντ Τραμπ ανεβαίνει επειδή κάποιοι τον θεωρούν θαρραλλέο, ακριβώς γιατί είναι πολίτικαλ ινκορέκτ» λέει ο Σίμος Κακάλας, επισημαίνοντας ότι «είναι πολύ δυνατό όπλο η κωμωδία, η σάτιρα, αν θες να πεις κάποια πράγματα. Ένα πολύ επικίνδυνο όπλο απέναντι στην εξουσία».

   Αυτή την εποχή στο θέατρο «Χώρος» επιστρέφει ο «Ορέστης», σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, παράσταση βασισμένη στη μετάφραση του Γιάννη Τσαρούχη. Πώς περνά ένας σκηνοθέτης από την απελπισία των Ατρειδών στην ελαφράδα της οπερέτας και μάλιστα σε μια εποχή σκοτεινή, όπως η τωρινή; «Νομίζω ότι πάντα όταν υπάρχει ζόφος και δυσκολία και περίοδοι κρίσης, το θέατρο είναι στις επάλξεις. Σκοπός του είναι να διασκεδάσει. Από την άλλη δεν ψάχνω τη σημειολογία πίσω από όλο αυτό. Δεν πρέπει όλα να έχουν ένα διπλό νόημα. Η κωμωδία δεν χρειάζεται να αναλυθεί. Είναι όπως λένε, σαν να θες να τεμαχίσεις ένα βάτραχο... κανείς δεν ενδιαφέρεται και ο βάτραχος πεθαίνει. Η κωμωδία έχει να κάνει με την έκπληξη και την ανατροπή της λογικής.Κι αυτό για να λειτουργήσει χρειάζεται μια αθωότητα»..

   Λίγο πριν ακουστούν ξανά στην σκηνή του Ολύμπια το «Ψηλά στο μέτωπο», «Στο στόμα, στο στόμα», «Τον καιρό εκείνο, τον παλιό», «Η καρδιά μου πονεί για σας», μια τελευταία ερώτηση. Είναι μέσα στους στόχους του Σίμου Κακάλα η ανανέωση του είδους και η αποκατάσταση της σχέσης της οπερέτας με το νεανικό κοινό, όπως αναφέρει το σημείωμα της Λυρικής;

   «Με σοκάρουν λίγο όλα αυτά, δεν θέλω να τα σκέφτομαι...Θα είναι ένα κλασσικό ανέβασμα του Βαφτιστικού. Οπως απαιτεί το είδος. Με ταχύτητα, ακρίβεια και οξυδέρκεια, στοιχεία που αποτελούσαν πάντα πρόκληση τόσο για τον περφόρμερ, όσο και για το σκηνοθέτη. Μια πιο προσεχτική, πιο κοντινή ματιά, οι λεπτομέρειες, αποκαλύπτουν και ένα παιχνίδι πάνω στη σκηνή » καταλήγει.

ΑΠΕ-ΜΠΕ