Το 2008 ξαγρυπνούσαμε για να ζήσουμε από τις τηλεοράσεις μας τον υπερατλαντικό θρίαμβο του Μπάρακ Ομπάμα.

Να μοιραστούμε τα επινίκια στον ρυθμό του Born in the USA, με τον Μπρους Σπρίνγκστιν να τραγουδάει μπροστά σε μια πλημμυρίδα ανθρώπων στο Μνημείο Λίνκολν την επικράτηση της ελπίδας.

Δεν ήμασταν γεννημένοι στις ΗΠΑ, αλλά «Ναι! Μπορούσαμε». 

Είχαμε κερδίσει κι εμείς και, έτσι, δικαιούμασταν να συμμετέχουμε στην πλανητική γιορτή.

Η εκπλήρωση του «αμερικανικού ονείρου» είχε οπτικοποιηθεί πολλάκις. 

Ο «Φόρεστ Γκαμπ» (η ταινία ύμνος του «ενός από εμάς» που κατακτά την Αμερική) είχε απευθυνθεί αρκετά χρόνια νωρίτερα σε μια πλημμυρίδα ανθρώπων και ελπίδας σε αντιπολεμική συγκέντρωση στο Μνημείο Λίνκολν.

Την Τετάρτη Έλληνας παρουσιαστής σχολίαζε απελπισμένος τα πλάνα αποχώρησης των περίλυπων οπαδών της Χίλαρι από το επιβλητικό «στρατηγείο» που είχε στηθεί, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Κοιτάξτε τον χώρο, θα γινόταν ένα φοβερό σόου».

Το 2001 ξενυχτούσαμε όλοι για να μοιραστούμε από τις τηλεοράσεις μας τον υπερατλαντικό οδυρμό από το σοκ του χτυπήματος των Δίδυμων Πύργων. 

Η πιο εκκωφαντική άηχη σύγκρουση, μονότονα επαναλαμβανόμενη επί ώρες στους τηλεοπτικούς δέκτες μας. 

Είχαμε χάσει κι εμείς και, έτσι, δικαιούμασταν να συμμετέχουμε στο πλανητικό πένθος.

Την κατάρρευση κτηρίων της Νέας Υόρκης την είχαμε δει άπειρες φορές στις ταινίες καταστροφής, με εξωγήινους ή χωρίς (αφού δεν εξελέγη η Κλίντον, δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια γι’ αυτούς).

Το 2016 ξενύχτησε πολύ λιγότερος κόσμος για την Αμερική. 

Κανείς δεν είχε εναποθέσει τις ελπίδες του σε κανέναν, γιατί κανείς από τους δύο υποψήφιους δεν ενσάρκωνε την ελπίδα. 

Η όποια αναμονή στις τηλεοράσεις αφορούσε την περιέργεια του απλού κόσμου για το εάν θα επικρατούσε «το μικρότερο κακό». 

Η αναμονή για το εάν θα επικρατήσει το μικρότερο κακό ως το καλύτερο δυνατό είναι η επικρατούσα θυμική κατάσταση στην Ευρώπη από το 2010 και μετά. 

Η ίδια επικρατούσε και στην Αμερική, όπως φάνηκε.

Το 2000 σε ένα επεισόδιό της η αμερικανική σειρά καρτούν «The Simpsons» εμφάνιζε τον Ντόναλντ Τραμπ ως πρόεδρο των ΗΠΑ: Στο μέλλον η κόρη της οικογένειας αναλαμβάνει πρόεδρος κληρονομώντας από τον Ντόναλντ Τραμπ μια χρεοκοπημένη χώρα. 

Ο σεναριογράφος της σειράς έχει εξηγήσει ότι επέλεξε τον χαρακτήρα του Τραμπ ως το πιο παράλογο πρόσωπο που μπορούσε να σκεφτεί.

Στο βιβλίο του «Καλωσορίσατε στην έρημο του Πραγματικού» ο Σλάβοϊ Ζίζεκ περιέγραψε την κατάσταση «εικονικής πραγματικότητας» στην Αμερική ως διαδικασία εφάμιλλη της προσφοράς ενός προϊόντος στερημένου της ουσίας του: καφές χωρίς καφεΐνη. 

Η ανατίναξη των Δίδυμων Πύργων, εξήγησε, ήταν το ειδικό εφέ που ξεπέρασε όλα τα άλλα, γιατί «η πραγματικότητα είναι η καλύτερη επίφαση του εαυτού της»: «Δεν ήταν η πραγματικότητα αυτή που εισέβαλε στην εικόνα μας, αλλά η εικόνα εκείνη που εισέβαλε στην πραγματικότητά μας και τη θρυμμάτισε».

Με αφορμή το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών ο Β. Σόιμπλε επιχειρηματολόγησε χθες ότι το πρόβλημα, όχι μόνο της Αμερικής, είναι «ο δημαγωγικός λαϊκισμός». Αντέτεινε ως λύση την «πολιτισμένη συζήτηση».

Παρέλειψε να πει πού πατάει ο «δημαγωγικός λαϊκισμός». Παρέλειψε να πει ότι η λύση είναι οι πολιτισμένες πολιτικές. Παρέλειψε να πει ότι ο Τραμπ είναι το σύμπτωμα. 

Έτσι, όμως, η ασθένεια θα επαναλαμβάνεται.