Ακόμα και ο θεός της θάλασσας εξόκειλε. Εμείς οι κοινοί θνητοί σε τι να ελπίζουμε; Και όμως υπάρχει ελπίς:
«Δεν ακούμε ακόμη τίποτε από το θόρυβο που κάνουν οι νεκροθάφτες που θάβουν το Θεό; Δεν μυρίζουμε ακόμη τίποτε από τη θεϊκή αποσύνθεση; Και οι θεοί αποσυντίθεται! Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Κι εμείς τον σκοτώσαμε! Πως να παρηγορηθούμε εμείς, οι φονιάδες των φονιάδων; Κάτω απ’ το μαχαίρι μας μάτωσε ότι πιο άγιο και πιο ισχυρό είχε ως τώρα ο κόσμος -ποιός θα μας καθαρίσει απ’ αυτό το αίμα; Ποιό νερό μπορεί να μας πλύνει; Ποιούς εξιλασμούς, ποιά ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε; Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοι της; Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη πράξη -κι όποιος γεννηθεί μετά από μας θα ανήκει, χάρη σε τούτη την πράξη, σε μια ιστορία ανώτερη από κάθε ιστορία που υπήρξε μέχρι τώρα!»
Φ. Νίτσε: Χαρούμενη γνώση, απόσπασμα από την παράγραφο 125, Εκδόσεις Εξάντας, Μετ. Λ. Τρουλινού.
