Τουλάχιστον αμηχανία φανερώνει η πλήρης αντιφάσεων πολιτική με την οποία το νεοφιλελεύθερο τόξο του πολιτικού μας συστήματος αντιμετωπίζει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινώντας από τη ΝΔ, την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης οδηγεί με σαφήνεια πλέον σε σκληρές νεοφιλελεύθερες οικονομικά και συγχρόνως και ακροδεξιές πολιτικά θέσεις, έως τα κόμματα της κεντροαριστεράς, που ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και το παράδειγμα της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, υπέκυψαν όψιμα στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού, φανερή είναι η αμηχανία και έκδηλη η πλήρης αντιφάσεων πολιτική αντιμετώπισης του κοινού πολιτικού τους αντιπάλου, του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο οποίος αναδείχθηκε στη μόνη πολιτική δύναμη που με δύναμη αλλά και ρεαλισμό και πειστικότητα όρθωσε το ανάστημα, σε εποχές δύσκολες, απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα αυτής της καθαρής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι πέτυχε να συσπειρώσει γύρω του ένα ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο που με πυρήνα την αντι-δεξιά και αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική, τον ανέδειξε στα χρόνια της κρίσης από μειοψηφικό κόμμα στον χώρο της Αριστεράς, σε πλειοψηφική πολιτική δύναμη οδηγώντας τον, δύο φορές μέχρι τώρα, στην κυβέρνηση.

Αμήχανοι λοιπόν οι νεοφιλελεύθεροι μπροστά στην απρόσμενη και δυσάρεστη γι' αυτούς πολιτική εξέλιξη που έφερε η εποχή της κρίσης, Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές επιδίδονται στην εκτόξευση επίθεσης στην κυβερνητική πολιτική, κατηγορώντας την ως ακραία αριστερή, ιδεοληπτική, εχθρική για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις και ως καταστροφική για τη χώρα.

Η οξύτατη πολεμική που αναπτύσσουν όμως, για κακή τους τύχη, προσκρούσει στα πραγματικά δεδομένα της συστηματικής βελτίωσης των δεικτών της ελληνικής οικονομίας και της απασχόλησης, καθώς και της σταδιακής εξόδου από τη μνημονιακή ομηρία, σύμφωνα με δηλώσεις ακόμη και των ίδιων των νεοφιλελεύθερων δανειστών. Πώς γίνεται, λοιπόν, μια ιδεοληπτική και καταστροφική πολιτική να έχει θετικά, για τη χώρα, αποτελέσματα;

Είναι η ώρα για να αναπτυχθεί η ακριβώς αντίθετη επιχειρηματολογία, η οποία, πιστεύουν, θα ισορροπήσει την εκτός πραγματικότητας πολεμική. Τρίτες, Πέμπτες και Σάββατα λοιπόν, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, οι νεοφιλελεύθεροι επιστρατεύουν την ρητορική της... κωλοτούμπας και επιδίδονται σε μια προσπάθεια απαξίωσης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερής πολιτικής δύναμης, κατηγορώντας την για συμβιβασμό, υποχώρηση και πλήρη παράδοση στους νεοφιλελεύθερους δανειστές.

Εδώ, η εξήγηση εκτός από τη λογική της εξισορρόπησης, έχει και ψυχαναλυτικές αιτίες. Το γεγονός ότι μια αριστερή κυβέρνηση φέρνει σήμερα καλύτερα αποτελέσματα, εφαρμόζοντας μια αναγκαστική πολιτική που δεν την πιστεύει, σε σχέση με τους ίδιους, οι οποίοι απέτυχαν να εφαρμόσουν ακόμη και την πολιτική που υποστήριζαν, εκτός από αμηχανία τους τυφλώνει και τους οδηγεί σε σύγχυση, ωθώντας τους να μπερδεύουν την τακτική με τη στρατηγική.

Διότι είναι άλλης τάξεως ζήτημα η αποτελεσματική τακτική της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα εκτός νεοφιλελεύθερης ομηρίας, παίζοντας με τους αναγκαστικούς κανόνες ενός λάθος παιχνιδιού, που όμως οδηγεί σε συμφωνημένη έξοδο.

Και εντελώς άλλης τάξεως ζήτημα είναι η στρατηγική επιλογή για αλλαγή πολιτικής, όπως εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το αντι-νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μέτωπο που τον στηρίζει, προκειμένου η χώρα να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη και να αποκτήσει, βγαίνοντας από την κρίση, σε εντελώς αντίθετη από τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, μια αυτοδύναμη, βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη που θα την οδηγήσει στην κοινωνική ευημερία.

Η τραγωδία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα σήμερα, δεξιών και κεντροαριστερών και η αιτία που τους προκαλεί αμηχανία και τους οδηγεί σε μεγάλο στρατηγικό αδιέξοδο, είναι ότι βρίσκονται, πράγματι, σε μια εξαιρετικά δύσκολη, έως σχιζοφρενική, θέση:

Να προσπαθούν να αποκρύψουν τις ευθύνες των δικών τους νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την κρίση χρέους από την οποία υποφέρει τόσα χρόνια η χώρα μας.

Συγχρόνως, να προσπαθούν να πείσουν ότι οι νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλαν οι πολιτικοί φίλοι τους στην Ευρώπη και στο ΔΝΤ και οι οποίες εξαθλίωσαν τη χώρα και τους Έλληνες, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Σαν φάντασμα τους κυνηγούν οι δηλώσεις τους, όσο είχαν κυβερνητικές ευθύνες, ότι τα μνημόνια, ακόμη και αν δεν μας τα είχαν επιβάλει, θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει από μόνοι μας!

Και τέλος να προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών με κεντρική πολιτική θέση ότι και μετά από την κρίση που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους και μετά από την έξοδο από τα μνημόνια που επέβαλαν οι νεοφιλελεύθεροι δανειστές και πάλι η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική θα πρέπει να εφαρμοστεί προκειμένου η χώρα να βρει τον δρόμο της ανάπτυξης.

Όσο γίνεται αντιληπτό ότι η κρίση στην Ελλάδα και διεθνώς οφείλεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές που έφερε η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και όσο η κοινωνία γνωρίζει ότι η καταστροφική συνταγή των μνημονίων της λιτότητας, επιβλήθηκε με νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις», τόσο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θέσεις θα καταδικάζονται στη συνείδηση των πολιτών. Και όσο αυτό συμβαίνει, τόσο θα πυκνώνει το αντι-νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μέτωπο που στηρίζει τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή είναι η τραγωδία των εγχώριων νεοφιλελεύθερων και αυτή η αιτία του τεράστιου, σήμερα, στρατηγικού τους αδιεξόδου...

* Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, Προέδρου της Αττικό Μετρό ΑΕ

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ