Ποιος, μετά την αναφορά του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στον Λένιν, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, μπορεί να αμφισβητήσει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα; Ποιος, ακούγοντάς τον να απαγγέλλει με χαρακτηριστική άνεση τσιτάτα του αρχηγού των μπολσεβίκων, κατατροπώνοντας τον μενσεβίκο Τσίπρα, που ούτε μια ρήση του αποστάτη Κάουτσκυ δεν μπόρεσε να αντιτάξει, δεν πείστηκε ότι «ζούμε στην τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης»;
Πολλοί (κι ανάμεσά τους η δαιμόνια λομπίστρια Αλέκα) σκέφτονται ότι, αφού ο λενινισμός κατάφερε να γοητεύσει μέχρι και τον Σαμαρά, όλα μπορούν να συμβούν και ίσως πλησιάζει η στιγμή που το Σμόλνυ (συγνώμη, το Μέγαρο Μαξίμου ήθελα να πω) θα πέσει στα χέρια του Μαΐλη.
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και χρήζει επισταμένης και πολυσύνθετης εξέτασης. Γιατί όλοι, μετά τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, αναλογίζονται τις συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν εάν ακολουθήσουν και άλλοι ηγέτες του Δυτικού κόσμου το παράδειγμά του (ας μη ξεχνάμε ότι ο Σαμαράς είναι στη 13η θέση της λίστας του περιοδικού «Worth» με τους ανθρώπους που επηρεάζουν περισσότερο την οικονομία διεθνώς).
Ποια είναι λοιπόν η αιτία αυτής της εντυπωσιακής μεταστροφής; Πώς αποφάσισε, στα εξήντα χρόνια του, ο πρωθυπουργός μιας καπιταλιστικής χώρας, ο πάλαι ποτέ σκληρός ΟΝΝΕΔίτης στην εποχή των Κενταύρων και των Ρέιντζερς, ο γαλουχημένος στα νάματα του Μελιγαλά και της σκληρής εθνικοφροσύνης, να πετάξει το «Φωτιά και τσεκούρι» του μέντορά του Ευάγγελου Αβέρωφ, να στείλει στην ανακύκλωση «Τα μυστικά του βάλτου» της προγιαγιάς του και να ανακαλύψει τον επαναστατικό βολονταρισμό τού Λένιν τον Οκτώβρη;
Η εξήγηση, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πρέπει να αναζητηθεί στην καθοριστική επιρροή που παίζει στη διαμόρφωση των απόψεων του κ. Σαμαρά η γνώμη ενός αυθεντικού -παρεξηγημένου από τους παλιούς του συντρόφους- μπολσεβίκου Ποντιακής καταγωγής που έχει παρεισφρήσει στο επιτελείο του.
Εδώ και χρόνια, λοιπόν, ο φιλομαθής πρωθυπουργός μας μελετούσε τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, χάρη στις υποδείξεις και με τη βοήθεια τού ως άνω συνεργάτη του, που πολλοί τον θυμούνται να παίζει στα δάχτυλα, εξ απαλών ονύχων, δύσκολες έννοιες, όπως, η δικτατορία του προλεταριάτου, ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός, ο εμπειριοκριτικισμός κ.λπ. Πολλά από αυτά είναι αλήθεια ότι δεν προκαλούσαν στον κ. Σαμαρά αληθινό ενδιαφέρον. Ειδικά εκείνες οι εξισώσεις στις θεωρίες για την αξία του τάδε τόμου του Κεφαλαίου και εκείνοι οι υπολογισμοί για τα μέσα ποσοστά κέρδους τού φαίνονταν τόσο βαρετά. «Άσε μας, ρε Χρύσανθε», έλεγε στον σύμβουλό του « Με αυτά τα μαθηματικά, ούτε εγώ ούτε ο Γιώργος τα παγαίναμε καλά στο Χάρβαρντ. Για τη συντριβή του κράτους και τη βίαιη κολεκτιβοποίηση πες μου. Αυτά μου αρέσουν».
Είναι γνωστό ότι στη λενινιστική στρατηγική το «τσάκισμα του κράτους» κατέχει εξέχουσα θέση. Το θέμα αυτό έχει κυριολεκτικά σφηνωθεί στο μυαλό του Σαμαρά, από τότε που του αποκολλήθηκε η ιδέα να παρελάσει ως στρατηλάτης θριαμβευτής στους ώμους του Συμπιλίδη στη Γευγελή, στο Μοναστήρι και στα Σκόπια.
Τα θέματα του κράτους λοιπόν απασχολούσαν τον Αντώνη Σαμαρά, στα δύσκολα χρόνια που ζούσε στις υπώρειες της Εκάλης ή στην Παναγιά την Κοσταναβαρινή στην Πύλο, «διασχίζοντας την προσωπική του έρημο». Νά ένα ακόμη κοινό σημείο με τον Λένιν, που πριν μπει στο «σφραγισμένο τραίνο» και επιστρέψει στη Ρωσία για να μεταμορφώσει το τσαρικό κράτος είχε ζήσει κι αυτός εξόριστος (στη Βιέννη). Λίγοι έμπιστοι (μεταξύ τους, ορισμένοι σύντροφοι της σημερινής ηγεσίας της ΔΗΜ.ΑΡ.) γνώριζαν το καλά κρυμμένο μυστικό. Ο ίδιος τηρούσε όλους τους συνωμοτικούς κανόνες και ξεγελούσε τους ανυποψίαστους δηλώνοντας ότι περνούσε την ώρα του παρατηρώντας κάδρα στα ντουβάρια (Αντώνης Σαμαράς, συνέντευξη στη “Wall Street Journal”, 26/07/2011: Πέρασα 11 χρόνια κοιτώντας τους τοίχους του σπιτιού μου ["I spent 11 years staring at the walls of my house"].
(Από τους αντιπάλους του όλη αυτή την εξέλιξη αντελήφθη πρώτος ο ακάματος ερευνητής των θεωριών συνωμοσίας Πάνος Καμμένος, εξ ου και η αναφορά του στη Βουλή ότι ο κ. Σαμαράς στα νιάτα του είχε ενταχθεί στη Β' Πανελλαδική, με αποτέλεσμα όλοι οι κάτω των πενήντα ετών συμπολίτες μας να αναρωτιούνται τι είπε, τι εννοεί, ποιο παρακλάδι των Νεφελίμ είναι, τέλος πάντων, αυτή η «Βήτα Πανελλαδική»;).
Κατόπιν όλης της παραπάνω προεργασίας, κανείς δεν πρέπει να απορεί για τον ιδεολογικό -τουλάχιστον- ζήλο με τον οποίο ο κ. Σαμαράς και οι άλλοι ερυθροφρουροί (με τη βοήθεια της τρόικας της νέας Διεθνούς, που αποτελεί μετεξέλιξη της Κομιντέρν, της Κομινφόρμ και της Κομεκόν) διαλύουν απ' άκρου σ' άκρο της χώρας τον κρατικό μηχανισμό, σαρώνοντας τις συντεχνίες των «λευκών» και τα πάσης φύσεως προνόμια της γραφειοκρατίας. Ήδη δεκάδες χιλιάδες «παράσιτα» εγκαταλείπουν από τις πόρτες και τα παράθυρα το Δημόσιο, θυμίζοντας τους τρομοκρατημένους κουλάκους την εποχή του λιμού στην Ουκρανία. Μεταξύ τους, ανώτατα στελέχη του προηγούμενου καθεστώτος, δικαστικοί, στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδας, στελέχη κρίσιμων υπηρεσιών, διπλωμάτες, στρατιωτικοί κ.λπ. η ραχοκοκαλιά, δηλαδή, του αστικού καθεστώτος.
Έκπληκτος ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί τον ταχύ σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Ελλάδας υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του κόκκινου τιμονιέρη Αντώνη. Η Ελλάδα, χάρη στον λενινιστή Σαμαρά (αλλά και στον αντεξουσιαστή Παπανδρέου και στον σταρχιδιστή Καραμανλή που προετοίμασαν τον δρόμο) μετατρέπεται σε δεύτερη Βουλγαρία. Ο Στουρνάρας, βέβαια, ως οπαδός της θεωρίας των σταδίων, ανθίσταται στην ιδέα να γίνουμε Βόρεια Κορέα (άμεσα). Μαζί με το κράτος μαραίνεται και ο ιδιωτικός τομέας. Οι μεγαλοκαπιταλιστές (αυτοί που θα έδιωχνε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο) μεταφέρουν τις έδρες των επιχειρήσεών τους. Οι μικρομπουρζουάδες (οι συνήθεις σύμμαχοι των μεγαλοαστών) εξολοθρεύονται. Οι ιδιοκτήτες (πριν τους τα πάρει ο Δραγασάκης) χάνουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες και μια νέα εποχή κοινοκτημοσύνης (για τους τοκογλύφους, τους σύγχρονους λαδέμπορους και τους «Αγοράζουμε χρυσά δόντια, λίρες και καδένες») ανατέλλει. Το αντεπαναστατικό λούμπεν προλεταριάτο (μετανάστες, εξαρτημένοι, άστεγοι, οροθετικές κ.λπ.) εγκαταλείπει κακήν κακώς τα κέντρα των πόλεων που ανακατέλαβε ο λαϊκός κομισάριος Δένδιας, «συμμαχώντας με τον διάβολο» Μιχαλολιάκο.
Χάρη στη ΜΕΠ (Μνημονιακή Οικονομική Πολιτική) εκατομμύρια άνεργοι είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για τα «σοβιέτ» των funds και τον «εξηλεκτρισμό» των venture capitals, δουλεύοντας, σα σταχανοβίτες στις νέες παραγωγικές υψικαμίνους του καθεστώτος. Προς αυτούς, τους άνεργους δηλαδή ο Σαμαράς απευθύνθηκε από το βήμα της... Δούμας (αυτής που σκοπεύει να καταργήσει η επαναστατική τρόικα και ο λαϊκός επίτροπος Αθανασίου) με ιδιαίτερα θερμά λόγια, σαν αυτά με τα οποία ο Λένιν προκαλούσε ρίγη επαναστατικού πυρετού στους εξαθλιωμένους στρατιώτες και ναύτες που επέστρεφαν από τα χαρακώματα του πολέμου. «Μόνο εμείς είμαστε η παράταξή σας» τους είπε. Λογική ακούστηκε σε όλους και αυτή η λενινιστικού τύπου αποστροφή του κ. Σαμαρά Πού αλλού θα μπορούσαν να ανήκουν οι άνεργοι αν όχι σε αυτούς που τους τριπλασίασαν; Πού αλλού θα μπορούσαν να ανήκουν οι εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι, οι άστεγοι, οι ανάπηροι χωρίς επιδόματα, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι νέοι με τον κατώτερο μισθό, οι καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα, αν όχι σε αυτούς που τους κατάντησαν έτσι; Ακόμη και τα αγέννητα χοροπήδησαν στις κοιλιές των μανάδων της από χαρά, γιατί κι αυτά δήλωσε ότι τα εκπροσωπεί ο Σαμαράς. Δεν είναι λίγο να παίρνεις ΑΦΜ από το μαιευτήριο.
Με τούτα και με τ' άλλα, δεν είναι τυχαίο που ο Σαμαράς συμπεριφέρεται λες και βιώνει τη δική του «έφοδο στους ουρανούς» (για συνομιλίες με τον Ύψιστο), ενώ φαντασιώνεται ότι πρωταγωνιστεί (ως άλλος Γουόρεν Μπίτι) στις «Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».
Βάστα, σύντροφε Αντώνη! Στην επόμενη διαδήλωση τα πλήθη στο Σύνταγμα θα σε ευγνωμονούν και θα σε αποθεώνουν με το σύνθημα: «Λαέ, θυμήσου, το χώμα που πατάς, λευτέρωσαν ο Άρης κι ο Αντώνης Σαμαράς».
