Ο Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία (7.7.2020): «Σας ζητώ να βάλετε τα δυνατά σας ώστε να μην διπλώσει ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης και να μην διπλασιαστούν τα βάρη στις πλάτες του ελληνικού λαού».
Και αλλού: «Μαθήματα ήθους και εντιμότητας δεν θα κάνουν σε εμάς τα ‘παπαγαλάκια’ των υπόδικων επιχειρηματιών».
Και αλλού: «Να υψώσουμε συλλογικά ισχυρό ανάχωμα στις επιθέσεις του παλιού πολιτικού συστήματος, που στόχο δεν έχουν τα στελέχη, αλλά, μέσω των στελεχών, το ίδιο το κόμμα, την ίδια την παράταξη».
Και αλλού: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε η Αριστερά που έμαθε να κυβερνάει, αλλά δεν ξέμαθε να παλεύει μαζί με τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τον λαό. Η Αριστερά που δεν ξέμαθε να παλεύει στους δρόμους του αγώνα για μια καλύτερη ζωή». («Η Αυγή», 8.7.2020).
Ο δυνατός πολιτικός λόγος με αυτό το περιεχόμενο ευθέως οδηγεί στην αναζήτηση των εξής θεμάτων: κόμμα, δηλαδή το πολιτικό υποκείμενο, το δημοκρατικό μέτωπο, οι επιθέσεις, οι δολοφονίες χαρακτήρων, οι διώξεις, τα ΜΜΕ.
Τα πολιτικά κόμματα εμφανίστηκαν μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα, συγκρότησαν μία από τις θεμελιώδεις οργανωτικές αρχές της σύγχρονης πολιτικής και αποτέλεσαν τον ζωτικό σύνδεσμο μεταξύ του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι ομοσπονδιακό κόμμα, δεν είναι ομοσπονδία κομμάτων, δεν είναι συνασπισμός κομμάτων, είναι ευρύτερη δημοκρατική, προοδευτική, αριστερή παράταξη - κόμμα.
Επομένως, ως αριστερό κόμμα και πολιτικό υποκείμενο χαρακτηρίζεται και δεσμεύεται κατ’ ελάχιστο, αλλά απολύτως για αλλαγή με τη μορφή πολιτικής και κοινωνικής μεταρρύθμισης και συνολικής οικονομικής μεταμόρφωσης με στόχο τη διεύρυνση της λαϊκής κυριαρχίας, επομένως της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, την καταπολέμηση των παλιών και νέων ανισοτήτων, τη δικαιότερη κατανομή τού πλούτου και τον δημόσιο χαρακτήρα και έλεγχο επί των κοινών αγαθών. Αντλεί δε τη στήριξή του κυρίως από τις τάξεις των φτωχών και μη προνομιούχων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία δεν μπορεί να είναι κόμμα μιας ολιγομελούς ηγετικής ομάδας και πολύ περισσότερο κόμμα αρχηγικό. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα ταίριαζε στην πολιτική διαδρομή και τα πολιτικά χαρακτηριστικά του Αλέξη Τσίπρα.
Με βάση τη στέρεα βούληση για ενίσχυση των δημοκρατικών και συμμετοχικών στοιχείων και διαδικασιών, ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία δεν μπορεί παρά να είναι κόμμα των μελών και των πολιτών. Τα μέλη, χωρίς εξαίρεση, μετέχουν ισότιμα και ισοδύναμα στη διαμόρφωση των αποφάσεων και στην εκλογή των καταστατικών οργάνων μέσω των αντιπροσώπων - συνέδρων.
Οι αριστεροί, προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες, εφόσον υπεύθυνα δηλώνουν τη δέσμευσή τους από τις ιδεολογικές, προγραμματικές και καταστατικές αρχές τού κόμματος, θα μπορούσαν να εκλέγουν τον πρόεδρο, να προεπιλέγουν τους υποψήφιους των βουλευτικών, περιφερειακών και δημοτικών εκλογών και τους υποψήφιους των ψηφοδελτίων Επικρατείας και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της τελικής απόφασης, ως προς τους υποψήφιους, επιφυλασσόμενης για τα όργανα του κόμματος και να μετέχουν στη διενέργεια εσωκομματικών δημοψηφισμάτων για μείζονα θέματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία θα είναι πάντοτε κόμμα των κοινωνικών κινημάτων και του ακτιβισμού. Σε κάθε Οργάνωση Μελών θα μπορούσε να λειτουργεί παράρτημα αρμόδιο να εισηγείται τη συμμετοχή στα εκτός κόμματος κοινωνικά κινήματα και στη συνακόλουθη ακτιβιστική δράση.
Η δυναμική του μετώπου
Προσφάτως παρατήρησα ότι μπροστά στον νεοφασιστικό νόμο «οργάνωσης και ρύθμισης» του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι δημιουργήθηκε στην κοινωνία και τη Βουλή άκρως αποφασιστικό και αποτελεσματικό μέτωπο των αριστερών δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά). Αυτή η μετωπική δυναμική δεν πρέπει να χαθεί. Οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Τσίπρας, Κουτσούμπας, Βαρουφάκης) θα μπορούσαν να σχηματίσουν τριμελή επιτροπή, προεδρευόμενη από πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης, η οποία, σε συνεννόηση μαζί τους, θα αποφασίζει την κοινή κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δράση μόνο για τα ζητήματα όπου τα τρία κόμματα, και βεβαίως οι τρεις εκπρόσωποί τους στην επιτροπή, συμφωνούν. Και αυτά τα ζητήματα οπωσδήποτε θα αυξάνονται σε ένα δημιουργούμενο πολιτικό σύστημα αυταρχισμού, επιβολής και καταστολής.
Το κυβερνητικό κράτος και παρακράτος σχεδιάζει και μεθοδεύει, ως πολιτική τακτική και στρατηγική, τη δολοφονία χαρακτήρων και τις διώξεις πολιτικών και μη πολιτικών προσώπων.
Οι επιθέσεις κατά των κορυφαίων στελεχών Δημήτρη Παπαδημούλη και Νίκου Παππά είχαν και έχουν ως σκοπό και στόχο, μεταξύ άλλων βεβαίως, τη δημιουργία προβλήματος εσωτερικής αντιπαλότητας και σύγκρουσης στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Μέθοδος ικανή να αποδυναμώσει την αντιπολιτευτική δράση και την αναγκαία συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων (Βλ. Θανάσης Καρτερός, «Ο λιθοβολισμός του Νίκου Παππά», «Η Αυγή», 12.7.2020).
Οι επιθέσεις και οι διώξεις κατά των Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και Ελένης Τουλουπάκη είχαν και έχουν ως σκοπό και στόχο κανένα πολιτικό ή δικαστικό πρόσωπο να έχει στο μέλλον το αναγκαίο θάρρος και την απαραίτητη θεσμική εγγύηση για να ερευνήσει θέματα διαφθοράς στα οποία εμπλέκονται ενδεχομένως πολιτικά στελέχη. Γύρω από τους Παπαγγελόπουλο, Τουλουπάκη και τους υπό δίωξη και απειλούμενους δημοσιογράφους (μεταξύ αυτών Γιάννα Παπαδάκου και Κώστας Βαξεβάνης) τα δημοκρατικά και προοδευτικά κόμματα οφείλουν να υψώσουν τείχη άμυνας και προστασίας. Να δημιουργήσουν, δηλαδή, αδιαπέραστη λαϊκή ασπίδα. Όπως στην υπόθεση Γρηγόρη Λαμπράκη, για να θυμηθούμε την πολιτική και δικαστική ηρωική ιστορία του τόπου μας.
Η επιχειρούμενη απόπειρα εκτροπής από τις θεμελιώδεις αρχές και λειτουργίες του συντάγματος και του πολιτεύματος έχει ως κεντρικό μοχλό τα πλήρως και απολύτως ελεγχόμενα ΜΜΕ. Σ’ αυτό το πεδίο θα εξελιχθεί η μάχη. Και μόνο αν αυτή κερδηθεί, η χώρα θα μπει και πάλι σε πορεία ανατροπών και νέων δημοκρατικών, προοδευτικών και κοινωνικών προοπτικών και κατακτήσεων (Βλ. Βασίλης Πάικος, «Σωστός πολίτης, ο ενημερωμένος πολίτης - που λέει ο λόγος...», «Η Αυγή» της Κυριακής, 12.7.2020).
* Ο Κώστας Ζώρας είναι ομότιμος καθηγητής, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
