Όπως όλοι οι Ουρουγουανοί, μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα πολύ καλά, ήμουν χάρμα οφθαλμών, αλλά στον ύπνο μου. Ξύπνιος ήμουν ο χειρότερος στραβοκλότσης που είχε περάσει από τις αλάνες της χώρας μου.

Ούτε ως οπαδός έλεγα και πολλά πράγματα. Ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και ο Χούλιο Σέζαρ Αμπάντιε έπαιζαν στην Πενιαρόλ, δηλαδή στο εχθρικό στρατόπεδο. Ως καλός οπαδός της Νασιονάλ, έκανα ό,τι μπορούσα για να τους μισήσω. Αλλά ο Πέπε Σκιαφίνο με τις αριστουργηματικές του πάσες οργάνωνε το παιχνίδι της ομάδας του θαρρείς και έβλεπε το γήπεδο από το ψηλότερο σημείο του πύργου του σταδίου και ο μαύρος Αμπάντιε γλιστρούσε τη μπάλα κατά μήκος της γραμμής του πλαγίου τρέχοντας με εξαιρετική ταχύτητα, λικνιζόμενος χωρίς να αγγίζει την μπάλα ή να σκοντάφτει πάνω σε αντιπάλους. Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω αλλιώτικα από το να τους θαυμάζω, ακόμα και να τους χειροκροτήσω αισθανόμουν την ανάγκη.

Πέρασαν τα χρόνια και κατέληξα να αποδεχτώ την ταυτότητα μου: δεν είμαι τίποτα παραπάνω παρά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Περιφέρομαι στον κόσμο με το καπέλο στο χέρι και παρακαλάω στα γήπεδα:

– Ο Θεός να σας έχει καλά, ένα καλό παιχνίδι.

Και όταν παίζεται καλό ποδόσφαιρο, είμαι πανευτυχής για το θαύμα, χωρίς να νοιάζομαι ποια είναι η ομάδα ή η χώρα που το παίζει.

Εντουάρντο Γκαλεάνο (3/9/1940 – 13/4/2015)

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο άφησε σήμερα τα ξημερώματα (σ.σ.: πριν 2 χρόνια) την τελευταία του πνοή σε ένα νοσοκομείο του Μοντεβιδεο. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στους πνεύμονες. Παρ’ όλο που δεν κατάφερε να γίνει ποτέ ποδοσφαιριστής, όπως ήθελε μικρός, πρόσφερε στο ποδόσφαιρο πολλά περισσότερα απ’ όσα έχουν προσφέρει αρκετοί εκ των πιο γνωστών αστέρων του. Χωρίς αυτόν δεν θα μαθαίναμε πιθανόν ποτέ την ανατριχιαστική σύντομη ιστορία του Βεβέλ Γκαρθία, δεν θα φανταζόμασταν ποτέ το απίστευτο γκολ του Ελένο ντε Φρέιτας απέναντι στη Φλαμένγκο, δεν θα διαβάζαμε πιθανόν ποτέ την συγκινητική διήγηση του Οσβάλντο Σοριάνο για μια επίσκεψη του σε ένα σούπερ μάρκετ, δεν θα έμπαιναν ποτέ και από κανέναν οι παρακάτω λέξεις στην ίδια πρόταση με αυτή τη συγκεκριμένη σειρά: «Ευτυχώς εμφανίζονται ακόμα στα γήπεδα, μολονότι αυτό συμβαίνει περιστασιακά, μερικοί ξεδιάντροποι βρομιάρηδες που κάνουνε του κεφαλιού τους και διαπράττουν το κακούργημα να τριπλάρουν όλη την αντίπαλη ομάδα, το διαιτητή και το κοινό, μόνο και μόνο για αγνή απόλαυση του κορμιού που ξεχύνεται στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας«.

O Εντουάρντο Γκαλεάνο δεν κατάφερε να γίνει ποδοσφαιριστής αλλά αγάπησε και ύμνησε το ποδόσφαιρο τόσο ξεχωριστά που το όνομα του θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με το ομορφότερο παιχνίδι αυτού του κόσμου. Κι αν υπάρχει ποδοσφαιρικός παράδεισος, θα είναι τώρα κάπου εκεί, αραχτός σε μια κερκίδα δίπλα στον θρυλικό συμπατριώτη του Ομπντούλιο Βαρέλα και θα συζητάνε για θέματα δύσκολα όπως η «ποδοσφαιρική ομορφιά», η «αξιοπρέπεια», το Ουρουγουανικό «garra», και για εκείνη τη μέρα που ένας παίκτης κράτησε όρθια μια ομάδα, μπροστά σε 200.000 εκστασιασμένους αντιπάλους οπαδούς.