Τι μου άρεσε στην ταινία:

Είναι απροκάλυπτα ταξική. Το σενάριο φιλοδοξεί να εξιστορήσει μια καπιταλιστική εποποιία. Κατά τη γνώμη μου το καταφέρνει. Είναι μεγάλη σε διάρκεια (δυο ώρες και σαράντα λεπτά περίπου) αλλά δικαιολογημένα. Ξεδιπλώνει έναν ανελέητο κόσμο όπου οι άνθρωποι σταδιακά απογυμνώνονται από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα -αγάπη, έρωτα, φιλία, συμπόνοια.

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας κινούνται μόνο από την επιδίωξη του χρήματος και της εξουσίας, τα άλλα είναι απλώς προσχήματα. Οι δήθεν αναστολές του Μαουρίτσιο, επικεφαλής για μια περίοδο του Οίκου Μόδας Γκούτσι, είναι προσχηματικές. Η Πατρίτσια, η ερωμένη και κατόπιν γυναίκα του, τον κινητοποιεί προς το πεπρωμένο του, γιατί ακριβώς το διακύβευμα (η εξουσία) τον συνέχει και τον ίδιο. Το πετρωμένο του είναι και το χρήμα και η εξουσία, χωρίς ιεράρχηση μεταξύ τους.

Οι ηθοποιοί είναι καταπληκτικοί, με αποθέωση την πρωταγωνίστρια.

Η εκπληκτική Lady Gaga δίνει ρέστα στο ρόλο της. Το αποτέλεσμα της εκπληκτικής performance είναι βάθος στο ρόλο, στο χαρακτήρα. Η γυναίκα όχι ως femme fatale, ούτε ως άβουλο θύμα μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, αλλά ως δυναμικός παράγοντας της κοινωνίας, ως δρών παράγων, εξουσιαζόμενη και εξουσιάστρια ταυτόχρονα, δηλαδή μια από μας (από το ανθρώπινο είδος), χωρίς φυλετική διάκριση. Η Lady Gaga στην ταινία είναι μια σύγχρονη τροποποίηση της Λαίδη Μάκβεθ. Οι συσχετίσεις εμφανείς. Οι μάγισσες στον Σαίξπηρ, η χαρτορίχτρα στην ταινία. Σε αντίθεση με την Λαίδη Μάκβεθ, η  Lady Gaga [η γυναίκα του Μαουρίτσιο] δεν έχει καμιά τύψη, το μόνο κίνητρό της είναι το χρήμα και η εξουσία. Επομένως, ως προς τι τύψεις; Ο άνδρας της [ναι, ο δικός της άνδρας, η ιδιοκτησία της, η δική της επινόηση και δημιουργία] δεν υποτάσσεται σε κάποια δήθεν «σκοτεινά [γυναικεία] κόλπα», την ακολουθεί γιατί και σε αυτόν, το ίδιο είναι το ζητούμενο. Χρήμα και εξουσία. Μαζί, χορεύοντας ένα βαλς για δυο, οδεύουν στο χαμό τους.

Το τέλος κάθε άλλο παρά ηθικοπλαστικό. Η αναζήτηση του χρήματος και της εξουσίας είναι μια αυτοκαταστροφική διαδικασία. Φτάνεις στην κορυφή του κόσμου καταστρέφοντας και τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Μέση οδός δεν υπάρχει. Άλλωστε αυτό είναι καπιταλισμός: ο ανταγωνισμός της αγοράς είναι κανιβαλισμός. Ο ένας τρώει τον άλλο. Τέλος.