Αν αυτό που αποκαλούμε στη δημοσιογραφική πιάτσα, «είδηση» είναι μια διαμεσολαβημένη πραγματικότητα, που φτάνει μέχρι τον πολίτη - καταναλωτή ως μορφή (γραπτής ή τηλεοπτικής) δραματουργίας, το «όπως πραγματικά συνέβη» δεν είναι παρά φληνάφημα: η δραματουργία, ένα ψευδογεγονός δηλαδή, αντικαθιστά κάθε φορά τα συμβάντα και αποτελεί την είδηση καθεαυτή. Εξαρτάται δε απολύτως από τους διαμεσολαβητές, οι οποίοι, πάμπολλες φορές, με δημιουργική κοπτοραπτική, πασάρουν ως αλήθεια τη στρέβλωση που τους συμφέρει. Και, φυσικά, οι κατά Γκράμσι μόνιμοι προσηλυτιστές επιδίδονται στην εξαπάτηση της κοινής γνώμης με απαράλλακτο τρόπο, είτε ασκούν συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση.
Η μικρή ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ είναι ενδεικτική: τα ίδια ακριβώς κέντρα, που πριν από την αλλαγή της κυβέρνησης, το ’15, έριχναν νερό στο μύλο του προπαγανδιστικού αντιαριστερού παραληρήματος, απροκάλυπτα συντασσόμενοι με τη (δεξιά) συγκυβέρνηση, το ίδιο κάνουν και σήμερα, αλλά από την ανάποδη. Υπηρετώντας το ίδιο αφεντικό, ασκούν αντιπολίτευση με, αριστοτεχνικά ενίοτε φτιαγμένα, ψευδογεγονότα, τα οποία τις περισσότερες φορές κινούνται στο χώρο της παραπολιτικής και συμπληρώνονται με τετριμμένες ηθικολογίες.
Τελευταίο αλλά απολύτως ενδεικτικό παράδειγμα, αυτό με την κατακαημένη μουσικό του ΟΑΣΑ και τον περιβόητο μισθό των 3.900 μισθό. Το ειδησάριον προβλήθηκε από δεκάδες ΜΜΕ και, επί μέρες, έως ότου απαντήσει ο ΟΑΣΑ, ουδείς ανέφερε ότι το ποσό αφορούσε το σύνολο των μεικτών αποδοχών για σύμβαση μόλις τριών μηνών. Στη συνείδηση των πολλών, τούτο καταγράφηκε ως μισθός μηνιαίος, με σύμβαση αορίστου. Η στρέβλωση δια της απόκρυψης δημιούργησε μια νέα αλήθεια, ένα αληθινό ψευδογεγονός –οξύμωρο αλλά πραγματικό το σχήμα-, εξαπατώντας ακόμα και τους υποψιασμένους.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά, ηχηρά παρόμοια. Όπως, ας πούμε, το ότι εκείνοι που λοιδορούσαν κι απαξίωναν κάθε διαμαρτυρόμενη κοινωνική ομάδα, φτιάχνουν τώρα απεργιακά δελτία από τη μια, ενώ, από την άλλη επιδίδονται στο σχιζοειδές φαινόμενο, και απεργοσπασία και εργοδοτικός συνδικαλισμός.
Το μεγάλο, δυσεπίλυτο, πρόβλημα είναι πως η κοινωνία γενικώς δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να σπάσει δια παντός τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν συνειδήσεις. Τους γυρνά ενίοτε την πλάτη, από την περιρρέουσα λάσπη όμως, πάντα κάτι μένει. Το μικρό πρόβλημα, που επιλύεται, είναι οι περισσότερο υποψιασμένοι, και κεκαυμένοι από τέτοιες λογικές, να πάψουν να τις σιγοντάρουν, επειδή βρίσκονται, πρόσκαιρα και μόνον, στην ίδια μεριά του ποταμού.
Δουλειά κάθε αριστερού, αλλά και κάθε δημοκράτη, είναι να καταδεικνύει και να στηλιτεύει όποια μορφή αναυθεντικότητας κυκλοφορεί στην πιάτσα.
