(φωτογραφία αρχείου)
Συναντήσαμε τον Νίκο Κούε (Nico Cue) για μία συνέντευξη «στο πόδι» (φορτωμένο το πρόγραμμά του, βλέπετε), στο περιθώριο της εκδήλωσης που διοργάνωσε την Τρίτη 21/5 το Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, με θέμα: «το Εργατικό Κίνημα απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά στην Ευρώπη».
Ο μεταλλεργάτης, πρώην Γ.Γ. της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Βελγίου, γιος πολιτικών προσφύγων από την Ισπανία (απ' όπου η οικογένειά του έφυγε για να γλιτώσει από τη δικτατορία του Franco), διεκδικεί, εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της Ε.Ε., μαζί με τη Σλοβένα Βιολέτα Τόμιτς.
Ο Νίκο Κούε μίλησε στο Left.gr και τον Τάσο Γιαννόπουλο για την υποψηφιότητά του, την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ευρώπη, τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσει το εργατικό κίνημα, αλλά και την ανάγκη θέσπισης ενός ευρωπαϊκού κατώτατου μισθού (σ.σ.: που θα πρέπει να ισοδυναμεί με το 60% του μέσου μισθού σε κάθε χώρα), προκειμένου να μειωθεί το αυξανόμενο εισοδηματικό κενό της Ένωσης:
Η λέξη συνδικαλιστής στην Ελλάδα, ειδικά αν κάποιος παρακολουθήσει τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το Λόγο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων, θεωρείται βρισιά. Γιατί ένας συνδικαλιστής διεκδικεί την προεδρία της Κομισιόν, τι έχει να προτείνει στους πολίτες της Ευρώπης;
Δεν είναι ο συνδικαλιστής που θέλει να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν. Είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που θέτει ως υποψήφιο έναν συνδικαλιστή. Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ήθελε ως υποψήφιο έναν άνθρωπο που έρχεται μέσα από την κανονική ζωή, την καθημερινότητα και όχι έναν πολιτικό που είναι μέρος αυτού που αποκαλούμε «σύστημα» και ελίτ.
Πρόσφατα προβλήθηκε και στην Ελλάδα η ταινία «En Guerre» («Σε Πόλεμο»), στην οποία βλέπουμε μία μεγάλη πολυεθνική να κλείνει ένα εργοστάσιό της στη Γαλλία διότι μετέφερε την παραγωγή σε άλλη χώρα, όπου οι μισθοί είναι πολύ χαμηλότεροι. Τι απαντήσεις μπορεί να δώσει το εργατικό κίνημα και η Αριστερά στην Ευρώπη απέναντι στο Κεφάλαιο που μεταφέρει τις δραστηριότητές του αλλού, είτε για φορολογικούς, είτε για λόγους «εργατικού κόστους»;
Πρόσφατα υπήρξε μία πρόταση που προήλθε από το Ευρωκοινοβούλιο, πρόταση η οποία βασίστηκε σε μελέτη αναφορικά με όλες τις επιχειρήσεις που είχαν μεταφέρει τις δραστηριότητές τους σε άλλες χώρες, εντός της Ε.Ε. Από τις 1.300 περίπου που είχαν κάνει τη μεταφορά αυτή, οι 800 το έπραξαν για οικονομικούς λόγους (φορολογία και μισθούς). Η Κομισιόν πήρε την πρόταση των ευρωβουλευτών, αλλά τελικά η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή από το Συμβούλιο της Ευρώπης και άρα δεν προχώρησε το εν λόγω σχέδιο.
Υπάρχει ένα παράδειγμα: όταν ο Μίταλ (σ.σ.: Arcelor Mittal) είχε έρθει να αγοράσει όλη τη Χαλυβουργία στην Ευρώπη, κάναμε ως συνδικάτα έναν μεγάλο αγώνα, με αλληλεγγύη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να μην κλείσει ούτε μία υψικάμινος στην Ευρώπη. Ανοίξαμε διάλογο με το εργατικό κίνημα σε πολλές χώρες αι για 3 χρόνια είχαμε καταφέρει να μη σταματήσει να λειτουργεί ούτε μία υψικάμινος. Μετά ήρθε η κρίση και οι αντιστάσεις μας κάμφθηκαν.
(Ο Ν. Κούε, δεύτερος από αριστερά στο πάνελ, όπου συμμετείχαν επίσης η Γ. Λαζαροπούλου, η Κ. Κούνεβα και ο Γ. Πετρόπουλος, ενώ συντόνισε ο Γ. Τοπαλιάν)
Αυτές τις ημέρες στη χώρα μας απεργούν οι εργολαβικοί στη ΔΕΠΑ. Ποια η θέση η δική σας και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για το καθεστώς αυτό, τι πρέπει να γίνει για όλο αυτόν τον κόσμο που εργάζεται και ζει στην επισφάλεια στην Ενέργεια αλλά και σε πολλούς ακόμα κλάδους;
Υπάρχει μία συγκεκριμένη ευρωπαϊκή Οδηγία για τις υπηρεσίες την οποία πρέπει να αλλάξουμε, καθώς επιτρέπεται ακόμα και η ενοικίαση εργαζόμενων από άλλα κράτη, φαινόμενο που βλέπουμε, μεταξύ άλλων, στο Βέλγιο. Θεωρώ ότι, σε μία περίοδο που δίνουμε μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής και για την προστασία του περιβάλλοντος, πρέπει οι δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν σχέση με την Ενέργεια να παραμείνουν δημόσιες και να προσλαμβάνουν απευθείας τους εργαζόμενούς τους και όχι μέσω εργολάβων.
Στην Ελλάδα έχει κορυφωθεί η κρίση στο τριτοβάθμιο επίπεδο του συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ) και με αφορμή την εξέλιξη αυτή τίθεται το ερώτημα για το τι οφείλει να κάνει το εργατικό κίνημα για να ανασυγκροτηθεί και, κυρίως, για να μπορέσει να προσελκύσει τον κόσμο της Εργασίας, να κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων, σε μία συγκυρία που η ακροδεξιά αποτελεί κίνδυνο σε όλη την Ευρώπη.
Πρέπει ο ελληνικός συνδικαλισμός να αλλάξει δραστικά γιατί θα πέσει σε αδιέξοδο αν συνεχίσει ως έχει. Βέβαια, η ίδια ερώτηση πρέπει να γίνει σε όλα τα συνδικάτα της Γηραιάς Ηπείρου διότι τα μέλη των συνδικάτων μειώνονται σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να είμαστε παρόντες καθημερινά μέσα στις επιχειρήσεις, τα συνδικάτα πρέπει να είναι παρόντα στους καινούργιους κλάδους, όπως η πληροφορική.
Πρέπει επίσης να προστατεύσουμε τους ντελίβερι, τους εργαζόμενους στα ταξί που απειλούνται από την Uber. Υπάρχουν πολλοί νέοι κλάδοι στους οποίους το συνδικάτο πρέπει να επενδύσει στους εργαζόμενους. Πρέπει να είμαστε πολύ πιο μαχητικοί στο θέμα των γυναικών στην Εργασία, διότι αυτές είναι που πληρώνουν πολλές φορές το λογαριασμό, πρέπει να ξαναστήσουμε τον συνδικαλισμό σε πολλούς κλάδους από τους οποίους αυτή τη στιγμή απουσιάζει.
Ευρωπαϊκός κατώτατος μισθός: έχει πέσει ήδη στο τραπέζι. Τι προτείνει η Ευρωπαϊκή Αριστερά;
Πρέπει να γίνει, πρέπει να θεσπιστεί καθώς θα αποτελέσει άμυνα απέναντι στην κρίση και όπλο ενάντια στους πολύ χαμηλούς μισθούς. Έχουμε αυτή τη διεκδίκηση μέσα από την Eυρωπαϊκή Ομοσπονδία Συνδικάτων, η οποία απαιτεί 14 ευρώ μικτά την ώρα ως χαμηλότερη αμοιβή. Αλλά αυτό φυσικά θα προσαρμοστεί σε κάθε κράτος - μέλος, με βάση τον μέσο μισθό. Η διεκδίκηση αυτή είναι η βάση για να διεκδικήσουμε ένα μοντέλο κατώτατου μισθού για όλους τους εργαζόμενους στην Ευρώπη.
Με τέτοια αιτήματα μπορούμε να δώσουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους που πληρώνονται με τους κατώτατους μισθούς να έχουν μία αξιοπρεπή ζωή. Και η συνυποψήφιά μου, η Τόμιτς δίνει πραγματικά έναν μεγάλο αγώνα σε αυτόν τον τομέα.
(το βίντεο με το οποίο το ευρωκοινοβούλιο παρουσιάζει στους ψηφοφόρους της Ευρώπης τον Nico Cue)
