Σε τρία σημεία της Παλαιάς Διαθήκης εμφανίζεται μια μυστηριώδης λέξη απo την αβεστική γλώσσα (ένα αρχαίο περσικό ιδίωμα):
pairidaēza.
Οι αρχαίοι Έλληνες το μετέφρασαν παράδεισος, οι Ρωμαίοι paradīsus, μετά πέρασε στις ευρωπαϊκές γλώσσες, για παράδειγμα, γαλλικά paradis, γερμανικά Paradies και αγγλικά paradise.
Παράδεισος…
…το όνομα του χαμένου εκείνου τόπου όπου ο άνθρωπος ήταν ευτυχισμένος.
Ο μύθος της χαμένης ευτυχίας, του χαμένου «τόπου», δεν περιορίζεται σε εβραϊκές πηγές, αποτελεί μέρος ενός συμπλέγματος μύθων που απλώνεται σε όλες τις ακτές της Μεσογείου. Kαι ακόμα μακρύτερα, ως την Ασία.
Τι είναι αυτός ο μυστηριώδης «Κήπος της Εδέμ»; Ο Γκιλγκαμές, Βαβυλώνιος ήρωας, βρήκε αυτόν τον ευτυχισμένο κόσμο κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεων του, άλλα έχασε το μαγικό λουλούδι που φύτρωνε εκεί και έτσι δεν μπόρεσε να ξαναβρεί ποτέ το δρόμο του. Οι Εβραίοι συνέδεαν την πίστη τους στην έλευση του Μεσσία με την ελπίδα ότι θα ξανάφερνε τις αρετές που είχε ο άνθρωπος σ’ εκείνη τη χαμένη εποχή. Κάποιοι συνδέουν τον Καρλ Μαρξ και την επιστημονική (;) θεωρία του για την αταξική κοινωνία και τον κομμουνισμό με τους μύθους για τον χαμένο Παράδεισο.
Ο μύθος του Παραδείσου, στις εξω-βιβλικές αναφορές, περιγράφει μια κοινωνία από ίσους. Το «εγώ» δεν ξεχώριζε εντελώς από το «εσύ». Ήταν ένας κόσμος χωρίς τάξεις, κάστες και αξιώματα. Ένας κόσμος χωρίς πάθος, άλλα και χωρίς μοναξιά. Δεν υπήρχε ούτε εξουσία ούτε αρχομανία, ούτε τάξη ούτε υποταγή, ούτε διαταγές ούτε υπακοή. Ήταν ένας κόσμος χωρίς φτωχούς και πλούσιους, πιστωτές και οφειλέτες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Δεν υπήρχε ούτε δίνω ούτε παίρνω.
Θυμήθηκα το χαμένο Παράδεισο χτες στην παραλία του Εδέμ, στην Ποσειδώνος, βλέποντας δυο μικρά αγοράκια, ένα λευκό και ένα μαύρο, να παίζουν στην παραλία με τα κουβαδάκια τους.
Σκέφτηκα: στον (ου)τόπο του Παραδείσου όλα τα λουλούδια θα άνθιζαν ανεμπόδιστα. Βλέποντας τα δυο παιδάκια να παίζουν αισθάνθηκα ότι η ουτοπία θα μπορούσε να είναι τόσο..
…μα τόσο κοντά.
