Αλήθεια, τι ισχύει; Είναι αστυνομικοί ή είναι μπάτσοι; Είναι όλοι το ίδιο; Ακόμη και εδώ, ισχύει η διαπίστωση ότι όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Παντού υπάρχουν καλοί και κακοί. Το ίδιο και στην αστυνομία.
Η ιστορία «θυμάται» και καταγράφει πάντα τους μπάτσους και όχι τους αστυνομικούς. Και είναι εύλογο γιατί οι πράξεις των μπάτσων είναι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, κοινωνικά μη αποδεκτές και κατακριτέες ενώ οι πράξεις των σωστών αστυνομικών θεωρούνται δεδομένες. Στην Ελλάδα, η ιστορία κατέγραψε ανεξίτηλα στη μνήμη της τους μπάτσους που χτύπησαν βάναυσα την Σταματίνα Κανελλοπούλου (ετών 21) στις 16/11/1980, στην διάρκεια της πορείας για το πολυτεχνείο, προκαλώντας τον θάνατο της. Τους μπάτσους, που την ίδια μέρα, στην ίδια πορεία, προκάλεσαν τον θάνατο του Ιάκωβου Κουμή (ετών 24), με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τον μπάτσο, που πάλι σε πορεία για την επέτειο του πολυτεχνείου στις 16/11/1985, δολοφόνησε με μία σφαίρα στο κεφάλι τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά. Δεν ξεχνά, όμως, και τους δύο μπάτσους που δολοφόνησαν πυροβολώντας και σκοτώνοντας, άνευ λόγου και αιτίας όπως αποδείχθηκε στο δικαστήριο, τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο στις 6/12/2008.
Δεδομένο και κοινώς αποδεκτό ότι η αστυνομία, εδώ και χρόνια, περνά κρίση ταυτότητας. Στους κόλπους της «κρύβονται» πολλοί φασίστες και ρατσιστές, οι οποίοι, ευκαιρίας δοθείσης, αποδεικνύουν ή σωστότερα επανεπιβεβαιώνουν στον εαυτό τους, τις μισαλλόδοξες απόψεις που έχουν προς συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, όπως οι αριστεροί, οι πρόσφυγες και μετανάστες, τα αναρχοκομμούνια, οι ομοφυλόφιλοι. Ας μην ξεχνάμε, ότι στις εκλογές του 2014 και του 2015 πάνω από τους μισούς αστυνομικούς (50%+) ψήφισε το φασιστικό, ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Το γεγονός αυτό, στέκεται ως ισχυρός υποστηρικτής σε όσους θεωρούν ότι η αστυνομία αποτελείται μόνο από μπάτσους. Από επικίνδυνους για την κοινωνία και την ασφάλεια ανθρώπους. Οξύμωρο; Μπορεί, μα δεν παύει να είναι η αλήθεια. Το αρμόδιο όργανο για την ασφάλεια των πολιτών, συχνά αποτελεί όργανο ανασφάλειας και τρόμου.
Είπαμε όμως ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και αυτό είναι αλήθεια. Όχι, η αστυνομία δεν αποτελείται μόνο από μπάτσους αλλά έχει και αστυνομικούς. Ανθρώπους που δρουν με γνώμονα το συμφέρον και την προστασία όλων των πολιτών. Που συλλαμβάνουν εγκληματίες, δολοφόνους, παιδόφιλους, παιδεραστές. Κλάδοι όπως η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και η δίωξη ναρκωτικών έχουν προσφέρει τα μέγιστα στην κοινωνική ευημερία και έχουν σώσει ζωές, μάλιστα πολλές ζωές νέων ανθρώπων ακόμη και παιδιών.
Προσωπική επιλογή του κάθε υπαλλήλου στην ελληνική αστυνομία είναι να διαλέξει στρατόπεδο. Θέλει να είναι με τους αστυνομικούς ή με τους μπάτσους; Θέλει να σώζει και να προστατεύει ή να δέρνει και να βασανίζει; Οι επιλογές του καθενός, καθορίζουν και το ποιος πραγματικά είναι. Και ας αφήσουν κάποιοι τις δικαιολογίες.
Αγαπημένη «καραμέλα» αστυνομικών, κυρίως ΜΑΤατζήδων, ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2010-2014, με την βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση, το κίνημα των αγανακτισμένων και τους χιλιάδες που διαδήλωναν με την οργή να ξεχειλίζει εξαιτίας της αβεβαιότητας του αύριο, ήταν πως η αστυνομία δεν ψηφίζει τους νόμους και πως κάνει απλά την δουλειά της. Και ποια είναι αυτή η δουλειά; Να δέρνει οικογενειάρχες, συνταξιούχους και νέους; Όχι φίλε. Όταν ξέρεις ότι σε στέλνουν για να επιβάλεις την τάξη διά της ξυλούσης, τυφλά, απέναντι σε ότι και όποιον συναντήσεις και το δέχεσαι, τότε γίνεσαι συνένοχος σε αυτό που, όπως λες, δεν ψήφισες. Τότε γίνεσαι, απολύτως εκούσια, πιόνι στην πολιτική και κυβερνητική σκακιέρα.
Πρόσφατα όλος ο πλανήτης θορυβήθηκε από την δολοφονία του George Floyd στην Αμερική από έναν μπάτσο. Το i can’t breathe ακούστηκε και γράφτηκε παντού, σε κάθε άκρη της γης. Αν ήταν μία ακόμη δολοφονία μαύρου από λευκό αστυνομικό ίσως παιρνούσε στα ψιλά γράμματα. Ήταν τέτοιο το εξουσιαστικό γόνατο και η μανία του μπάτσου-δολοφόνου που ένα ΦΤΆΝΕΙ ΠΙΑ σκέπασε τον κόσμο. Ξέσπασαν βίαιες διαδηλώσεις με ένα τυφλό και οργισμένο μένος, κατά όσων φορούν την αστυνομική στολή και υπηρετούν το ρατσιστικό και εξουσιαστικό κράτος.
Οι εντολές των αστυνομικών προφανώς να επιβάλλουν και να επαναφέρουν την τάξη. Η επιθυμία τους, θα περίμενε κανείς πως θα ήταν να απαντήσουν, όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα (ξύλο, ξύλο, ξύλο) στις λεκτικές και σωματικές επιθέσεις που δέχονταν από τους διαδηλωτές, αυτό ακριβώς που κάνουν και οι δικοί μας κάθε φορά που αισθάνονται θιγμένοι. Κι όμως, στην Αμερική, σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρήσαμε κάτι διαφορετικό και ελπιδοφόρο. Στο Μαϊάμι, στην Μινεάπολη και σε άλλες περιοχές των ΗΠΑ, οι αστυνομικοί στάθηκαν απέναντι από τους διαδηλωτές και αντί να τους ξυλοφορτώσουν, γονάτισαν, προσευχήθηκαν στην μνήμη του θύματος και ζήτησαν συγχώρεση. Αυτό αποδεικνύει ότι ναι, είναι προσωπική επιλογή του καθενός το αν θα υπακούσει στις εντολές ή θα βάλει την προσωπική και κοινωνική αξιοπρέπεια και τιμή πάνω απ’ αυτές.
Στην χώρα μας, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, αντί να προωθηθεί ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας, υποστηρίχθηκε πολιτικά η αστυνόμευση της δημοκρατίας. Η κυβέρνηση αγαπά τους μπάτσους. Άλλωστε κάνουν και την βρώμικη δουλειά. Τρομοκρατούν, φοβίζουν, διαλύουν συγκεντρώσεις. Σπέρνουν στην κοινωνία το αίσθημα της μη αντίδρασης γιατί έτσι και τολμήσεις να αντιδράσεις θα στις βρέξουν. Η επανασύσταση της ομάδας Δέλτα, γνωστής για τις βίαιες και μπατσικές πρακτικές της, σε συνδυασμό με την πολιτική βούληση και εντολή εκκαθάρισης «σκουπιδιών» (δήλωση αστυνομικού Σταύρου Μπαλάσκα για τους πρόσφυγες) και την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, μας φανερώνουν το πραγματικό πρόσωπο που επιθυμεί η κυβέρνηση για το αστυνομικό σώμα. Την μεγάλη των μπάτσων σχολή, στην κυριολεξία.
Εν κατακλείδι, το τσουβάλιασμα είναι σίγουρα άδικο. Ναι υπάρχουν μπάτσοι, ναι υπάρχουν αστυνομικοί. Ίσως το ποιοι είναι περισσότεροι να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τις τακτικές και την πολιτική που ακολουθείται. Ο χώρος της αστυνομίας πρέπει να αλλάξει. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι (βλέπε υπουργό Χρυσοχοΐδη να κλείνει τα μάτια στην ασύστολη και αναιτιολόγητη αστυνομική βία του τελευταίου καιρού). Επίσης, η ουρά του ψαριού πρέπει να αντιληφθεί, πως φορτώνοντας τις ευθύνες των πράξεων της στους εκάστοτε ανωτέρους της, υποτιμά τον εαυτό της και δικαιώνει όσους κάνουν λόγο για «σκυλιά». Όμως, ακόμη και τα σκυλιά έχουν βούληση. Σε όποια πλευρά και αν βρίσκεσαι, είτε του αστυνομικού είτε του μπάτσου, να έχεις κατά νου ότι «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά η ντροπή δεν είναι δουλειά).
