Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ισχυρότερο αριστερό κόμμα στην Ευρώπη, βρίσκεται μπροστά σε ένα διπλό καθήκον: να αδράξει μια κρίσιμης σημασίας ευκαιρία και να ανταποκριθεί σε μια κομβική πρόκληση. Μιλάμε για ένα στοίχημα που αφορά στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού, μαζικού, ριζοσπαστικού μετώπου στη βάση ενός αξιόπιστου, εφικτού, προγραμματικού λόγου. Στόχος ένας νέος οδικός χάρτης για μια κυβερνώσα προοδευτική παράταξη, με όρους δημοκρατίας και ισότητας ως αντίβαρο στο νεοφιλελευθερισμό, και απάντηση στα σύγχρονα διακυβεύματα. Τα διακυβεύματα που θέτει η 4η βιομηχανική επανάσταση, η κλιματική κρίση και η ανάγκη για ένα «πράσινο new deal», το προσφυγικό / μεταναστευτικό φαινόμενο, η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής σε μια περίοδο πολλαπλασιασμού των ανισοτήτων, οι ψηφιακές τεχνολογίες αιχμής και οι επιπτώσεις τους στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, τμήμα του οποίου είναι η Ελλάδα, η ανάγκη για σύγχρονη δημόσια διοίκηση. Οι απαντήσεις σηματοδοτούν μια νέα, δημοκρατική και οικολογική, πολυφωνική και μαζική Αριστερά. Την κυβερνώσα Αριστερά του 21ου αιώνα, που αφουγκράζεται, εμπνέεται και δίνει ευκαιρίες σε εκείνους που ο νεοφιλελευθερισμός αντιμετωπίζει μόνο ως καταναλωτές : τους νέους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αδράξει αυτή την ευκαιρία υπό μία προϋπόθεση. Την πρόκληση της βαθιάς αλλαγής του. Να αποδείξει ότι πήρε το μήνυμα της κάλπης του Ιουλίου. Ένα μήνυμα εμπιστοσύνης καθώς 31.5% των συμπολιτών μας, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, επέλεξε να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ένα μήνυμα ευθύνης, γιατί θέτει το κόμμα μπροστά στην ανάγκη του μετασχηματισμού του σε δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο εξουσίας. Μια διαδικασία που οφείλει να λάβει υπόψη της τις συνθήκες της λειτουργίας μιας αποτελεσματικής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, απέναντι στην επικίνδυνη νεοφιλελεύθερη Δεξιά κυβέρνηση που επιχειρεί να αποδομήσει το έργο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, το κοινωνικό δίκτυ προστασίας, την προώθηση των δικαιωμάτων.
Μια διαδικασία που, πρωτίστως, μας αναγκάζει όλους να λειτουργήσουμε διαφορετικά. Να αφήσουμε πίσω μας τις χρόνιες παθογένειες μιας Αριστεράς, που γνωρίζει άριστα την τέχνη της μεμψιμοιρίας και του «διχάζειν» μέσα από ψευτοδιλήμματα και άχρηστες για την κοινωνία, μάχες ιδεολογικών χαρακωμάτων, μέσα από ετικέτες και διαδικαστικά προσκόμματα. Μέσα από την παράκαμψη, σε τελευταία ανάλυση, των κρίσιμων και των ουσιαστικών. Οφείλουμε στους πολίτες που μας ψήφισαν αλλά και στους πολίτες της Ευρώπης που μας παρακολουθούν, να αναζητήσουμε και να οικοδομήσουμε την Αριστερά του «συνθέτειν», χωρίς φοβικότητες, χωρίς ηγεμονισμούς. Και αυτή η διαδικασία επείγει γιατί τα προβλήματα δεν ακολουθούν τους ρυθμούς των κομματικών μηχανισμών αλλά επιβάλλουν τους δικούς τους όρους, καθορίζοντας τα νέα δεδομένα με ταξικό πρόσημο αποκλεισμού όλων εκείνων των δυνάμεων που αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο.
Για τους λόγους αυτούς, το επερχόμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι το καταστατικό εκείνο συνέδριο – τομή, στο πλαίσιο μιας δυναμικής διαδικασίας διαρκείας για τη μετεξέλιξη του κόμματος. Ένα συνέδριο αποτίμησης της κυβερνητικής μας δουλειάς και αυτοκριτικής, πρώτα ημών των ιδίων, μακριά από απλοϊκότητες και από τη γνωστή πρακτική της… λαθολογίας και της αναζήτησης των αποδιοπομπαίων τράγων. Γιατί η αυτοκριτική διαδικασία δεν έχει να κάνει τόσο με πρόσωπα όσο με πολιτικές – αυτές πρέπει να αντιμετωπίσουμε αν θέλουμε πραγματικά να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο, όχι μόνο για την αριστερά αλλά για τον τόπο. Λέγοντας αλήθειες και αναλύοντας τα αίτια – τόσο της διπλής νίκης το 2015 όσο και της γλυκόπικρης ήττας του 2019. Μέσα από νέες μορφές αυτό-οργάνωσης, με ψηφιακό εκσυγχρονισμό αλλά και τις παραδοσιακές μεθόδους, χωρίς καχυποψία, αμηχανία και αδράνεια, χωρίς παράκεντρα, με διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες, μπορούμε να κάνουμε το συνέδριο, ιστορική στιγμή νέας πορείας για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη.
Γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, για να επιβιώσει ως ελπίδα των κοινωνιών του, έχει ανάγκη από έναν τεκμηριωμένο προοδευτικό, προγραμματικό λόγο. Έναν λόγο - ανάχωμα απέναντι σε μια αμνήμονα νέο-δεξιά, που ταυτίζει τον φασισμό με τον κομμουνισμό, τους θύτες με τα θύματα, που συνταγματοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό, ακυρώνοντας τις ίδιες τις ιδρυτικές αρχές δημοκρατίας, ελευθερίας και ισότητας. Έναν λόγο που δεν μπορεί να αρθρώσει η επικίνδυνη, λαϊκιστική νέο-δεξιά του Κ. Μητσοτάκη. Σε εμάς έλαχε ο κλήρος να ηγηθούμε αυτής της κοινής προσπάθειας, ρεαλιστικής προγραμματικής σύγκλισης και υπέρβασης, για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Είναι όμως ο μόνος.
