“Η κυρία Σακελλαροπούλου είναι μία πρόταση ενωτική, υπερκομματική, προοδευτική”, δήλωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης στο διάγγελμα του (15 Ιανουαρίου) με το οποίο ανήγγειλε την υποψηφιότητα της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας. Και είχε δίκιο. Η Κ. Σακελλαροπούλου ψηφίστηκε από τη Νέα Δημοκρατία (από την ψηφοφορία φρόντισε να λείπει, βεβαίως, ο πρώην αρχηγός του κόμματος, Αντώνης Σαμαράς), από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Το ΚΚΕ δεν άλλαξε στάση, έκανε αυτό που κάνει πάντα, δηλώνοντας πως κρίνει τον θεσμό κι όχι το πρόσωπο και ψηφίζοντας “παρών”. Το ΜΕΡΑ 25, μετά το απίστευτο πολιτικό φάουλ να προτείνει τη Μάγδα Φύσσα χωρίς καν να την έχει ενημερώσει ψήφισε κι αυτό “παρών”. Από την άλλη μεριά, το κόμμα του Κυρ. Βελόπουλου ψήφισε κι αυτό “παρών”, επικαλούμενο το… Άγιο Όρος. Σαφέστατα, λοιπόν, η Κ. Σακελλαροπούλου είναι μια ενωτική πρόταση.
Η “υπερκομματικότητα”, όπως την εννοεί ο πρωθυπουργός, επίσης είναι μια διάσταση που ισχύει. Ούτως ή άλλως, ως προς τη θεσμική διάσταση του ζητήματος, εφόσον πρόκειται για δικαστικό, δεν τίθεται θέμα κομματικής ένταξης. Η έννοια της πολιτικής ένταξης ή της πολιτικής άποψης, διακριτή προφανώς από αυτή της κομματικής ένταξης, τέθηκε από τον Κυρ. Μητσοτάκη, με τη χρήση του όρου “προοδευτική”, ο οποίος τεκμηριώθηκε με πλήθος αναφορών για τη μέριμνα της Κ. Σακελλαροπούλου για τα θέματα του περιβάλλοντος και των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά και με μια φράση ακόμα: “Και, από όσο ξέρω, δεν προέρχεται από τη δική μας πολιτική οικογένεια”.
Την επόμενη μέρα μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Κ. Σακελλαροπούλου, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha, ο Κυρ. Μητσοτάκης, αφού εξήγησε για μια ακόμα φορά το πόσο προοδευτική είναι η υποψηφιότητα που πρότεινε για ΠτΔ, δήλωσε με έντονο ύφος: “Δεν έχω καμία υποχρέωση, θα το ξαναπώ, στην Ελλάδα, να υποδέχομαι και να φιλοξενώ οικονομικούς μετανάστες οι οποίοι δεν έχουν θέση ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη” (16 Ιανουαρίου). Πόσο τον εμπόδισε η υποψηφιότητα της Κ. Σακελλαροπούλου να προβεί σε μια δήλωση που παρομοίαζε τον εαυτό του ως ιδιοκτήτη της χώρας που επιθυμεί τον διωγμό των οικονομικών μεταναστών; Απ’ ό,τι φάνηκε, καθόλου. Είχαν θέση, άραγε, οι Έλληνες μετανάστες που είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ ή στην Αυστραλία κατά κύματα;
Πόσο θα εμποδίσουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη οι δημοκρατικές ευαισθησίες της νέας ΠτΔ ως προς τον περιορισμό της αστυνομικής αυθαιρεσίας, η οποία βρίσκεται σε έξαρση, αν μη τι άλλο; Μένει να φανεί, αν και τα πεπραγμένα δεν προμηνύουν κάποια αλλαγή. Θα εμποδίσει άραγε την κυβέρνηση Μητσοτάκη η μέριμνα της νέας ΠτΔ για το περιβάλλον σε ό,τι αφορά το θέμα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές; Μάλλον όχι.
Η στροφή προς το “κέντρο”
Στην ομιλία του στην εκδήλωση “μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας” (20 Ιανουαρίου), ο Κυρ. Μητσοτάκης, ανάμεσα στις 2000 και κάτι λέξεις που εκφώνησε, ανέφερε και την παρακάτω πρόταση: “Με την ίδια ένταση, όμως, η πολιτεία οφείλει να είναι αμείλικτη και απέναντι στη νέα βία η οποία πηγάζει από την ακροδεξιά. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ακόμα μια ανοιχτή πληγή στην κοινωνία μας”.
Η ερμηνεία της συγκεκριμένης ομιλίας από την πλευρά της Αριστεράς έχει, θεωρώ, μικρότερη σημασία από αυτή της Δεξιάς. Στο πλαίσιο αυτό, το άρθρο του διευθυντή της Εστίας, Μανώλη Κοττάκη, με τίτλο “Τα πολιτικά ρεύματα δεν αποστρατεύονται” (22 Ιανουαρίου), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί στο συγκεκριμένο άρθρο, ο Μ. Κοττάκης υποστηρίζει πως η παραπάνω αναφορά του πρωθυπουργού, η πρόταση του για την Κ. Σακελλαροπούλου και κάποιες ακόμη κινήσεις του, συνιστούν κίνδυνο για την παράταξη διότι “παρασύρει τη ΝΔ στο να βγει στα ανοιχτά του πολιτικού Κέντρου, με τελικό στόχο να καταλάβει την πρωτεύουσα του εχθρού, αφήνοντας εκτεθειμένη τη δεξιά της”. Συγκεκριμένα, ο Μ. Κοττάκης σημείωσε: “Στην περίοδο που διανύουμε, η ΝΔ νιώθει ισχυρή να προτείνει προς εκλογή στο ύπατο αξίωμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας υποψήφια που δοξάζεται από τον Νίκο Φίλη ως εκπρόσωπος της «πολιτισμικής Αριστεράς”. Και πρόσθεσε: “Τονώνει το προφίλ του κάνοντας αναφορές στον Παύλο Φύσσα και “στην ανοιχτή πληγή της δολοφονίας του” (που στην ουσία αποτελούν έμμεση παρέμβαση στην εν εξελίξει δίκη, διότι εξισώνουν τρομοκράτες της 17Ν με δολοφόνους της Χρυσής Αυγής – προηγήθηκε, επιτιθέμενος με τραχύτητα στην εισαγγελέα Οικονόμου, ο πολιτευόμενος συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος)”.
Ο παραπάνω άτυπος διάλογος μεταξύ των φυλών της Δεξιάς είναι εξόχως αποκαλυπτικός και, ταυτόχρονα, τρομακτικός. Αν για τη Δεξιά, ή έστω για μια μερίδα της, συνιστά ταμπού η αναφορά στη δολοφονία του Π. Φύσσα ακόμα και υπό τον μανδύα της “θεωρίας των δύο άκρων”, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά (και επικίνδυνα). Και αντίστροφα: Αν για το “φιλελεύθερο” προφίλ του Κυρ. Μητσοτάκη αρκεί μια προοδευτική υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας και μια αναφορά στη δολοφονία του Π. Φύσσα όπως η παραπάνω, προκειμένου να διαφοροποιηθεί από το “συντηρητικό” υπόβαθρο του κόμματος του, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά (και επικίνδυνα). Κι αν στον “κεντρώο χώρο” το μόνο που έχει απομείνει είναι η διαχείριση των συμβόλων και η ανακύκλωση τους, τότε η Αριστερά πρέπει να σκεφτεί. Με σοβαρότητα.
