Ορισμένες παραδοχές για τις διεθνείς σχέσεις.
1. Η εξωτερική πολιτική κάθε χώρας και πολύ περισσότερο των ισχυρών δυνάμεων γίνεται με γνώμονα τα συμφέροντά τους και όχι τους όποιους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου όταν οι κανόνες έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους.
2. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα της Γερμανίας που έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αν.Μεσόγειο, είναι σαφώς υπέρ της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί είτε με Τραμπ είτε με Μπάιντεν δεν σκοπεύουν να συγκρουστούν με την Τουρκία σπρώχνοντάς την οριστικά στην αγκαλιά της Ρωσίας. Οι Γερμανοί με την πολυπληθή τουρκική μειονότητα στο έδαφος τους αλλά και τις τεράστιες επενδύσεις γερμανικών κολοσσών στην Τουρκία δεν σκοπεύουν να συγκρουστούν στην πράξη με τον Ερντογάν. Στα λόγια υπέρ της χώρας μας, στην πράξη υπέρ της Τουρκίας. Για τους δύσπιστους: Μήπως σκοπεύουν να ακυρώσουν την παραγγελία του Ερντογάν για 6 υποβρύχια που κατασκευάζονται σε γερμανικά ναυπηγεία; Για τους πιο δύσπιστους: Είναι τυχαίο ότι την στιγμή της κλιμάκωσης της προκλητικότητας του Ερντογάν παίρνουν , μέσω SIEMENS και BOSCH, την ΠΙΤΣΟΣ από την Ελλάδα και την στέλνουν στην Τουρκία; Τυχαίο ή η επίδειξη πολιτικής που προωθεί τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα;
3. Η αντίκρουση των σχεδιασμών των ισχυρών δυνάμεων, βάσει των συμφερόντων τους, είναι δυνατή. Μόνο που απαιτείται μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική , που αναβαθμίζει την χώρα στην περιοχή και δεν την καθιστά τον φτωχό συγγενή των ισχυρών. Μία εξωτερική πολιτική που δεν άγεται και φέρεται από το Βερολίνο μετατρέποντας τη χώρα σε «ουρά» της Γερμανίας. Απαιτείται με άλλα λόγια μία κυβέρνηση που δεν είναι δεδομένη ούτε εκχωρεί την εξωτερική πολιτική σε ξένες δυνάμεις και μάλιστα με κρυφές συμφωνίες όπως αυτή του Βερολίνου. Χρειάζεται μία κυβέρνηση που παίρνει πρωτοβουλίες όπως η επέκταση στα 12 μίλια, που αναγκάζουν όχι μόνο την Τουρκία αλλά και τους όποιους εταίρους να σεβαστούν τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Την στιγμή που γράφεται το άρθρο είναι άγνωστο το αποτέλεσμα της ευρωπαικής συνόδου για τα ελληνοτουρκικά. Για το αν θα υπάρξουν κυρώσεις ή οι ευρωπαίοι ηγέτες μείνουν πάλι στα λόγια και σε δηλώσεις υπέρ της Ελλάδας και στην πράξη μηδέν. Πάντως μέχρι σήμερα κυρώσεις- το σημαντικότερο ίσως όπλο που διαθέτει η χώρα μας- για την Τουρκία δεν υπάρχουν πουθενά παρά το γεγονός ότι η τουρκική προκλητικότητα έχει εκτραχυνθεί. Και όμως ο Μητσοτάκης πανηγυρίζει και η λίστα Πέτσα καθημερινά μας βομβαρδίζει για δήθεν διπλωματικές επιτυχίες και το ανεβασμένο κύρος του Μωυσή αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα.
Η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς. Και θα συνεχίσει να χειροτερεύει λόγω ανυπαρξίας εθνικής στρατηγικής . Ανυπαρξία που δεν οφείλεται σε αδυναμία της κυβέρνησης να καταστρώσει ένα σχέδιο για αντιμετώπιση της κρίσης , αλλά στην εκχώρηση της εξωτερικής μας πολιτικής στην Γερμανία. Στην περίφημη συνάντηση του Βερολίνου βρίσκεται το κλειδί των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Στην συνάντηση που έκανε τα πάντα ο Μωυσής να την κρατήσει κρυφή σε μία πρωτοφανή επίδειξη μυστικής διπλωματίας. Είναι πλέον σαφής ο οδικός χάρτης που συμφωνήθηκε εκεί και που προωθεί το Βερολίνο. Αποκλιμάκωση της έντασης, διάλογος με τις διερευνητικές και κάποια μοιρασιά στις «γκρίζες ζώνες» που ήδη δημιουργεί ο Ερντογάν ελέω Βερολίνου και Ουάσιγκτων. Άλλωστε η συνεχής προκλητικότητα του Ερντογάν δεν σημαίνει ακύρωση του διαλόγου αλλά προώθηση της δικής του ατζέντας διαλόγου. Χαμένοι θα είμαστε δυστυχώς στο τέλος. Οι επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη οδηγούν σε σημαντικές απώλειες. Θα χάσουμε είτε στην Χάγη είτε και χωρίς Χάγη.
Η κυβέρνηση αποδεικνύεται συνεχώς όλο και πιο επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα.
