Έχουμε συνηθίσει να τακτοποιούμε στο μυαλό μας τις εμπειρίες μας σε κουτάκια. Κι απέξω από κάθε κουτάκι να βάζουμε και μια ετικέτα για να

μην χρειάζεται να ανοίγουμε κάθε φορά το κουτάκι για να δούμε τι έχει μέσα.  Συνηθίσαμε λοιπόν να αποκαλούμε όλους εκείνους τους έχοντες

διαφορετικό χρώμα από εμάς μετανάστες. Κι όταν πρόκειται για μετανάστες που δεν υπακούουν στους σύγχρονους ενδυματολογικούς κανόνες –όχι λόγω μόδας αλλά λόγω ένδειας – λαθρομετανάστες. Δίνουμε έναν τίτλο και ξεμπερδεύουμε μια και καλή. Τακτοποιούμε την εικόνα ενός 

ανθρώπου στο μυαλό μας ξεχνώντας ότι ο κάθε ένας και η κάθε μια εκτός από ονοματεπώνυμο έχει και μια ιστορία που του δίνει ταυτότητα και

νόημα να ζήσει. Σε ένα τέτοιο κουτάκι με την ετικέτα λαθρομετανάστης έχουν τακτοποιήσει εδώ και αρκετά χρόνια στην Πάτρα έναν άνθρωπο

που υπήρξε στο παρελθόν εκφραστής των πιο υψηλών ανθρωπιστικών ιδεών, εκπρόσωπος του ολυμπιακού ιδεώδους. Πρόκειται για

τον Άνταμ Μούσα, 50 ετών σήμερα, από το Σουδάν, ο οποίος συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα των ΗΠΑ, το

1996, ως αθλητής του μαραθωνίου. Είναι καταγεγραμμένος στα επίσημα αρχεία της IAAF με ρεκόρ 2.25΄μια επίδοση που παραμένει στις

καλύτερες ακόμα και σήμερα. Αρκετές φορές έχει τρέξει σε λαϊκούς αγώνες στην Πάτρα, κατακτώντας την πρώτη θέση. Σήμερα, η μοίρα του είναι

δεμένη μ΄ αυτές εκατοντάδων συμπατριωτών του που έχουν αναγκαστεί να διαφύγουν από τις εμπόλεμες περιοχές του Σουδάν και να

αναζητήσουν καλύτερη τύχη στη «φιλόξενη» Ευρώπη. Ο δικός του μαραθώνιος είναι διπλός. Να προλάβει κάποιο πλοίο με το οποίο θα φύγει

κρυφά για Ιταλία και να γλυτώσει από τις περιπολίες Λιμενικού και αστυνομίας. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν θα γκρέμιζαν τα τείχη για να

περάσει δαφνοστεφανωμένος. Σήμερα, στην πολιτισμένη Ελλάδα υψώνουμε ακόμα μεγαλύτερα τείχη μήπως μπορέσουμε και

κρατήσουμε απέξω τους εκφραστές ενός άλλου πολιτισμού που χάθηκε δυστυχώς ολοκληρωτικά όταν υψώσαμε τα τείχη.