Τελικά όλοι ήξεραν για τον θάνατο του Λουκάνικου από τις 21 Μαΐου, εκτός από εμένα... που το έμαθα τελευταίος. Τελικά όλοι αναπαρήγαγαν το μονόστηλο της "Αυγής", αλλά κανείς σχεδόν δεν θυμόταν πού ακριβώς το διάβασε. Εκτός από τον Guardian και την Independent που θεώρησαν χρέος τους να αναφέρουν από πού πληροφορήθηκαν, έστω και καθυστερημένα, τον θάνατο του τετράποδου «εξεγερμένου» που τα τελευταία χρόνια φωτογραφήθηκε όσο κανένα άλλο αδέσποτο της Αθήνας.
Παρά τις αμφισβητήσεις, τις ειρωνείες και την επιλεκτική μνήμη ορισμένων για το μονόστηλο της "Αυγής", ο Λουκάνικος έγινε τελικά «θέμα» σε εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια παρ' ότι εδώ και μερικούς μήνες αναπαύεται κάπου στον Λυκαβηττό. Εκεί που επέλεξαν ως τελευταία του κατοικία ο κύριος Αχιλλέας και η κυρία Κατερίνα, οι άνθρωποι που τον συντρόφευαν με αγάπη τα δέκα χρόνια της πολυτάραχης ζωής του. Το ζευγάρι που τον αποχαιρέτησε σιωπηλά και κράτησε την «είδηση» μακριά από τη δημοσιότητα. Ώς την περασμένη Τρίτη που η συνάδελφος Δ. Αιγινίτη έμαθε σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με την οικογένεια του Λουκάνικου πως ο σκύλος είναι νεκρός και του αφιέρωσε λίγες λέξεις μέσω του Διαδικτύου.
Όταν επικοινώνησα με τον κ. Αχιλλέα, είχα την ευκαιρία να ακούσω την ιστορία του Λουκάνικου, από ένα πρωινό του 2004 που τον βρήκε κουτάβι έξω από τη Νομική ώς το απόγευμα που ξεψύχησε στο σαλόνι του σπιτιού του. Μια ιστορία γεμάτη όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές. Μία ιστορία γεμάτη πληγές και τραύματα. Μια ιστορία ενός σκύλου που δάγκωνε τις ασπίδες των ΜΑΤ αλλά έτρεχε με ευκολία πίσω από ομάδες ποδηλατών και ο κ. Αχιλλέας τον έβρισκε κάποιες νύχτες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Μια ιστορία με περιπέτειες υγείας λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που εισέπνεε στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων. Ο Λουκάνικος δεν υπήρξε ποτέ αδέσποτο. Ο Λουκάνικος ήταν ένας σκύλος που τα βράδια, έστω και αργοπορημένος, γύριζε πάντα σπίτι του. Ο Λουκάνικος εκτός από χιλιάδες φίλους είχε και μια σταθερή οικογένεια που τον έτρεχε κάθε τρεις και λίγο στους γιατρούς για τα προβλήματα που του άφηναν τα δακρυγόνα και τα χημικά της αστυνομίας. Η κυρία Κατερίνα μιλώντας μου για τον Λουκάνικο, που η οικογένεια είχε βαφτίσει Θόδωρο, μου τον χαρακτήρισε «φιλόσοφο» για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν τα όσα συνέβαιναν γύρω του, αλλά και για το βλέμμα που παρατηρούσε τον κόσμο.
Έτσι, λοιπόν σαν ένας φιλόσοφος ο Λουκάνικος θα παρατηρούσε προχθές τον σκυλοκαυγά που είχαν στήσει στη σκιά του Λυκαβηττού μια αγέλη επαγγελματιών και μη δημοσιολόγων που τσακώνονταν για ετεροχρονισμούς, αποκλειστικότητες, εμπόρια συναισθημάτων, λογοκλοπές, πηγές, δεύτερους θανάτους, επιλεκτικές ευαισθησίες και λοιπές ανθρώπινες ματαιότητες. Δεν ξέρω αν τα σκυλιά γελάνε, αλλά κάτι μου λέει πως ο Λουκάνικος θα πρέπει να ξεκαρδιζόταν από εκεί πάνω με τις μικρότητες των δίποδων με τους οποίους μοιράστηκε τον μάταιο τούτο κόσμο. Σίγουρα πάντως θα γρύλιζε θυμωμένος με όλους αυτούς που πίσω από την μικρότητα των λόγων τους προσπαθούσαν να κρύψουν την απέχθειά τους σε όλα αυτά που ο Λουκάνικος, άθελά του, συμβόλιζε. Ο Λουκάνικος μπορεί να έφυγε, αλλά άφησε πίσω του χιλιάδες «αδέσποτα» δίποδα και τετράποδα να ενοχλούν και να προσβάλουν την φτιασιδωμένη αισθητική των «ντόπερμαν» της εξουσίας.
