Η σύλληψη για πλαστές πινακίδες του πρώην υπουργού Μιχάλη Λιάπη κανονικά θα έπρεπε να προκαλέσει ποταμούς γέλιου. Ένας πλούσιος πρώην υπουργός (υπεύθυνος μάλιστα για τις Μεταφορές) που βάζει πλαστές πινακίδες για να γλιτώσει λίγες χιλιάδες ευρώ, και στη συνέχεια, όταν συλλαμβάνεται, προβάλλει παιδικούς ισχυρισμούς για να δικαιολογηθεί. Όπως είναι φανερό, η όλη ιστορία θα μπορούσε να έχει αλιευτεί από σενάριο ιταλικής φαρσοκωμωδίας.
Ωστόσο, η παράνομη πράξη του Λιάπη ούτε φαρσοκωμωδία είναι ούτε γέλιο μπορεί να προκαλέσει. Γιατί δείχνει, πέραν πάσης αμφιβολίας, το βαθμό ηθικής εξαχρείωσης κι αισθητικής φτήνιας του καταρρέοντος παλιού πολιτικού κόσμου. Το ότι ο διαπρύσιος κήρυκας της νομιμότητας και της οδικής ασφάλειας προέβη σε μια εξευτελιστική ενέργεια χάριν ευτελούς (συγκριτικά με την περιουσία του) οφέλους, είναι αποτέλεσμα τόσο της απληστίας του όσο και της αίσθησης ότι βρισκόταν υπεράνω του νόμου –άνθρωπος της εξουσίας γαρ. Το να αναρωτηθούμε «μα τι τύποι κυβερνάνε τόσα χρόνια τη χώρα!» φαίνεται απολύτως δικαιολογημένο. Αλλά ο προβληματισμός θα πρέπει να προχωρήσει πιο βαθιά.
Η σύλληψη του Λιάπη μοιάζει περισσότερο με τελετουργία εκτόνωσης της κοινωνικής οργής για τη χρεοκοπία και τη διαφθορά, παρά με αποφασιστική κίνηση διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος. Αναμφίβολα η εικόνα ενός πρώην υπουργού με χειροπέδες ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια βρισκόταν μακριά από τα πραγματικά κέντρα εξουσίας, όντας πολιτικά παροπλισμένος. Η σύλληψή του δεν θα μπορούσε να έχει άμεσο πολιτικό κόστος για κανέναν συγκεκριμένα, πέρα βέβαια από τη γενική απαξίωση του συνόλου του πολιτικού κόσμου. Ανάλογες είναι οι περιπτώσεις των άλλων δύο διάσημων διωκόμενων, δηλαδή των Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου. Το να διώκεις τους ξεπεσμένους πολιτικούς την ίδια στιγμή που ποτέ δεν διώκεται κανείς για διαφθορά όταν βρίσκεται στα πράγματα (λες και η πολιτική ζωή είναι αγγελικά πλασμένη), οδηγεί στο συμπέρασμα ότι χρησιμοποιούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά, καθώς και ότι υποκρύπτονται πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από τις διώξεις. Πολύ περισσότερο, η οργή των καθεστωτικών ΜΜΕ και των μνημονιακών πολιτικών εναντίον του Λιάπη μοιάζει υποκριτική, γιατί είναι ακριβώς οι δήθεν «οργισμένοι» που συντηρούν ένα διάτρητο θεσμικό πλαίσιο, τελείως ακατάλληλο για να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον από τη διαφθορά των υψηλά ιστάμενων. Το πολιτικό-τραπεζικό-μιντιακό σύμπλεγμα εξουσίας δεν μπορεί να διασφαλίσει τη διαφάνεια , γιατί η διαφθορά και η διαπλοκή συνιστούν τους πυλώνες του. Επομένως, όσο και αν ικανοποιούν το δημόσιο αίσθημα συλλήψεις όπως αυτή του Λιάπη, δεν πρόκειται να αλλάξουν τη μεγάλη εικόνα.
