Πρέπει να είναι πολύ βασανισμένες οι δεξιές ψυχές αυτό τον καιρό. Πολιτικοί και πολιτευτές, επώνυμοι και ντούροι, με βιογραφικό ΟΝΝΕΔ, Ν.Δ., τρεχάλας, αγώνων, ρουσφετιών, εξυπηρετήσεων, ενίοτε και ξύλου, να βλέπουν χθεσινούς αντιπάλους θρονιασμένους στο Μαξίμου, ενώ οι ίδιοι ξεροσταλιάζουν απέξω. Να μην ισχύει για τις κορυφές της εξουσίας, εκεί που δένεται το γλυκό, το γνήσιο δεξιό διαβατήριο, με σφραγίδα και υπογραφή από το κόμμα του Καραμανλή. Και να ισχύουν τα ληγμένα του Σημίτη και του Γιωργάκη.

Αυτό όχι μόνο συμβαίνει, αλλά έχει προσλάβει και διαστάσεις πραγματικής τραγωδίας για τους πιστούς της Δεξιάς.  Όσους τουλάχιστον δεν ντρέπονται για το βιογραφικό τους. Όταν ο Κυριάκος κοκορεύεται στη Βουλή για το επιτελικό του κράτος, και αναφέρει ως δείγμα δωρεάν ΜΟΝΟ τρία χρυσοπράσινα ονόματα -Γεραπετρίτη, Πιερρακάκη, Σκέρτσο. Αλλά ούτε ένα τέκνο της παράταξης και του κόμματος, έστω για ξεκάρφωμα. Τότε κάτι σπάει μέσα στη γαλάζια καρδιά, δεν μπορεί.  Άνθρωποι είναι κι αυτοί, όχι ρομπότ.

Δηλαδή κατιμά θεωρεί το κόμμα του ο Μητσοτάκης. Της πλάκας τα στελέχη του. Ακόμα χειρότερα, φύρα και ζημιά για τη δική του εικόνα. Πλάι του ο Χρυσοχοΐδης. Και μέλι το στόμα του για το επιτελικό τρίο, που έμαθε τη δουλειά στα κέντρα εκπαίδευσης του ΠΑΣΟΚ, πολέμησε τη Ν.Δ. από αντίπαλο στρατόπεδο, έλαβε ό,τι έλαβε από τον Παπανδρέου και τους λοιπούς και τώρα καβάλησε τους κανονικούς δεξιούς. Εξουσιάζει, αγοράζει και καταυγάζει με το φως το αληθινό της Κεντροαριστεράς των εκπτώσεων το Μέγαρο Μαξίμου. Προς μεγάλη χαρά του Μητσοτάκη.

Εντάξει, κρύβει ακόμα και τη λέξη Δεξιά ο Μητσοτάκης. Τη θεωρεί δυσφήμηση. Αλλά να κρύβει και τους δεξιούς; Να ντρέπεται για το κόμμα και τα στελέχη του; Να βγάζει στη βιτρίνα τον Μπένο; Να θεωρεί κατάκτησή του προσωπική και πολιτική τους Σκερτσο-Πιερρακάκηδες και να αναφωνεί «συ ει πέτρα, και επί ταύτης της πέτρας οικοδομήσω την εξουσία μου» για τον Γεραπετρίτη; Αγνοώντας κείνους που τον έφεραν στην εξουσία; Που τον στηρίζουν; Που τον χειροκροτούν ακόμα κι όταν μιλάει για φέρετρα;

Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’ αυτούς, παρά να τους εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας. Μας προσφέρουν τουλάχιστον λίγη ιλαρότητα εν μέσω μαυρίλας...