Σταλινικός κομμουνιστής. Υμνητής του Γιαρουζέλσκι. Πράκτορας της Στάζι. Πήξε και δείξε. Αυτά είναι τα επιχειρήματα με τα οποία διάφοροι ρήτορες της Ν.Δ. επιτέθηκαν κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας στον Νίκο Κοτζιά. Ο οποίος, προφανώς, τους έχει καθίσει στο στομάχι. Επειδή κατάφερε τη συμφωνία που κατάφερε με τα Σκόπια. Επειδή ως υπουργός Εξωτερικών έχει σημειώσει μερικές καθόλου ασήμαντες επιτυχίες. Επειδή δεν του συγχωρούν ότι τους έκανε φύλλο και φτερό στις «επεξηγηματικές» συνεντεύξεις του. Και επειδή είναι εκείνος που αποκάλυψε τα μυστικά και ντοκουμέντα της δικής τους πολιτείας για το όνομα της γειτονικής χώρας και τις σχετικές κατά καιρούς διαπραγματεύσεις.

Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει θα πεις. Τους ενοχλούν, τους εξοργίζουν, τους βγάζουν από τα ρούχα τους τα έργα και οι ημέρες του στο υπουργείο και καταφεύγουν για να τον μειώσουν στη δεκαετία του ’80, κι ακόμα παραπίσω. Μετακινώντας τον από τη Δυτική στην Ανατολική Γερμανία για τις ανάγκες της συκοφάντησής του. Μόνο που αυτή η ράβδος δεν είναι καθόλου αθώα. Καθόλου τυχαία δεν την κατεβάζουν στις πλάτες του. Δεν την έκοψαν από το δέντρο της αγνότητας. Είναι η γνωστή ράβδος που τόσες και τόσες πλάτες αθώων έχει σπάσει στο παρελθόν. Στα χρόνια που σταλινικός, κομμουνιστής, πράκτορας, πήξε και δείξε συνεπαγόταν διωγμούς και εκτελεστικά αποσπάσματα.

Δεν αρκεί να ντρεπόμαστε για λογαριασμό τους. Για λογαριασμό της Ντόρας, που αποφάσισε να παίξει σε μια οιονεί δίκη Κοτζιά τον ρόλο που ο βασιλικός επίτροπος έπαιξε στη δίκη του Μπελογιάννη. Ή του Γεωργιάδη, που δεν αισθάνεται καμιά ανάγκη να μετανοήσει για το έξαλλο, αντισημιτικό, ρατσιστικό παρελθόν του -και κρυφό παρόν του-, αλλά ανεβαίνει στα κεραμίδια για τον Γιαρουζέλσκι. Ούτε αρκεί να λέμε ότι δεν έχει κανένα λόγο ο Κοτζιάς, όπως και όσοι πέρασαν από το κομμουνιστικό κίνημα, όσοι συγκινήθηκαν ή και συγκινούνται ακόμα από τις ιδέες του Μαρξ και του Λένιν, όσοι συμμετείχαν στους αγώνες κατά της χούντας και αργότερα να μην αισθάνονται υπερηφάνεια για το βιογραφικό τους.

Δεν αρκούν όλα αυτά. Πρέπει και να σταθούμε με περίσκεψη σε ένα γεγονός που τελευταία, με το “Μακεδονικό”, έγινε επιδημία. Οι επιβήτορες, ελέω Κυριάκου, της Ν.Δ. μας γυρίζουν πίσω. Πολύ πίσω. Στις εποχές που οι κομμουνιστοσυμμορίτες χάριζαν τη Μακεδονία στον Στάλιν και οι πράκτορες του παραπετάσματος αλώνιζαν. Κι αν δεν αντισταθούμε με ψυχραιμία σ’ αυτή την επέλαση των βαρβάρων και δεν αποκαλύψουμε τι κρύβει η τοξική επιστροφή στην εποχή που κρεμούσαν κεφάλια στους φανοστάτες, παίζει και να δούμε καμιά μαύρη μέρα τα εμφύλια ζόμπι να μας κάθονται στον σβέρκο...